Περιγραφή ορισμένων χαρακτήρων του ανθρώπου

Γράφει : Ο Δημήτριος Μητρόπουλος  Αντ/γος ε.α.

Επιτ. Υπαρχηγός. ΕΛ.ΑΣ. Πτυχ. Νομικής και Δημ. Δικαίου και Πολ. Επιστημών Νομικής Σχολής Αθηνών.

Συγγραφέας. Μέλος της Ένωσης Μεσσηνίων Συγγραφέων.

Περιγράφονται ορισμένοι χαρακτήρες του ανθρώπου, προκειμένου να έχουμε μια γενική άποψη για τα ψυχοσυναισθηματικά του στοιχεία, την συμπεριφορά και την εικόνα του.

Κατά τον Γιούνγκ ο άνθρωπος γεννιέται με κάποια τάση προς ένα εκ των οκτώ ανθρωπίνων τύπων ή με κάποιους συνδυασμούς των τάσεων αυτών.

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ : (οποίος φαίνεται και ο οποίος είναι).

Τον συναντάμε στους δρόμους, στα καφενεία, στις λέσχες, στις αίθουσες υποδοχής, στις συναναστροφές και σε άλλα μέρη.

Σε όλα έρχεται ενδεδυμένος όπως πρέπει με τη συμπεριφορά του προετοιμασμένη και φτιαγμένη καθώς πρέπει.

Όταν διαχειρίζεται τα συμφέροντά του, τότε φαίνεται από τι μέταλλο είναι φτιαγμένος.

Εκεί τότε, αν δεν είναι αυτός που φαίνεται, βάζει κατά μέρος τις αναστολές της αίθουσας, λησμονεί την επίδειξη των ευγενικών και γενναίων αισθημάτων και αφήνει να φανεί ξέσκεπος και χονδροειδής η αγένεια της ψυχής του, η ανικανότης του πνεύματός του.

Δυστυχώς ο άνθρωπος δεν είναι πάντα ο εαυτός του.

Ο ΑΔΙΑΚΡΙΤΟΣ: Όταν τον συναντάς στο δρόμο, σου παίρνει τον ανθό όπου βαστάς και τον κάνει δικό του. Πιστεύοντας ότι θα νοιώσεις μεγάλη ευχαρίστηση, να δώσεις τον ανθό στον ίδιο.

Κατά τη δική του εκτίμηση, η ενέργεια του είναι μια τιμητική πράξη για σένα.

Μπορεί όμως και να μη σκεφθεί κατά τον τρόπο αυτό, αλλά επειδή του αρέσει ο ανθός σου.

Όταν βρεθεί σε μια ομάδα δημιουργεί θόρυβο και αρχίζει να μιλά αδιαφορώντας αν είχε αρχίσει άλλος ομιλία. Διακόπτει τους πάντες, για να μιλήσει αυτός, αλλά αν κάποιος τον διακόψει, τον επιπλήττει με αυστηρότητα.

Δεν τον ευχαριστεί να είναι μέλος της ομάδος, αλλά θέλει να κυριαρχεί παντού σ’ όλους και οι πάντες να περιστρέφονται γύρω του. Επισκέπτεται φίλους του σε στιγμές που γνωρίζει ότι είναι απασχολημένοι με ενδιαφέρουσες δραστηριότητές τους και παραπονιέται με πικρία, αν δεν αφήσουν τη δουλειά τους, για να καθίσουν μαζί τους.

Σε βλέπει με άλλους και σου κάνει ερωτήσεις άκαιρες, στις οποίες όχι μόνον δεν μπορείς να αποκριθείς, αλλά και αυτές οι ίδιες ερωτήσεις του, σε στενοχωρούν και σε πνίγουν.

Ο αδιάκριτος έχει ανάγκη από μια σειρά μαθημάτων καλών και αποτελεσματικών.

Όποιος τον βοηθήσει στην εκπαίδευση του ωφελεί τον ίδιον και ευεργετεί την κοινωνία.

Ο ΕΤΕΡΟΦΩΤΟΣ: Δεν έχει γνώμη δική του, αλλά δέχεται και μεταφέρει τις γνώμες των άλλων, όπως του παρουσιάζονται.

Ο άγνωμος είναι ελλιπής από δική του εικόνα – γνώμη, δέχεται την εικόνα γνώμη του συνομιλούντος και τη αφήνει ευθύς, μόλις ο συνομιλητής του φύγει από μπροστά του, για να δεχθεί τη γνώμη κάποιου άλλου.

