ΒΙΟΣ ΑΓΙΟΥ ”Η ΑΓΙΑ ΕΥΦΗΜΙΑ”

Γράφει : Ο Δημήτριος Μητρόπουλος  Αντ/γος ε.α. Επιτ. Υπαρχηγός. ΕΛ.ΑΣ. Πτυχ. Νομικής και Δημ. Δικαίου και Πολ. Επιστημών Νομικής Σχολής  Αθηνών.  Συγγραφέας, Μέλος της Ένωσης Μεσσηνίων Συγγραφέων.

Είναι γεγονός, ότι από την εποχή μας λείπει το ηρωικό στοιχείο. Όχι μόνον αυτό που καλλιεργείται σε κρίσιμους καιρούς και κάνει την παρουσία του φανερή σε έκτακτες περιπτώσεις, αλλά συχνά λείπει κι αυτό το στοιχείο του δυναμισμού, απαραίτητου για την αντιμετώπιση της καθημερινότητας. Εμφανιζόμαστε ανήμποροι να αντιμετωπίσουμε κάποιο σοβαρό μας πρόβλημα, να υπομείνουμε τη φτώχεια, να σηκώσουμε το σταυρό μιας αρρώστιας, να θυσιάσουμε κάτι από την άνεσή μας. Και ακόμη πιο πολύ αποδεικνυόμαστε αδύναμοι να αντιτάξουμε ένα σθεναρό όχι, στην καθημερινή πρόκληση του κακού. Να λέμε, δεν θα αδικήσω, δεν θα συκοφαντήσω, θα νικήσω τη συνήθεια της δικαιολογίας. Δεν θα πω ψέμα, δεν θα διαβάσω ό,τι λερώνει τη σκέψη μου, θα υπερασπιστώ την πίστη μου, θα σταθώ σαν αληθινός χριστιανός.

Βεβαίως θα μπορούσαμε να έχουμε αυτόν τον καθημερινό ηρωϊσμό, αν δεν στηριζόμαστε στις δικές μας δυνάμεις, αλλά στη δύναμη του Χριστού. Γιατί ο ίδιος μας βεβαίωσε: Χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν. Τίποτε δεν μπορούμε να κατορθώ χωρίς τον Χριστό, ούτε μεγάλο, μα ούτε και μικρό. Αυτό θα πει ουδέν. Ο Παύλος την αλήθεια αυτή τη ζούσε σ’ όλη του την ύπαρξη. Και είχε το σθένος να διακηρύττει “Πάντα ισχύω εν τω ενδυναμούντι με Χριστώ” (Φιλ.δ’) Όλα τα μπορώ. Πως, με ποια δύναμη; Το “όλα” είναι μεγάλος λόγος. Όμως αληθινός.

Γιατί ο Παύλος είχε το μυστικό του. Ήταν συνδεδεμένος με πηγή παντοδυναμίας τον Χριστό. Τίποτε εξωτερικό δεν είχε αυτή η δύναμη. Όμως κρατούσε το κλειδί μιας μόνιμης παντοδυναμίας. ”Ήταν συνδεδεμένος ή καλύτερα ταυτισμένος με τον Χριστό. Με αυτή την πηγή παντοδυναμίας ήταν ταυτισμένοι και οι μάρτυρες της Εκκλησίας μας. Γι’ αυτό μπορούσαν να υπομένουν βασανιστήρια και να τα αντιμετωπίζουν με ηρωισμό, ακόμη και τον θάνατο. Όπως η Αγία Ευφημία.

Η Ευφημία γεννήθηκε από επιφανείς γονείς, τον Φιλόφρονα και την Θεοδοσιανή. Επιφανείς και ως προς τον πλούτο και ως προς την κοινωνική τους θέση, φρόντισαν ιδιαιτέρως την ανατροφή και την μόρφωση της κόρης τους.

