ΜΕ ΤΟ ΑΥΤΙ ΣΤΟ ΧΩΜΑ

Γράφει : Ο Δημήτριος Μητρόπουλος  Αντ/γος ε.α. Επιτ. Υπαρχηγός. ΕΛ.ΑΣ. Πτυχ. Νομικής και Δημ. Δικαίου και Πολ. Επιστημών Νομικής Σχολής  Αθηνών.  Συγγραφέας, Μέλος της Ένωσης Μεσσηνίων Συγγραφέων.

Όταν ήμουν μικρό παιδί, εκεί στο ορεινό χωριό της Ηπείρου, στις πλαγιές του επιβλητικού όγκου της Βασιλίτσας, με τους συνομηλίκους μου, βάζαμε συχνά το αυτί στη γη… να ακούσουμε.

Ήταν αλλιώτικοι οι καιροί. Δεκαετία του ’50 και του ’60. Δεν υπήρχαν τηλέφωνα – ένα μόνο στο τηλεφωνείο του χωριού – δεν υπήρχε ηλεκτρικό ρεύμα, δεν υπήρχαν αυτοκινητόδρομοι. Μόνο προς τα τέλη της δεκαετίας του ’50 άνοιξε για πρώτη φορά δρόμος, που συνέδεε το χωριό με κοντινή πόλη. Κοντινή! Τρόπος του λέγειν.. Ένα φορτηγό άρχισε τα δρομολόγια, μεταφέροντας πράγματα και ανθρώπους, διανύοντας σε 6-7 ώρες, τα σχεδόν 80, τότε χιλιόμετρα της διαδρομής. Αυτό το φορτηγό ήταν η μοναδική επικοινωνία του χωριού, με τον υπόλοιπο κόσμο. Κάθε πότε ερχόταν; Άγνωστο… όποτε συμπλήρωνε εμπόρευμα από παραγγελίες των μπακάλικων του χωριού ή οτιδήποτε άλλο. Σχεδόν μια φορά τη βδομάδα, αλλά, σε ακανόνιστο χρόνο.

Για μας τα παιδιά ο ερχομός του ήταν πανηγύρι. Μόλις το βλέπαμε σε κάποιο ξέφωτο του δάσους, τρέχαμε σαν τρελά να το προφθάσουμε, όσο πιο μακριά γίνεται. Κάπου, έξω από το χωριό το συναντούσαμε. Κρεμόμαστε τότε στο πίσω μέρος του, σε ένα ιδιαίτερα επικίνδυνο παιχνίδι, παρά τη μικρή του ταχύτητα. Ένα σημάδι στο κούτελό μου, από μια πτώση παραμένει μέχρι σήμερα, αδιάψευστος μάρτυρας, αυτού του κινδύνου.

Το σπουδαίο ωστόσο ήταν άλλο : Καθώς ήταν άγνωστη η ημέρα δρομολογίου του φορτηγού, συχνά προσπαθούσαμε να αντιληφθούμε τον τυχόν ερχομό του, όταν ήταν πολύ μακριά. Βγαίναμε τότε στην άκρη του χωριού, πέφταμε κάτω στη γη και ακουμπούσε το αυτί στο χώμα. Όσο και αν φανεί παράδοξο, αν συνέβαινε να έρχεται το φορτηγό, το αυτί μας συλλάμβανε ως υπόκωφη βοή το αγκομάχητό του, καθώς σερνόταν βαρυφορτωμένο, στις πλαγιές του βουνού. Αυτό σήμαινε ότι είχαμε περισσότερο χρόνο να τρέξουμε, να το προλάβουμε, ακόμη πιο μακριά και να κρεμαστούμε πίσω του. Πέρασαν τόσες δεκαετίες από τότε. Τώρα δρόμοι ασφαλτοστρωμένοι συνδέουν το χωριό και με τις δύο εκατέρωθεν, ας πούμε κοντινές πόλεις και τα αυτοκίνητα πηγαινοέρχονται συνεχώς σ’ αυτούς. Ο τρόπος ζωής έχει αλλάξει δραματικά. Το χωριό έχασε την ταυτότητά του. Μόνο το χωριό;

Ο κόσμος μας όλος έχει χάσει το δρόμο του, έχει περιέλθει στον απόλυτο έλεγχο της τεχνολογίας. Κάθε δε ημέρα που περνάει, μας αλυσοδένει, όλο και πιο σφιχτά με αυτήν. Η τεχνολογία τα τελευταία χρόνια εξελίσσεται με ραγδαίους ρυθμούς, ασκώντας πολύ μεγάλη επίδραση σε όλους τους τομείς της ζωής μας. Ξεκινώντας από τον τομέα της εκπαίδευσης βλέπουμε δύο, από τα πιο σημαντικά εργαλεία, που αποκτήσαμε από την ανάπτυξη της και δεν είναι άλλα, από τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές και το διαδίκτυο.

Στα αρνητικά αποτελέσματα της τεχνολογίας συγκαταλέγονται η κακή επίδραση στο Φυσικό περιβάλλον, αλλά και στον άνθρωπο, με την αρνητική επίδραση, στον ψυχικό, ηθικό, αλλά και πνευματικό τομέα.

