ΔΙΑΒΑΣΑ ΚΑΠΟΥ…..

Γράφει : Ο Δημήτριος Μητρόπουλος  Αντ/γος ε.α. Επιτ. Υπαρχηγός. ΕΛ.ΑΣ. Πτυχ. Νομικής και Δημ. Δικαίου και Πολ. Επιστημών Νομικής Σχολής  Αθηνών.  Συγγραφέας, Μέλος της Ένωσης Μεσσηνίων Συγγραφέων.

Το αποτρόπαιο καλοκαίρι του 1974, τα τουρκικά στρατεύματα εισβάλλουν στην Κύπρο, και σκορπούν το θάνατο.

Στην Μόρφου συμβαίνει ένα συνταρακτικό γεγονός. Τούρκοι στρατιώτες συλλαμβάνουν 15 Χριστιανούς. Τους φέρνουν στην αυλή του σπιτιού ενός Ελληνοκύπριου δασκάλου. Και τους καταδικάζουν σε θάνατο. Ετοιμάζουν τα όπλα. Και στρέφουν τους αιχμαλώτους (άνδρες, γυναίκες, μικρά παιδιά) στον τοίχο. Θρήνος, Κλαυθμός, οδυρμός, τραγικές οι στιγμές για τους μελλοθάνατους περιμένουν μέσα σε κλίμα φόβου και αγωνίας τον Τούρκο αξιωματικό να έλθει και να διατάξει “πυρ”. Στρέφουν τότε το νου τους και στην καρδιά τους, στην Ελπίδα των Απελπισμένων. Και προσεύχονται όλοι τους θερμά, για το τελευταίο τους ταξίδι και ιδιαίτερα ο δάσκαλος.

“Θεέ μου, συγχώρεσέ μας, δέξου μας κοντά σου. Μνήσθητι ημών, Κύριε εν τη Βασιλεία σου”.

Ο Τούρκος αξιωματικός έρχεται. Κοιτάζει τους στρατιώτες του με τα όπλα, κοιτάζει βλοσυρός και τους μελοθάνατους. Ρίχνει μια ματιά προς τα πάνω. Μια κληματαριά απλώνεται και σκεπάζει την αυλή.

Ζητάει ένα τσαμπί σταφύλι, για να παρατείνει έτσι σκόπιμα ,την αγωνία των αιχμαλώτων.

Παίρνει το τσαμπί, μα ενώ ετοιμάζεται να το φάει, ακούγεται δυνατή η φωνή του δασκάλου.

– Μην το φας ! Προχτές το ράντισα με φάρμακο. Είναι ισχυρό δηλητήριο! Θα πεθάνεις!

Ο Αξιωματικός μένει άναυδος. Και γεμάτος κατάπληξη ρωτάει;

– Καλά, αφού το ξέρεις, ότι σε λίγο θα δώσω διαταγή να σας σκοτώσουν, γιατί δεν με άφησες να το φάω και έτσι να με εκδικηθείς;

Του απάντησε ο δάσκαλος με ειρήνη και γαλήνη στην όψη και την καρδιά του :

– Είμαι Χριστιανός. Και τώρα πρόκειται να φύγω από τον κόσμο αυτό. Και να παρουσιαστώ ενώπιον του Θεού. Δε θέλω να βαρύνω την ψυχή μου, με μια αμαρτία τόσο μεγάλη.

Ο Τούρκος αξιωματικός συγκλονίζεται. Στρέφεται και λέει στους στρατιώτες του.

– Αν έβρισκα έναν τέτοιο Τούρκο, θα έδινα και τη ζωή μου ακόμα!

Μαζέψτε τα όπλα σας και αφήστε τους ελεύθερους όλους!”

– Και σκέφτηκα. “Είμαι Χριστιανός”. Πόση συνέπεια στα πιστεύω του! Μόνον ένας Θεός αγάπης, χτίζει τέτοιες καρδιές. Ένας Θεός αγάπης που επάνω στο Σταυρό, έδωσε το πιο συγκλονιστικό μάθημα.

“Πάτερ, έφες αυτοίς….” Πόσο το μεγαλείο της συγγνώμης! Και όσοι έχουμε την ευλογία να λεγόμαστε μαθητές Του, κάθε μέρα δίνουμε εξετάσεις στο μάθημα αυτό. Βέβαια όχι πόσο καλά το ξέρουμε, αλλά με πόση συνέπεια το βιώνουμε. Αλήθεια, πόση η δύναμη της ανεξικακίας, της μεγαλοψυχίας, που μετουσιώνει τον φανατισμό σε νηφαλιότητα, την κακία σε ανθρωπιά, το μίσος σε αγάπη!