Συνομιλώντας με θρησκευόμενο άτομο, προσθέτει και αυτός το “αρχή σοφίας φόβος Κυρίου”. Και με τον υλιστή αμέσως μετά, εκφράζει και αυτός αμφιβολίες : Α, ποιός ξέρει!’ Άδηλα και αβέβαια τα πάντα!

Όταν βρεθεί μπροστά σε δύο διαφωνούντες, τότε ο ισχυρότερος καλύπτει τον ασθενέστερο, στον καθρέπτη – πνεύμα του άγνωμου.

Αλλά όταν ο ισχυρότερος αποχωρήσει, μένει η εικόνα στη σκέψη του ασθενέστερου που παραμένει μαζί του.

Ο άγνωμος δεν είναι υποκριτής ή κόλακας.

Αποτελεί έδαφος επί του οποίου περνά ο ίσκιος του κάθε διαβάτη.

Όταν περνούν δύο μαζί, από ανάγκη, ο ίσκιος του μεγαλύτερου σκεπάζει τον ίσκιο του μικρότερου, αλλά μόλις λείψει ο μεγαλύτερος, μένει ο ίσκιος του μικρότερου.

Όταν συζητάς μαζί του για να λάβεις τη γνώμη του, θα είναι η δική σου που επαναλαμβάνει, ακριβώς όπως την έχει ακούσει.

Ο ΑΝΤΙΡΡΗΣΙΑΣ : Είναι αντίθετος του άγνωμου που παραδέχεται όλα χωρίς αντίρρηση. Στέκει και σε ακούει προσεκτικά και προσπαθεί να βρει στα λεγόμενα σου κάτι, για να αντικρούει. Αν δεν βρει κάτι αντιρρήσιμο…. ε, τι να γίνει.

Αν όμως βρει, αρχίζει αμέσως την αντίρρηση. Μα τότε μην ελπίσεις να τον πείσεις, επειδή αν πεισθεί θα χάσει το εύρημα του.

Συμβαίνει μάλιστα κατά φυσικό τρόπο, το πνεύμα της αντίρρησής του να ενσωματώνεται και να περνά στα έργα στην πραγματική του ζωή και στην κοινωνία, επειδή το πνεύμα διευθύνει και διαθέτει τα έργα, εντυπώνοντας τον χαρακτήρα του σε αυτά.

Έτσι, δεν είναι παράξενο ο αντιρρησίας με τα έργα του να βρίσκεται σε αντίθεση με τη λοιπή κοινωνία, με την οποία διαφωνεί και από την οποία αποχωρίζεται, δυσαρεστείται, θλίβεται, δυστυχεί.

Ο κατά σύστημα αντιρρησίας, αν δεν έχει αλλά προτερήματα που να αντισταθμίζουν το ελάττωμά του, καταντά ανυπόφορος σε κάθε ομήγυρη ανθρώπων.

Το γνωρίζει αυτό πολύ καλά, αλλά πάντα αντιλέγει, επειδή η φύση του τον σπρώχνει πάντα στην αντίρρηση.

Ο ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟΣ : Προφασιζόμενος άλλες ανάγκες, αδιαφορεί για τις ανάγκες προς τους γονείς του, τους οποίους αρνείται να βοηθήσει.

Με το δικαίωμα που του δίνει ο νόμος, καταπιέζει τον δανειστή του και μεταχειρίζεται με ασπλαχνία τα ζώα σα να ήσαν αναίσθητα αντικείμενα.

Ταλαιπωρεί και τυραννάει τον άνθρωπο που εξαρτάται από αυτόν, μη αντιλαμβανόμενος την τυραννία του ή αδιαφορώντας στα παθήματά του.

Παίρνει ή κατακρατεί άδικα, ό,τι ανήκει στον πλησίον του και αδιαφορεί για τα κακά που προξενεί η αδικία του στον συνάνθρωπο του και σε μια αδικημένη οικογένεια.

Αναισθητοποιείται στις δυστυχίες των άλλων, γιατί η ασυνειδησία του και λίγο διαφέρει από τα άτομα χωρίς συναισθήματα και συμπόνια.

Ο ΤΑΠΕΙΝΟΣ : Ο ταπεινός είναι αγαθός άνθρωπος.

Ταπεινοφροσύνη και αγαθότητα είναι συνώνυμα. Ο ταπεινός δεν είναι δειλός. Η δειλία συγγενεύει μάλλον με την αυθάδειά.

Ο ταπεινός είναι αντίθετος του υπερήφανου και έχει για τον εαυτό του ιδέα κατώτερη ίσως της πραγματικής του αξίας.

Δέχεται όλα τα τίμια, ταπεινά, όσα δεν καταδέχεται ο υπερήφανος και τα καταδέχεται αγόγγυστα.