Μα ο μεγαλύτερος πλουτισμός, που της κληρονόμησαν ήταν η βαθιά τους ευσέβεια. Και η μεγαλύτερη δόξα, ήταν η πίστη στο Χριστό. Στην εποχή των διωγμών, το να είναι κανείς Χριστιανός, δεν ήταν απλώς ένα στοιχείο της Ταυτότητος, όπως συμβαίνει ίσως σε μας. Ήταν τρόπος ζωής, πράξη και στοιχείο που κάθε στιγμή σε κατέτασσε στον κατάλογο των μελλοθανάτων. Βρισκόμαστε στα τέλη του 3ου αιώνα. Αυτοκράτορας στο Θρόνο της Ρώμης ήταν ο Διοκλητιανός. Από τους σκληρότερους διώκτες του Χριστιανισμού. Αντάξια τον εκπροσωπούσε στη μαρτυρική Μικρασία ο ανθύπατος Πρίσκος. Στην πόλη της Χαλκηδόνας, μεταξύ των άλλων θεών, ιδιαιτέρως λατρευόταν ο Άρης, ο θεός του πολέμου. Εδώ κατέφθασαν πολλοί ειδωλολάτρες απ’ την περιοχή για να προσφέρουν θυσίες μέσα σε μεγαλύτερο ναό, στο πελώριο άγαλμα του. Με διαταγή του αυτοκράτορα, όλοι έπρεπε να προσκυνήσουν το είδωλο. Η διαταγή για τους Χριστιανούς σήμαινε έναν καινούργιο διωγμό. Γιατί οι χριστιανοί δεν προσκυνούσαν αγάλματα. Ετοιμαζόταν τώρα για την αναμέτρηση με το πολυκέφαλο θηρίο της ειδωλολατρίας. Χωρίζονται σε ομάδες και μετατρέπουν τα σπίτια τους σε εκκλησίες. Εκεί ομαδικά μελετούν, ψάλλουν, προσεύχονται, μα κυρίως κοινωνούν. Παίρνουν μέσα τους το σώμα και το αίμα του Χριστού και έτσι δυνατοί ετοιμάζονται για νικηφόρους αγώνες.

Επικεφαλής μιας ομάδας, είναι και η Ευφημία. Φλογερή και ενθουσιώδης μεταλαμπαδεύει τον ζήλο της, σ’ όλα τα μέλη της. Είναι 40 ζηλωτές Χριστιανοί, αποφασισμένοι όλοι να μαρτυρήσουν, για τον Χριστό. Και όταν λίγο αργότερα προδίδεται η κρύπτη τους και οδηγούνται όλοι μπροστά στον ανθύπατο, αρνούνται ομαδικώς να θυσιάσουν στα είδωλα. Κανένας δεν υποχωρεί, κανένας δεν δηλιάζει. Όλοι ενδυναμώνονται από την πίστη στο Χριστό και εμπνέονται από το παράδειγμα της Ευφημίας. Κι όταν φυλακίζονται κι όταν βασανίζονται, αυτοί ζουν τη χαρά ότι αξιώθηκαν, όχι μόνο να πιστεύουν στο Χριστό, αλλά και να υποφέρουν γι’ αυτόν.

Επί 20 ημέρες τα σώματα τους οργώνονται από το μαστίγιο. Μα όταν τους βγάζουν από τη φυλακή οι πληγές τους είναι θεραπευμένες. Αυτό είναι το θαύμα. Αλλά οι διώκτες δεν αλλάζουν φρόνημα, όσα θαύματα και αν δουν.

Ο ανθύπατος Πρίσκος απειλεί να φρονηματίσει την Ευφημία, που είναι η ψυχή της ομάδας. Διατάσσει ν’ νάψουν φωτιά και να την κάψουν, αλλά η Αγία μένει αβλαβής.

Οι δήμιοι απορούν. Βλέπουμε, λένε στον τύραννο, αγγέλους που σκορπίζουν τη φωτιά και δεν αφήνουν να πλησιάσει, την Χριστιανή… Και από εδώ και μπρος είμαστε και εμείς χριστιανοί ανθύπατε. Είναι ο Βίκτωρ και ο Σωσθένης. Τους φυλακίζουν αμέσως, ενώ το μαρτύριο της Αγίας συνεχίζεται. Και τι τρόπους δεν επινόησαν για να την κάμψουν. Δοκίμασε τη φωτιά, πέρασε από το μαρτυρικό τροχό και γνώρισε όλες τις μηχανές και τα όργανα των βασανιστηρίων.

