ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ… ΕΚΕΙ ΕΞΩ ΣΤΑ ΣΚΑΛΟΠΑΤΙΑ ΤΟΥ ΝΑΟΥ

Γράφει : Ο Δημήτριος Μητρόπουλος  Αντ/γος ε.α. Επιτ. Υπαρχηγός. ΕΛ.ΑΣ. Πτυχ. Νομικής και Δημ. Δικαίου και Πολ. Επιστημών Νομικής Σχολής  Αθηνών.  Συγγραφέας, Μέλος της Ένωσης Μεσσηνίων Συγγραφέων.

Τον τελευταίο καιρό ο κυρ. Ανδρέας εκκλησιαζόταν τακτικά στην ενορία του. Θες τα χρόνια που περνούσαν, θες η μοναξιά μετά τον θάνατο της γυναίκας του, θες οι ιδεολογίες που πιστά υπηρετούσε τόσα χρόνια και δεν τον ικανοποιούσαν, ή η μορφή του νεαρού ιερέα; Κάτι τον τραβούσε στο Ναό. Κανείς δεν φανταζόταν ότι ο ξακουστός καπετάν Ανδρέας θα είχε σχέση, με την Εκκλησία. Στα χρόνια του συμμοριτοπολέμου, ήταν από τα πρωτοπαλίκαρα του Αρχηγού. Πολλά είχε κάνει που τον βάραιναν, πολλοί άνθρωποι γευτήκανε την σκληρότητά του, πέθαναν στα χέρια του. Τα θυμάται και συγκλονίζεται. Ακόμη και σήμερα στα όνειρά του βλέπει μάχες, φόνους, χαλασμούς…

Γιατί όλα αυτά άραγε; Γιατί τα πιο όμορφα χρόνια της ζωής του βάφτηκαν με αίμα;

Ποιοι έσπερναν το μίσος και την διχόνοια στο λαό; Τα σκεφτόταν και βασανιζόταν. Γι’ αυτό κάθε

Κυριακή πρωί ,πήγαινε στην Εκκλησία ο Ανδρέας. Μόνο εκεί ηρεμούσε.

Αυτό που σε όλη του τη ζωή απέφευγε με μανία, το χλεύαζε, το αρνούνταν, τώρα έγινε η παρηγοριά του, η ηρεμία του, η ανακούφισή του. Δεν αναγνωρίζει, ούτε ο ίδιος τον εαυτό του. Τα παιδιά του, τον άκουγαν παράξενα, εκπλήσσονταν. Ο πατέρας τους στην Εκκλησία; Ο πατέρας τους κοντά σε παπάδες.!

Ξημέρωσε η Κυριακή. Έτοιμος ο γερο- Ανδρέας για την εκκλησία. Αυτή τη φορά με περισσότερη λαχτάρα. Τα 89 του χρόνια δεν γινόταν εμπόδιο. Όλα όμορφα μέσα στο ναό, ήρεμα και κατανυκτικά.

Ο Ανδρέας απολάμβανε τα πάντα σα μικρό παιδί. Ήρθε η ώρα του κηρύγματος. Ο νεαρός ιερέας, ο. π. Συμεών, νομικός και Θεολόγος μιλούσε υπέροχα. Είχε έναν ιδιαίτερο τρόπο, να μιλάει μέσα στην καρδιά. Αυτή τη φορά ο Ανδρέας ένιωθε τον ιερέα να τον κοιτάζει πιο έντονα και συχνά τα λεγόμενά του να τον ελέγχουν.

“Για μένα τα λέει; Που τα ξέρει; “Σαν κινηματογραφική ταινία περνούσε από μπροστά του όλη του η ζωή, κυρίως αυτά που του μαύρισαν την ψυχή, αυτά που τον βάραιναν και δεν αισθανόταν καθόλου καλά.

– Η εξομολόγηση σβήνει το παρελθόν μας, τόνισε ο π. Συμεών, μόνο εκεί ηρεμούμε. Τότε η συνείδησή μας ησυχάζει και η ψυχή μας ξανά γεννιέται. Τι κι αν γερνάει το σώμα μας;

Κάθε λόγος του ιερέα γινόταν μαχαίρι στην καρδιά του “Καπετάνιου”. “Τώρα ήλθε η ώρα σου, Ανδρέα”, άκουγε μια φωνή μέσα του που τον ξεσήκωνε. Δεν βιάστηκε να πάρει αντίδωρο, περίμενε στο τέλος. Τον προβληματίζει, καθώς ο ιερέας τον κοίταζε επίμονα, σαν να ήθελε κάτι, τον καλούσε. Σαν να ήθελε κάτι να του πει, σαν να τον καλούσε σε κάτι, έτσι ένιωθε. Πήρε το αντίδωρο και ζήτησε να δει τον ιερέα.