Τα καταδέχεται με καλοσύνη και ευγένεια, με καλή καρδιά και έτσι τα εξευμενίζει και τα υψώνει.

Είναι σεμνός και εύσχημος, επειδή η ταπεινοσύνη του είναι ηθική ωραιότητα, η οποία εξατομικεύεται στο πρόσωπο και σε όλη τη συμπεριφορά του ανθρώπου.

Η ταπεινοσύνη είναι ένας από τους χρωματισμούς της ευγένειας και ο ταπεινός είναι ο ήδη εξευγενισμένος άνθρωπος.

Ο ΕΓΩΙΣΤΗΣ : Ο πλήρης εγωϊστής δεν ενδιαφέρεται πάρα μόνο για το άτομό του, αποκλείοντας το εγώ του και την ίδια του οικογένεια.

Κάθεται στο τραπέζι του, όπου θέλει το φαγητό αρκετό και καλό για τον εαυτό του, αδιαφορώντας για το αν τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας έχουν και αυτοί το ανάλογο.

Φροντίζει να μην λείπει τίποτα από την ενδυμασία του, αλλά δεν φροντίζει για την ενδυμασία της οικογένειάς του.

Αμελεί έτσι για την υγεία και την ανατροφή των παιδιών του, προκειμένου να ασχοληθεί με τις προσωπικές του ανάγκες.

Το εγώ του απλώς γεμίζει πάρα πολύ την ψυχή του, ώστε να μην ενδιαφέρεται για τους πολλούς και τους άλλους.

Αφανίζει ενώπιον της κοινωνίας την οικογένειά του και παρουσιάζεται ο ίδιος, καλοθρεμένος, καλά ενδεδυμένος και καλά φερόμενος.

Αφού με την οικογένειά του ο εγωϊστής είναι τέτοιος, φανταστείτε πως θα είναι με την κοινωνία.

Η ευτυχία των άλλων του είναι αδιάφορη.

Η δυστυχία του γείτονα, δεν τον ευαισθητοποιεί για να τον λυτρώσει, αλλά αδιαφορεί.

Ο ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΡΧΗΣ : Η θέση του οικογενειάρχη στην κοινωνία είναι έντιμη και σεβαστή.

Αρχές της οικογένειας και αρχές που διέπονται από την Αγάπη.

Είναι έτοιμος να θυσιάσει και την ζωή του γι’ αυτή και για καθένα από τα μέλη της.

Του ανταποδίδεται δε όμοια αγάπη, και καθένα από τα μέλη της οικογένειας είναι πρόθυμο να θυσιαστεί για τον οικογενειάρχη του.

Απέναντι στην κοινωνία δεν είναι μόνος του, αλλά είναι οικογένεια.

Ο νουνεχής και ευσυνείδητος οικογενειάρχης αναθρέφει τα παιδιά του, όπως του υπαγορεύει η συνείδησή του περισσότερο.

Ο καλός οικογενειάρχης είναι και καλός σύζυγος. Βλέπει τη συμβία του ως ομότιμη με τον εαυτό του, με την οποία μοιράζεται τη διεύθυνση και τα βάρη της οικογένειας.

Είναι και καλός γονέας, προτιμώντας την αγάπη των τέκνων του περισσότερο, πάρα την υποταγή τους από το φόβο.

Βλέπει δε, ότι μόνο η σύμπνοια μπορεί να σώσει και να φέρει την ευημερία στην οικογένεια.

Ο ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ : Είναι έτσι από τη φύση του και όχι από ανατροφή.

Ο φύσει ευγενικός ή τελειοποίησε τη φυσική του ευγένεια με την ανατροφή ή έμεινε όπως τον έκανε η φύση και επιθυμεί να είναι ευγενικός με όλους.

Αυτός που απέκτησε ευγενική συμπεριφορά και ευγενικούς τρόπους, μπορεί αναλόγως προς τις περιστάσεις, να είναι ευγενικός ή όχι.

Στον φύσει ευγενικό αξίζει ενδόμυχα η ψυχή του. Στον ευγενικό από ανατροφή αξίζει η ευγενική επίκτητη συμπεριφορά του.

Ο ευγενικός από τη φύση του φέρεται ευγενικά, ακόμη και όταν οι άλλοι φέρονται προς αυτόν με αγένεια, ικανοποιούμενος στο ότι καθένας φέρεται ανάλογα του ήθους του.

Η φυσική ευγένεια της ψυχής είναι θεία χάρη, στην παραχώρηση της οποίας βλέπουμε την φιλανθρωπία και μεγαλοδωρία του υψίστου. Η δε καλή ανατροφή πρέπει να είναι αντικείμενο μίμησης από ανθρώπους που δεν την διαθέτουν.

