” Αναδιφήσεις στην Ιστορία , για να μη σβήσει το καντήλι της μνήμης.”

12-6-1798. Θάνατος του Ρήγα Φεραίου.

Γράφει ο Δημήτριος Μητρόπουλος, Αντ/γος ε.α. Επιτ. Υπαρχηγός ΕΛ.ΑΣ.

Πτυχιούχος Νομικής, Δημοσίου Δικαίου και Πολιτικών Επιστημών, Διπλωματούχος

CAM Λονδίνου, Μέλος της Ένωσης Μεσσηνίων Συγγραφέων

Με τα λόγια “Λύσσαξε Τούρκε! δεν εξαλείφει με ημάς τον σπόρο της ελευθερίας, οι εκδικηταί μας γρήγορα θ’ αναστηλώσουν”, ξεψύχησε ο Ρήγας.

Αιχμαλωτίστηκε από την αυστριακή αστυνομία και παραδόθηκε στον Πασά του Βελιγραδίου, όπου και φυλακίστηκε με άλλους οκτώ συντρόφους του.

Αφού βασανίστηκαν πολύ, δολοφονήθηκαν δια στραγγαλισμού και τα πτώματά τους ερρίφθησαν στον Δούναβη ποταμό.

7-6-1821. Έπεσε στο Δραγατσάνι της Μολδαβίας, το πρώτο ένοπλο τακτικό τμήμα, ο Ιερός Λόχος.

Είχε συγκροτηθεί από τον Αλέξανδρο Υψηλάντη.

Αυτοί οι “Ρομαντικοί μαχητές της ελευθερίας”, που οι περισσότεροι ήταν μαθητές και σπουδαστές των ελληνικών κοινοτήτων των παραδουνάβιων περιοχών και ρωσικών πόλεων, κατετάγησαν στις τάξεις του Αλέξανδρου Υψηλάντη, με την κύρηξη της επανάστασης του 1821.

Στις 7 Ιουνίου, στο Δραγατσάνι, ένα μικρό και ασήμαντο χωριό, από τους 373 Ιερολοχίτες που πολέμησαν, οι 160 έπεσαν νεκροί, ηρωικώς μαχόμενοι, 200 περίπου διεσώθησαν, ενώ 30 αιχμαλωτίστηκαν και οδηγήθηκαν στην Πόλι, όπου εφονεύθησαν.

Σύνθημά τους ήταν το “Ευκόλως οι Έλληνες δεν παραδίδονται…!”

Στο Εθνικό μουσείο Αθηνών, φυλάσσονται μια Στολή Ιερολοχίτου και η λόγχη, στον κοντό της οποίας φερόταν η τιμώμενη Σημαία του λόχου.

6-6-1822. Πυρπόληση της Τουρκικής Ναυαρχίδος από τον Κων/νο Κανάρη.

“Απόψε Κωσταντή, θα πεθάνεις, είπα στον εαυτό μου”, αναφέρει ο γενναίος πυρπολητής.

Και μ’ αυτή την απόφαση του θανάτου, κατάφερε ο θαλασσόλυκος ναύαρχος το τολμηρό εγχείρημα της Πυρπόλησης της Τουρκικής Ναυαρχίδος στη Χίο.

20-6-1824. Η καταστροφή των Ψαρών, από τους Τούρκους.

Υπήρξε, το αποκορύφωμα των συμφορών στις ελληνικές θάλασσες.

Όταν ο Τουρκικός στόλος έφτασε στο νησί, οι νησιώτες ήταν μόνοι τους, με μοναδικό υπερασπιστή τον ναύαρχο Αποστόλη Νικολή.

Οι Τούρκοι διέθεταν 100 πλοία και 10.000 στρατό…

Η καταστροφή του νησιού υπήρξε ολοσχερής.

Έπεσαν νεκροί 4.000 Ψαριανοί και σώθηκαν ως πρόσφυγες μόνο 10.000. Το νησί έγινε…..” Ολόμαυρη ράχη. ”

1-6-1825. Πτώση της Τριπολιτσάς.

Με αρχηστράτηγο τον Κολοκοτρώνη ο οποίος ήταν ενισχυμένος από την αγάπη και εμπιστοσύνη του λαού, ενισχήθηκε η άμυνα της Τριπολιτσάς.

Συγκέντρωσε, έξι χιλιάδες πολεμιστές και έθεσε σε ηγετικές θέσεις τους :

Δημήτριο Υψηλάντη και Μακρυγιάννη.

Όμως, ο Ιμπραήμ ήταν κατά πολύ ισχυρότερος και έτσι κατάφερε με κεραυνοβόλο και άψογη από στρατιωτική άποψη προέλαση να καταλάβει την Τρίπολη.