Εξάρτηση και διαταραχές.

Η ενσωμάτωση ηλεκτρονικών συσκευών έχει τροποποιήσει, ορισμένες συμπεριφορές στο άτομο και επομένως στην κοινωνία. Κοινωνιολόγοι και κοινωνικοί ψυχολόγοι έχουν καταγγείλει την αλλαγή σε κάποιες αξίες και συμπεριφορές σε διαφορετικούς πολιτισμούς, λόγω της εξάρτησης που δημιουργείται σε υπολογιστές.

Αυτή η κατάσταση προκάλεσε διαταραχές στον άνθρωπο, όπως ο εθισμός στο κυβερνοχώρο, ο εθισμός στα κοινωνικά δίκτυα ή τα βιντεοπαιχνίδια. Επιπλέον υπάρχουν δυσμενείς καιρικές συνθήκες που έχουν αυξηθεί χάριν της τεχνολογίας, Αυτή είναι η περίπτωση του συνδρόμου καρπιαίου σωλήνα, του λεγόμενου “δακτύλου βατόμουρου” και τραχηλικών βλαβών.

Το φάσμα του απόλυτου ελέγχου, έχει ήδη κάνει την εμφάνισή του κατάμαυρο. Ο πλανήτης αγκομαχάει βαρύς υπερφορτωμένος στους, δεδαλώδεις αυτούς δρόμους της τεχνολογίας. Κάθε δε μέρα που περνάει μας αλυσοδένει και πιο σφιχτά με αυτήν. Το φάσμα του απόλυτου ελέγχου, έχει ήδη κάνει την εμφάνισή του κατάμαυρο. Ο πλανήτης αγκομαχάει βαρυφορτωμένος, στους δεδαλώδεις αυτούς δρόμους, της τεχνολογίας Βαρυφορτωμένος, ναι. Όχι τόσο από τα περιττά προϊόντα της “προόδου”, όσο από το ραγδαία αυξανόμενο πλήθος των αμαρτιών.

Αυτό το τελευταίο κυρίως. Η έκφραση “γίναμε Σόδομα και Γόμορρα”, που χρησιμοποιείται όλο και πιο συχνά, έπαψε πλέον να αποτελεί σχήμα υπερβολής, για να τονισθεί η αύξηση του κακού στον κόσμο.

Σήμερα είναι πλέον ωμή πραγματικότητα κι είναι ακόμη χειρότερη η κατάσταση του κόσμου μας, από εκείνη στις τότε βρομερές πόλεις, που καταστράφηκαν με φωτιά και θειάφι. Τι πρόκειται άραγε να συμβεί; Που οδηγούμαστε; Έρχεται μήπως το τέλος; Αυτό το σκοτεινό σημάδι στο βάθος του ορίζοντα, τι είναι;

Θα ήθελα αυτές τις ώρες να σκύψω ξανά στη γη, να βάλω το αυτί μου στο χώμα, να ακούσω, αν γινόταν, το αγκομαχητό των ερχόμενων γεγονότων. Αλλά τι λέω; Αλλού πρέπει να στήσω το αυτί μου.

Ναι! Από όλους μας πρέπει να γίνει αυτό. Να στρέψουμε το αυτί της ψυχής μας προς τα άνω, να αντιληφθούμε τους ψιθύρους του Ουρανού. Κάνοντάς το όμως αυτό, τι είναι εκείνο που συλλαμβάνουν τα αισθητήρια της ψυχής μας; δεν είναι ψίθυροι, ούτε ήχοι απλοί και ήρεμοι. Είναι βοή επερχόμενης θύελλας!

Αλλά πόσο απροετοίμαστοι είμαστε γι αυτήν! Υπνωτισμένοι από τις δυνατότητες της τεχνολογίας, με όλη τη προσοχή μας στραμμένη στα εντυπωσιακά επιτεύγματα της επιστήμης, αδιαφορούμε για τα μηνύματα του ουρανού.

Κι όμως αυτά όλο και δυνατότερα ακούγονται. Όλο και πιο κοντά φαίνονται τα γεγονότα, που τα εκπέμπουν. Κι είναι κάτι που προκαλεί απερίγραπτο τρόμο, να διαπιστώσει κανείς, ότι μέσα του και γύρω του αργοσβήνει η πίστη, παγώνει η αγάπη, γίνονται πέτρα οι καρδιές…

Την ώρα μάλιστα που το τσουνάμι των συμφορών, επέρχεται θυμωμένο, επάνω στη γη.

Αλίμονο ! Πόσο γρήγορα φτάνει η νύχτα! Η ψυχή μας παγώνει..

Κύριε, “Μη αποστήσεις το έλεος σου αφ’ ημών” (Δαν, γ’ Ύμνος τριών παίδων 10)!

Πηγή : – Ορθόδοξο Χριστιανικό Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”.

–Spartan. gr.

Με εκτίμηση

Δημήτριος Μητρόπουλος