Μα η πίστη της Ευφημίας νικά τους βασανισμούς και τα μαρτύρια. Πολλοί ειδωλολάτρες, βλέποντας την πίστη της πιστεύουν στο Χριστό και το ομολογούν δημοσίως.  Η ομάδα αντί να διαλύεται αυξάνεται. Ο Ιησούς νικά. Τα είδωλα κατατροπώνονται. Και ο τύραννος αφρίζει από την οργή του. Το σχέδιο του απέτυχε. Ένα καινούργιο θα βάλει σε εφαρμογή. Το τέλος της Αγίας πλησιάζει. Την ρίχνουν σε άγρια πεινασμένα θηρία. Το δάγκωμα μιας άγριας αρκούδας φέρνει τον θάνατο. Η ψυχή της Αγίας Ευφημίας εγκαταλείπει το ταλαιπωρημένο σώμα της και φτερουγίζει κοντά στον λατρευτό της καρδιάς της, τον Ιησού Χριστό. Οι Χριστιανοί έθαψαν το τίμιο λείψανο της μάρτυρος με τιμές, έχοντάς την καύχημα και παράδειγμα.

Πέρασαν περισσότερα από 100 χρόνια όταν στα 450 επί βασιλείας Θεοδοσίου του Μικρού, εμφανίστηκε η αίρεση του Ευτυχούς. Αυτός ισχυριζόταν πως ο Χριστός είχε μόνον θεία φύση και θεία ενέργεια.

Η Εκκλησία για να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο της αιρέσεως του μονοφυσιτισμού, συνεκάλεσε Οικουμενική Σύνοδο στη Χαλκηδόνα το 451μ.χ., όταν βασίλευε ο Μαυρίκιος και η Πουλχερία.

Συγκεντρώθηκαν 600 επίσκοποι. Η σύνοδος καταδίκασε την αίρεση του Μονοφυσιτισμού. Οι αιρετικοί όμως δεν πειθάρχησαν στα δόγματα της Συνόδου και δεν πείστηκαν να καταδικάσουν την πλάνη τους. Τότε οι ορθόδοξοι και οι μονοφυσίτες κατέγραψαν τα υπ’ αυτών πιστευόμενα και κηρυττόμενα, σε δύο βιβλία – Τόμους- όπως λέγονται και ζήτησαν την επικύρωση από την Αγία Ευφημία.

Πως έγινε αυτό; Με συμφωνία και των δύο πλευρών, άνοιξαν τη θήκη που περιείχε το λείψανο της Αγίας και τοποθέτησαν στο στήθος της, τους δύο τόμους.

Ύστερα από τον καθορισμένο χρόνο, άνοιξαν τη Λάρνακα και είδαν και εξέστησαν, όπως λέγει το συναξάριο τους.

Ο τόμος με τις κακοτοπιές των αιρετικών ήταν ριγμένα στα πόδια της, ενώ ο τόμος Των ορθοδόξων βρέθηκε να κρατείτε από την Μάρτυρα, στη αγκαλιά της. Έτσι η Αγία Μεγαλομάρτυς Ευφημία επικύρωσε την αλήθεια της Ορθόδοξου πίστεως την οποία μέχρι θανάτου είχε υπερασπιστεί. Το θαυμαστό αυτό γεγονός στήριξε τους ορθόδοξους στην πίστη και ντρόπιασε τους αιρετικού.

Σήμερα το λείψανο της Αγίας Ευφημίας βρίσκεται στον Ναό του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου, όπου και το Πατριαρχείο, θεματοφύλακας και πάλι της πίστεως του Χριστού στην μαρτυρική γη της Μικρασίας.

Πηγή : Ορθόδοξο, Χριστιανικό Περιοδικό, “ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ”.

Με εκτίμηση

Δημήτριος Μητρόπουλος