– Έρχομαι να τα πούμε, κύριε… Μη φύγετε, του είπε με ευγενικό τρόπο ο π. Συμεών. Κάθισαν στην άκρη του ναού. Για πρώτη φορά στη ζωή του ο Ανδρέας εξομολογήθηκε. Πως πέρασε μιάμιση ώρα δεν το κατάλαβε κανείς τους. Ζωή περιπετειώδης αμαρτήματα βαριά. Ο νέος κληρικός συγκλονίστηκε από την ειλικρίνεια του Γέροντα.

Βίος και πολιτεία… Τον καταβόλησε με αγάπη πατρική. “Ένα πρόβατο είναι κι αυτός του Θεού”, σκέφθηκε. “Μία βασανισμένη ψυχή για την οποία σταυρώθηκε ο Χριστός μας”.

Χαρούμενος και ειρηνικός έφευγε ο Ανδρέας. Τον χαιρέτησε ο π. Συμεών και προχώρησε στο ιερό βήμα.

Δεν πέρασαν λίγα λεπτά και ακούστηκαν φωνές έξω από το ναό. Κάποιες κυρίες που άναβαν το κερί τους φώναζαν δυνατά : “Ένα γιατρό, ένα γιατρό γρήγορα… ένα ασθενοφόρο… βοήθεια, βοήθεια…” Έτρεξαν να δουν τι συμβαίνει. Τρέχει ο π. Συμεών να βοηθήσει και τι να δει; Τον Ανδρέα πεσμένο στα σκαλοπάτια του ναού. Δεν επικοινωνούσε, δεν ανέπνεε, μόνο ένα χαμόγελο απλωνόταν στο πρόσωπό του.

Οι τραυματιοφορείς τον μετέφεραν στο νοσοκομείο κι εκεί επιβεβαιώθηκε ο θάνατός του. Μόνο ο π. Συμεών είχε καταλάβει τι είχε συμβεί. Έτοιμος ο Ανδρέας, πορεύτηκε στη Βασιλεία του Θεού. Άναψε ένα κερί στη μνήμη του και προσευχήθηκε για την ανάπαυση της ψυχής του. Συνάμα δόξασε τον Θεό, για την αγάπη του προς τα πλάσματά του. Την επόμενη ημέρα στην κηδεία ο π.Συμεών, εξήγησε στα παιδιά και τους οικείους του μακαριστού Ανδρέα τι είχε συμβεί, πως έφυγε έτοιμος για τη Βασιλεία του Θεού, έπειτα από μια ειλικρινή εξομολόγηση και πως ο Θεός τον κάλεσε κοντά Του εκεί έξω, στα σκαλοπάτια του ναού.

Η εξομολόγηση.

Η εξομολόγηση, σε πολλές θρησκείες. είναι η αναγνώριση και η ομολογία των αμαρτιών ή των λαθών του ανθρώπου.

Ορθοδοξία. Η εξομολόγηση είναι ένα από τα υποχρεωτικά Μυστήρια, μαζί με αυτά του βαπτίσματος, Χρίσματος, Θείας Ευχαριστίας και Μετανοίας. Η εξομολόγηση δεν γίνεται σε κάποιο θάλαμο εξομολόγησης αλλά στο κύριο μέρος της ίδιας της εκκλησίας, συνήθως πριν από ένα αναλόγιο, που βρίσκεται κοντά στο εικονοστάσιο. Σχετικά με το αναλόγιο, τοποθετείτε σε αυτό ένα Ευαγγέλιο και ένας σταυρός ευλογίας. Η εξομολόγηση συχνά λαμβάνει χώρα πριν από μια εικόνα του Ιησού Χριστού.

Οι Ορθόδοξοι καταλαβαίνουν ότι η ομολογία δεν γίνεται στον ιερέα, αλλά στον Ιησού Χριστό, και ο Ιερέας στέκεται μόνο ως μάρτυρας και οδηγός. Ο εξομολογητής θα διαβάσει μια προειδοποίηση που προειδοποιεί τον εξομολογούμενο να κάνει μια πλήρη ομολογία, κρατώντας τίποτα πίσω.

Υπάρχουν πολλές διαφορετικές πρακτικές σχετικά με το πόσο συχνά οι ορθόδοξοι Χριστιανοί πρέπει να εξομολογούνται. Ορισμένα Πατριαρχεία συμβουλεύουν την εξομολόγηση, πριν από κάθε υποδοχή της Θείας Κοινωνίας, άλλοι συμβουλεύουν να ομολογήσουμε.

Πηγή : – Ορθόδοξο Χριστιανικό Περιοδικό Θεολόγων, “Ο Σωτήρ”.

– wikipedia, https # El Wikipedia. org.wiki, H.

Με εκτίμηση

Δημήτριος Μητρόπουλος