Γράφει : Ο Δημήτριος Μητρόπουλος Αντ/γος ε.α. Επιτ. Υπαρχηγός. ΕΛ.ΑΣ. Πτυχ. Νομικής και Δημ. Δικαίου και Πολ. Επιστημών Νομικής Σχολής Αθηνών. Συγγραφέας, Μέλος της Ένωσης Μεσσηνίων Συγγραφέων.
‘Ήμουν κι εγώ εκεί.
– Που στην Λειτουργία;
– Ναι στη Λειτουργία.
– Και που είπες έγινε; Έξω, στο ύπαιθρο;
– Έ, δε σου είπα; Στο ύπαιθρο έγινε. Στα ερείπια αρχαίου ναού.
Υπήρχε εκεί ναός παμπάλαιος, ποιος ξέρει από πότε, κι έπειτα κάποτε γκρεμίστηκε και δεν απέμεινε σχεδόν τίποτα. Μόνο κάτι πέτρες σπασμένες, μαρμάρινα θραύσματα από τις κολόνες που βαστούσαν το οικοδόμημα.
– Και σε ποιον Άγιο τιμώνταν;
– Στην Αγία Παρασκευή.
– Έχω ακούσει ότι εκεί επάνω στα Άγραφα υπάρχουν πολλά εξοχικά εκκλησάκια.
Πολλά δε λες τίποτε. Και ο παππούλης εκεί – ευλαβής κληρικός, να τον έχει ο Θεός καλά – όλα προσπαθεί να τ’ αναστήσει από το φάγωμα των καιρών.
– Λοιπόν πως ήταν στη Λειτουργία;
Πως ήταν… Θέλω να σου πω πως ήταν, αλλά πρώτα να σε ρωτήσω κάτι.
– Τι;
– Έχεις ακούσει ποτέ αυτό που λένε οι Θεολόγοι, ότι και η Κτίση όλη η δημιουργία δοξολογεί τον Θεό;
– Έ, δεν το διαβάζουμε αυτό στους ψαλμούς; “Αινείτε αυτόν ήλιος και σελήνη. Αινείτε αυτόν πάντα τα άστρα και το φως”.
– Αυτό ακριβώς. Και παρακάτω δεν λέει : Τα θηρία και πάντα τα κτήνη, ερπετά και πετεινά, πτερωτά”.
– Ναι, ναι. Ξέρω και κάποιους Αγίους που το είχαν κατανοήσει αυτό. Πρόσφατα διάβαζα για τον Άγιο Νεκτάριο, ο οποίος σε μια μοναχή του μοναστηριού του στην Αίγινα, έδειξε εμφανώς τι σημαίνει, ότι και τα δένδρα και η γη και ο ουρανός αινούν τον Θεό.
Το κατενόησε η ίδια πολύ έντονα, το ένιωσε στα τρίσβαθά της, έπειτα από ειδική προσευχή που έκανε γι’ αυτό ο Άγιος, μέσα στο δάσος.
Έ, αυτό εγώ το είδα, με τα ίδια μου τα μάτια, σ’ εκείνη τη Λειτουργία στα ‘Άγραφα.
– Μη μου πεις! Δηλαδή τι είδες;
– Θα σου τα πω ακριβώς όπως τα ζήσαμε όσοι συμμετείχαμε σ’ εκείνη την υπέροχη Λειτουργία.
Από την προηγούμενη Κυριακή ο παππούλης είχε ανακοινώσει ότι το επόμενο Σάββατο θα γίνει υπαίθρια θεία Λειτουργία στο χώρο, όπου βρισκόταν ο ναός της Αγίας Παρασκευής.
Το συνηθίζει ο ιερέας αυτός, τα Σάββατα να γυρνά τα εξοχικά εκκλησάκια και να τα λειτουργεί. Να τ’ “ανοίγει”, που λένε.
Εδώ τώρα τη Λειτουργία, την είχε ζητήσει μια δικηγόρος – από τα μέρη αυτά είναι, αλλά στην Αθήνα χρόνια τώρα μένει.
