Ο ΟΣΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΡΩΣΟΣ
(Πως η καταπίεση γίνεται ελευθερία)
Γράφει : Ο Δημήτριος Μητρόπουλος Αντ/γος ε.α.
Επιτ. Υπαρχηγός. ΕΛ.ΑΣ. Πτυχ. Νομικής και Δημ. Δικαίου και Πολ. Επιστημών Νομικής Σχολής Αθηνών.
Συγγραφέας. Μέλος της Ένωσης Μεσσηνίων Συγγραφέων.
Ο όσιος Ιωάννης έζησε στα τέλη του 17ου αιώνα και τις αρχές του 18ου και καταγόταν από τη Ρωσία.
Ανατράφηκε από τους γονείς του με τα νάματα της ορθόδοξου πίστεως.
Νέος στην ηλικία κατατάχτηκε στον Ρωσικό Στρατό. Την περίοδο 1710-1711, κατά τη διάρκεια του Ρωσοτουρκικού Πολέμου πιάστηκε αιχμάλωτος, μαζί με χιλιάδες Ρώσους από τους Τατάρους.
Οι Τάταροι όπως συνηθίζονταν τότε, πούλησαν τους αιχμαλώτους σε Τούρκους αγάδες, αφού τους υποχρέωσαν να περπατούν μήνες ολόκληρους δεμένοι με αλυσίδες και νηστικοί.
Από την αιχμαλωσία βρέθηκε στα σκλαβοπάζαρα και από εκεί στη δούλεψη, του υπάρχου του Προκοπίου, στην Καππαδοκία.
Τότε οι Τούρκοι αξιωματούχοι χρησιμοποιούσαν τους σκλάβους για τις δουλειές του σπιτιού, αλλά και στα κτήματα, προσφέροντας λίγο φαγητό και ένα μικρό χώρο να κοιμούνται, μακριά από το σπίτι.
Οι περισσότεροι, με αντάλλαγμα καλύτερες συνθήκες ζωής, πίεζαν τους σκλάβους να γίνουν μουσουλμάνοι.
Πολλοί ασπάστηκαν το Ισλάμ, φορώντας τη στολή του γενίτσαρου.
Υπήρχαν όμως και αυτοί που έμειναν πιστοί στη θρησκεία τους. Για αυτούς δεν υπήρχε έλεος. Βασανιστήρια πείνα και φρικτό τέλος.
Ο όσιος Ιωάννης, γνωρίζοντας την Γραφή και τα λόγια του αποστόλου Παύλου, που προαναφέραμε, εργαζόταν τίμια και ειλικρινά.
Αγωνιζόταν με την προσευχή του και δεν άφηνε την ψυχή του να χάσει την ηρεμία της και να καταθλιβεί.
Πίστευε ακράδαντα πως, εφόσον ο Θεός επέτρεψε αυτήν την κατάσταση, είναι για το καλό του και ωφελείται πνευματικά.
Παρότι το αφεντικό του τον αγαπούσε, δεν μπόρεσε να δεχτεί ποτέ πως ο Ιωάννης είναι Χριστιανός. Έτσι πήρε την απόφαση να μιλήσει στο δούλο του για το θέμα αυτό.
Ο όσιος, ο τόσο υπάκουος κατά τα άλλα, δεν δέχτηκε σε καμία περίπτωση, να υποχωρήσει. Δεν θα αρνούνταν ποτέ το Χριστό του, ότι και να του έκαναν.
Με την άρνηση του αυτή, τα δεδομένα άλλαξαν. Η αγάπη του αφεντικού του μετατράπηκε σε μίσος και η συμπάθεια του σε εχθρότητα.
Τον έστειλε να μένει μέσα στον στάβλο, με τις κοπριές και τις ακαθαρσίες.
Η υπακοή του στα λόγια της Γραφής δεν κλονίστηκε κι ας άλλαξαν οι συνθήκες.
Όταν μπορούσε, πήγαινε κρυφά σε ένα εκκλησάκι, που βρισκόταν μέσα στο βράχο. Εκεί εκκλησιαζόταν και μετελάμβανε των αχράντων μυστηρίων.
Νήστευε αυστηρά και αγρυπνούσε τα βράδια, προσευχόμενος ακατάπαυστα. Και ο Θεός τον χαρίτωνε, δίνοντάς του παρηγοριά και υπομονή.
Την τελευταία ημέρα της ζωής του, στις 27 Μαΐου 1730, ειδοποίησε το ιερέα να βρει τρόπο να τον μετά λάβει. Ο ευλαβής ιερέας έβαλε την θεία Κοινωνία μέσα σε ένα μήλο. Και του την έστειλε.
Ο Όσιος μετέλαβε και αμέσως παρέδωσε την αγιασμένη και μαρτυρική ψυχή του στον Χριστό, που τόσο αγάπησε στη ζωή του.
Με την Μικρασιατική καταστροφή και τον άδικο ξεριζωμό των Ελλήνων από τις προγονικές τους εστίες μετανάστευσε και ο όσιος Ιωάννης.
Οι ευλαβείς Χριστιανοί προτίμησαν, αντί για υλικά αγαθά να μεταφέρουν τα σκηνώματα, τα Άγια λείψανα και τις εικόνες των Αγίων και προστατών τους.
Έτσι και οι κάτοικοι του Προκοπίου πήραν μαζί τους το άφθαρτο σκήνωμα του Οσίου και το κράτησαν ως ατίμητο θησαυρό, μέχρι σήμερα, στο νέο τους χωριό στο Νέο Προκόπι Ευβοίας.
Σας Ευχαριστώ
Δημήτριος Μητρόπουλος