11-6-1835. Πέθανε ο πυρπολητής Ανδρέας Μιαούλης.

Σε ηλικία 66 ετών.

Προερχόταν από οικογένεια ταπεινής καταγωγής, αλλά με τον παράτολμο χαρακτήρα του κατάφερε να απόκτηση μεγάλη περιουσία και να διακριθεί στην τοπική κοινωνία της Ύδρας.

Σύνθημά του ήταν :

“Με τη βοήθεια του Σταυρού επιτεθείτε”.

Ετάφη στον Πειραιά, στην “ακτή Μιαούλη”, για να θυμόμαστε έτσι τα κατορθώματά του…. κι εκείνον.

21-6-1913. Η νικηφόρα μάχη του Κιλκίς.

Οι Βούλγαροι χωρίς ουσιαστικά να κηρύξουν τον πόλεμο εναντίον της Ελλάδος, από τις 17 Ιουνίου με επικεφαλής τον στρατηγό Ιβάνωφ σχεδίαζαν την κατάληψη της Θεσσαλονίκης, έχοντας ως ορμητήριο το Κιλκίς.

Είχαν οχυρώσει την πόλι με τα πλέον σύγχρονα οχυρωματικά τέλεια μέσα και διέθεταν 46 τάγματα πεζικού, 12 πυροβολαρχίες και 1 σύνταγμα ιππικού.

Στη Μπαλτζά, το σημερινό Μελισσοχώρι, ο Αρχιστράτηγος, Βασιλέας Κωνσταντίνος, είχε εγκατεστημένο το αρχηγείο του και μαζί με τον Πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο, ήταν αποφασισμένοι και συγχρονισμένοι στη σκέψη του Σολωμού :

“Πέφτουμ’ εμείς, το έργο μας, για τη Πατρίδα μένει”.

Με τις εντολές τους ο άρτια οργανωμένους ελληνικός στρατός, κατάφερε σε μια μόνο ημέρα να κυριεύση τη μείζονα περιοχή από Σκεπαστό Άσσηρο – Μάνδρες – Γαλλικό – Ξυλοκερατιά – Γυναικόκαστρο – Γευγελή – Ευζώνους – Αργυρούπολη – Ακροποταμιά – Κρηστώνα και να φτάσει απέναντι στο Κιλκίς.

Η Ελληνική λόγχη εθριάμβευσε… Ο εχθρός ετράπη σε φυγή, αντιλαμβανόμενος τον μάταιο του αγώνα.

Στο Κιλκίς η Μακεδονία κέρδισε τη Λευτεριά της.

19-6-1913. Η απελευθέρωση των Σερρών.

Η πόλις πανηγυρίζει, διότι, μετά από επτά αιώνες σκλαβιάς είναι και πάλι ελεύθερη.

Οι Βούλγαροι φεύγοντας κατέκαψαν την πόλι και την γύρω περιοχή. 100 νεκροί και 4050 καμένα σπίτια, ο τραγικός απολογισμός.

Η λεβέντικη ψυχή του Έλληνα Φαντάρου με δύναμι, θάρρος, πείσμα και πατριωτικό φρόνημα, θα επιτύχει το δύσκολο εγχείρημα της απελευθέρωσης και της υπόλοιπης Ανατολικής Μακεδονίας.

“Σήμερα καταργείται για πάντα η δουλεία επτά αιώνων και τελείται το Εθνικό Πάσχα των Σερραίων”, θα προσφωνήσει, ο Ηρωϊκός Μητροπολίτης Απόστολος.

10-6-1944 : Το ολοκαύτωμα του Διστόμου – Λειβαδιάς.

223 κάτοικοι κάθε ηλικίας, θανατώθηκαν από τους Ναζί, στο Δίστομο.

“Πάνω σε τούτο το μικρό χωριό άφησαν οι Ούνοι να ξεχυθεί όλη τους η κτηνωδία που φώλιαζε μέσα τους…..”

Η έκθεση του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού ανέφερε, ότι “τα σφαγέντα παιδιά υπολογίζονται σε 50% – 60% των σφαγιασθέντων.

Στο Δίστομο τα πτώματα ετάφησαν σε τάφους κοινούς, εντός των κήπων των οικιών “.

Η θυσία τους, είναι ακόμη ένα σύμβολο αιώνιο αγώνων και θυσιών, για την ελευθερία.

Πηγη : Ορθόδοξο Χριστιανικό Περιοδικό “Λυδια”.

Σας ευχαριστώ.

Δημήτριος Μητρόπουλος