Είχε έρθει εκείνες τις μέρες στο χωριό και ζήτησε από τον παπά να κάνει μια Λειτουργία εκεί, διότι ευλαβούνταν την Αγία. Γι’ αυτό και το ανακοίνωσε ο παπάς. Πράγματι το Σάββατο βρεθήκαμε κάποιοι από το χωριό εκεί. Χορταριασμένο το έδαφος – ξερά κιόλας τα χόρτα Ιούνιος μήνας – και όπως σου είπα, κάτι αρχαία μάρμαρα εδώ κι εκεί, σπαράγματα.
Ο παπάς έστησε ένα ειδικό τραπέζι μπροστά στο χώρο, όπου ήταν παλιά η κόγχη του ιερού για την Αγία Τράπεζα, κι ένα δίπλα για πρόθεση.
Εμείς κουβαλήσαμε με ένα αγροτικό αυτοκίνητο και καρέκλες και τις βάλαμε εκεί όπως – όπως. Δεν ήταν και ίσιωμα κάτω, τελοσπάντων.
Που λες, δεν μπορείς να φαντασθείς τι σαύρες κυκλοφορούσαν. Σαύρα να δει το μάτι σου! Η δικηγόρος μάλιστα φοβόταν και λίγο. Μάζευε τα πόδια της, λες και θα την πείραζαν οι σαύρες!
Αυτές να τρέχουν πέρα – δώθε… Κάποια στιγμή λοιπόν άρχισε η Λειτουργία.
– Ο Όρθρος θες να πεις.
– Έ, ναι, ο Όρθρος. Είχαμε και έναν ψάλτη, του χωριού. Ο ψάλτης, καταλαβαίνεις ψαλμωδία…. αλλά από το τίποτα, ας είναι κι έτσι. Έλεγε και καμιά λέξη σωστή. Τι να κάνει και αυτός, αγράμματος, μεγάλος στην ηλικία, αλλά με ευλάβεια.
Έφτασε η ώρα να πει το “Πάσα πνοή. “Άρχισε να ψάλλει : “Πάσα πνοή αινεσάτω τον κύριον. “Ξέρεις τι έγινε τότε :
– Τι έγινε;
– Δεν θα το πιστέψεις! Δεν σου είπα ότι γινόταν χαμός από σαύρες; Λοιπόν, όπως σου το λέω : Όλες με μιας σταμάτησαν να κινούνται, σηκώθηκαν στις ουρές τους όρθιες και με το κεφάλι ψηλά. Μόνο το κεφάλι τους κουνούσαν.
Μα τι να σου πω! Έκανα ένα γύρω με το κεφάλι μου, όλες την ίδια στάση. Όλοι το παρατήρησαν και η δικηγόρος.
Μέχρι να τελειώσουν τα λόγια του “Πάσα πνοή” – “Πάσα πνοή αινεσάτω τον Κύριον. Αινείτε τον Κύριον εκ των ουρανών, αινείτε αυτόν εν τοις υψίστοις, σοί πρέπει ύμνος τω Θεώ “- οι σαύρες εκεί, όρθιες, ακίνητες, σαν να έψαλλαν κι αυτές με τα κεφάλια τους προς τα πάνω.
Τέτοιο πράμα! Με τα ίδια μου τα μάτια το είδα!
– Τι λες;
Απίστευτο δεν είναι; Έπρεπε νάσαι εκεί, να το δεις.
– “Θαυμαστός ο Θεός” πραγματικά!
– Θαυμαστός! Και να σου πω κάτι;
Είπα μέσα μου, άλλη φορά στο “Πάσα πνοή”, δεν θα κάθομαι. Τα ζώα να σηκώνονται πάνω, τα ερπετά να υμνούν, κι εγώ να κάθομαι; Ποτέ!
ΠΗΓΗ : Ορθόδοξο Χριστιανικό Περιοδικό ” Ο ΣΩΤΗΡ”.
Με εκτίμηση
Δημήτρης Μητρόπουλος