Η ανεξικακία είναι η πιο δύσκολη αρετή, διότι δε σημαίνει απλά και αφηρημένα την αγάπη, ούτε την αγάπη προς τους εχθρούς με γενική έννοια. Μπορεί να αποκτήσει κανείς ανεξικακία, μετά από υπεράνθρωπες προσπάθειες. Αυτό είναι όντως άθλος μεγάλος. Είναι αποτέλεσμα σκληρής εσωτερικής πάλης με πολλά πάθη, για αυτό έχει τεράστια αξία και σημασία, η κατάκτηση αυτής της φοβερά δύσκολης αρετής. Οι περιπτώσεις είναι διαφορετικές μεταξύ τους, ως προς τις προκλήσεις της κακίας, αλλά όλες χρειάζονται κάποιον χρόνο, όσο δηλαδή θα διαρκέσει η πάλη, για να νικιέται, κάθε φορά η μνησικακία και την θέση της να πάρει η ανεξικακία. Εκείνο όμως που αποτελεί την πεντακάθαρη χριστομίμητη ανεξικακία, είναι αυτή που αμέσως κυριαρχεί στην ψυχή και δεν χρειάζεται να κάνει καθόλου πάλη.

“Ένας από τους οπλαρχηγούς του 1821, από τους πιο πιστούς στο Θεό, που είχε κτήμα του την αγάπη, περνούσε κάποια νύχτα με το άλογό του, από το πεδίο της μάχης.

Σε μια στιγμή ακούει βογκητά. Ένας Τούρκος, βαριά πληγωμένος, ζητούσε λίγο νερό να σβήσει τη δίψα του.

Ο καπετάνιος βγάζει το παγούρι από τη μέση του και λέει στο βοηθό του, που τον συνόδευε.

– Δώσε του νερό να πιει.

Τη στιγμή όμως που εκείνος έσκυβε να του προσφέρει νερό, ο πληγωμένος Τούρκος σημάδεψε με το πιστόλι του τον καπετάνιο, του έριξε, αλλά το βόλι αστόχησε. Και τότε ο Καπετάνιος ατάραχος ξαναλέει στο βοηθό του : “Δώσε του πάλι να πιει νερό”.

– Στη μεγαλοψυχία, την Πέμπτη αρετή που συζητά ο Αριστοτέλης, η τιμή είναι το σημείο αιχμής, στο συνολικό ζήτημα της αρετής και ταυτόχρονα εκείνη που διαμορφώνει την αντίληψη, για το αναφαίρετο αγαθό που βρίσκεται μέσα μας.

– Ο μεγαλόψυχος αξίζει και απαιτεί την ανάλογη τιμή.

Εκείνος που αξίζει την τιμή, αλλά δεν την απαιτεί, είναι μικρόψυχος, ενώ εκείνος που την απαιτεί, χωρίς να την αξίζει, είναι κενόδοξος. Είναι καλύτερο να είναι κανείς κενόδοξος παρά μικρόψυχος, επειδή η ματαιοδοξία διορθώνεται με φυσικό τρόπο από την εμπειρία της ζωής.

Ο μεγαλόψυχος διατηρεί τη μεγαλοσύνη του, σε κάθε μία από τις αρετές, δείχνοντας πόσο καλή είναι, η ενάρετη ζωή. Η μεγαλοψυχία είναι η πρώτη, από τις τέσσερις αρετές, που απαιτεί την παρουσία όλων των αρετών του χαρακτήρα.

Εμφανίζεται ως κόσμημα των ηθικών αρετών, αφενός γιατί τις καθιστά μεγαλύτερες, αφετέρου γιατί δεν υπάρχει χωρίς αυτές.

Ο Αριστοτέλης, προσθέτει, ωστόσο, ότι οι πραγματικά μεγαλόψυχοι άνθρωποι, είναι πραγματικά καλοί άνθρωποι και τέλειοι, από κάθε άποψη και τους αποδίδει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά ενισχύοντας με αυτόν τον τρόπο, όχι τον φιλοσοφικό – θεωρητικό, αλλά τον πρακτικό χαρακτήρα της ηθικής αρετής.

“Είμαι Χριστιανός…”!… Αξίζει να θυμόμαστε πως το φως της ψυχής μας, είναι αυτό που φωτίζει τον κόσμο.

Αν κρατούμε το χέρι, το τρυπημένο από αγάπη, του Θεού μας, μόνο τότε θα μπορούμε όχι μόνο να συγχωρούμε, μα και να ευεργετούμε.

Και το κέρδος θα είναι δικό μας, γιατί ανθίζουν χαμόγελα, φωτίζονται μάτια, ηρεμεί η καρδιά, έρχεται γλυκός ο ύπνος και μπορούμε με ειλικρίνεια να πούμε “Πάτερ ημών… ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέτες ημών”

Και τότε θα ζούμε την αληθινή ελευθερία.

“Αν εύρισκα έναν τέτοιο Τούρκο…” “Αν εύρισκα έναν τέτοιο χριστιανό…”

Μακάρι αποφασιστικά να θελήσω, να προστεθώ κι εγώ στον μικρόν αριθμό, των παιδιών του Θεού…

Τότε… μα τότε δίνω ουράνιες διαστάσεις στην γήινη πορεία μου και ο κόσμος μας γίνεται φωτεινότερος.

Ας σταματήσω να κατηγορώ το σκοτάδι.

Ας ανάψω ένα φως – την ζωή μου – και ας μην ξεχνώ ,πως οι ομορφιές στη ζωή δεν χαρίζονται, τις δημιουργούμε εμείς.

“Είμαι χριστιανός”! Ευλογία! Τιμή! Ευθύνη!

Πηγή : Ορθόδοξο, Χριστιανικό Περιοδικό “ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ”.

Με Εκτίμηση

Δημήτριος Μητρόπουλος