Ο ΑΧΑΡΙΣΤΟΣ : Λαμβάνει από τον ευεργέτη του ευεργεσία και σε περίπτωση ανταπόδοση υποπίπτει σε ηθική χρεοκοπία και δεν πληρώνει. Κι ακόμη χειρότερα ανταποδίδει κακό.

Ο αχάριστος αδικεί την κοινωνία.

Την αδικεί, επειδή ενεργεί επάνω στο πνεύμα του ευεργέτη, κατά τρόπο ώστε να τον αποθαρρύνει και να τον αποτρέψει από περαιτέρω πιθανές ευεργεσίες και σε άλλα άτομα.

Είναι δε λυπηρό, ότι όσο μεγαλύτερη είναι η ευεργεσία, τόσο περισσότερο σπρώχνει τον ασυνείδητο ευεργετημένο στην αχαριστία.

Και τούτο συμβαίνει κατά φυσικό λόγο. Η ευεργεσία επιβάλλει χρέος, ανάλογο του μεγέθους της, ώστε όσο μεγαλύτερο είναι το χρέος, τόσο δυσκοτερο ν’ αποδοθεί.

Έτσι ο αχάριστος είναι και δημόσιος αδικητής.

Ο ΕΝΑΡΕΤΟΣ : Είναι ακεραίου χαρακτήρα άνθρωπος, έχει ευγένεια συναισθημάτων, γενναιότητα φρόνημά των, αφοσίωση σε κάθε τι φιλανθρωπικό και θυσιάζεται για κάθε αγαθοεργία.

Οι άνθρωποι αγαπούν την αρετή του πλησίον τους, για όσο η αρετή τους μπορεί να τους ωφελήσει. Δύσκολα συνεργάζονται με τον συνάνθρωπο προς ωφέλεια του.

Ο ενάρετο είναι ατυχής στις σχέσεις του με τους άλλους, ευτυχής όμως στις σχέσεις με τον εαυτό του.

Δεν έχει ανάγκη να τον τιμήσουν οι άλλοι. Αυτός τιμά τον εαυτό του και του άλλους.

Δεν φοβάται τις συκοφαντίες,, επειδή η αρετή του είναι βράχος επάνω στον οποίο οι ακαθαρσίες που του ρίχνονται, απ’ έξω γλιστρούν και πέφτουν. Η δε τύχη εναντίον του τον λυπεί λιγότερο, απ’ ότι λυπεί τους άλλους.

Ο ΣΥΚΟΦΑΝΤΗΣ : Παραμορφώνει και διαστρέφει με σατανικό τρόπο κάθε καλή ενέργεια και πρόθεση του πλησίον του, για να καταστρέψει το πολυτιμότερο πράγμα της ζωής του, την υπόληψή του.

Κατασκευάζει φοβερές αναλήθειες και τις κυκλοφορεί ο ίδιος δια μέσου αφελών και επιπόλαιων ανθρώπων, που γίνονται τυφλά όργανά του, χωρίς να τον καταλάβουν.

Νοιώθει χαρά και ευτυχία που καταρρακώνει και εξευτελίζει την τιμή και την υπόληψη των άλλων.

Είναι αδίστακτος, ασυνείδητος, αιμοβόρος, άδικος, παράνομος, μπροστά σε κάθε ιερό και όσιο.

Κινείται κυρίως από τυφλό συμφέρον, από προκατάληψη, εμπάθεια, ζήλεια και φθόνο.

Εργαλείο του για τη δολοφονία της τιμής και της υπόληψης των άλλων είναι το ψεύδος, η απάτη, η ραδιουργία, η κακοβουλία, η διπλοπροσωπία και η πάσης φύσεως επινόηση κατηγοριών.

Όσοι έγιναν θύματα συκοφαντιών, έχουν ιδίαν αντίληψη για τον παραπάνω χαρακτήρα και την υπουλότητα της συμπεριφοράς αυτών.

Περιέγραψα ορισμένους αντιπροσωπευτικούς χαρακτήρες, με ορατά εκείνα τα σημεία που συνήθως παρουσιάζουν.

Η κριτική των ατομικών ελάττωμά των, καθώς και πολλών άλλων αρνητικών στην κοινωνία είναι ωφέλιμη.

Ωστόσο, αποτελεσματική και ωφέλιμη είναι η περιγραφή των ευγενικών και ενάρετων πράξεων του ανθρώπου.

Σας Ευχαριστώ

Δημήτριος Μητρόπουλος