Ο Θυμόσοφος λαός λέει…

“Ο ΚΑΛΟΣ Ο ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ ΣΤΗ ΦΟΥΡΤΟΥΝΑ ΦΑΙΝΕΤΑΙ”

Γράφει ο Δημήτριος Μητρόπουλος, Αντ/γος ε.α. Επιτ. Υπαρχηγός ΕΛ.ΑΣ.

Πτυχιούχος Νομικής, Δημοσίου Δικαίου και Πολιτικών Επιστημών, Διπλωματούχος

CAM Λονδίνου, Μέλος της Ένωσης Μεσσηνίων Συγγραφέων

Είναι γεγονός αναμφισβήτητο πως οι Παροιμίες ενός λαού, φανερώνουν τη σοφία του, το ήθος του, τις ευαισθησίες του, τα ιδανικά του, τις αξίες του.

Αυτά διαφαίνονται και στις Παροιμίες του υπέροχου λαού μας :

“Ο καλός ο καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται”.

Η φράση που τη λέμε για τους ανθρώπους εκείνους που δεν τους τρομάζουν οι δυστυχίες, είναι παρμένη από τη ζωή των ναυτικών, που έχουν συνηθίσει στις μεγάλες τρικυμίες.

Την έλεγαν χωρίς καμία παραλλαγή, οι αρχαίοι Έλληνες και οι Βυζαντινοί.

Σε προσγειώνει όταν την ακούς. Δεν υπάρχει ακύμαντη ζωή, σου λέει η σοφία του.

Όμως συγχρόνως σου εμπνέει αντοχές και δυνάμεις, σου χαρίζει ελπίδες, τροφοδοτεί την αυτοπεποίθησή σου.

Είσαι καπετάνιος, κράτα γερά το δοιάκι και θα τα καταφέρεις.

Στη ζωή του κάθε ανθρώπου μπορεί να έρθουν δύσκολες καταστάσεις και προβλήματα, που θα κληθεί να διαχειριστεί.

Άλλες φορές οι δυσκολίες αυτές μπορεί να είναι μεγάλης ή μικρής έντασης, καθοριστικές για τη ζωή του κάθε ανθρώπου.

Πολλές φορές μπορεί να βιώσουμε, ότι αυτές οι δυσκολίες μας κατακλύζουν, γίνονται σαν “βουνό” και δεν ξέρουμε, από που να αρχίσουμε, για να επιλύουμε τις καταστάσεις, που μας απασχολούν.

Πως όμως μπορούμε να ξεπεράσουμε, αυτές τις δυσκολίες και να βρούμε, μια διέξοδο?

_”Αναγνωρίστε και βιώστε το συναίσθημά σας :”

Είναι λογικό όταν μας συμβαίνουν δύσκολες καταστάσεις και ατυχίες να νιώθουμε θλίψη, απογοήτευση, άγχος.

Φοβούμενοι ότι τα συναισθήματα αυτά θα τους κατακλύσουν, πολλοί άνθρωποι προσπαθούν να καταπιέζουν, τα αρνητικά αυτά συναισθήματα που βιώνουν και να αποσπάσουν την προσοχή τους από αυτά, γεγονός που έχει ως αποτέλεσμα να κάνει αυτά τα συναισθήματα να δυναμώνουν και άρα πιο δύσκολο να τα διαχειριστεί κάποιος.

_”Εστιάστε στη λύση των προβλημάτων :”

Προσπαθήστε να σκεφτείτε λύσεις, που θα σας βοηθήσουν να διαχειριστείτε τα προβλήματα που σας απασχολούν.

Αν δεν ξέρεται από που να ξεκινήσετε, ένας τρόπος είναι να ιεραρχήσετε τα προβλήματα και να ξεκινήσετε από αυτό που είναι πιο σημαντικό, για σας να λυθεί πρώτο.

Αν αυτό είναι αδύνατο να λυθεί τη συγκεκριμένη στιγμή μπορεί να ξεκινήσετε από αυτό, που είναι πιο εύκολο να λυθεί.

Αυτό θα σας βοηθήσει να σταματήσετε, να βλέπετε τις δυσκολίες σαν “βουνό” και θα τονώσει την αυτοπεποίθηση σας, ώστε να συνεχίσετε να προσπαθήσετε, για να λύσετε και τα πιο δύσκολα.

_”Επαναδιατυπώστε το πρόβλημα σας, ψάχνοντας τις θετικές πλευρές :”

Πάντα μπορούμε να βρούμε θετικά πράγματα, μέσα στις ατυχίες μας.

Ίσως δεν έχουν την ίδια βαρύτητα με το αρνητικό γεγονός που σας συνέβη, αλλά το να βρίσκετε θετικές πλευρές ακόμη και στα αρνητικά γεγονότα μπορεί να σας βοηθήσει να νιώσετε καλύτερα.

_ “Η αυτοπεποίθηση που κρύβουμε μέσα μας”, αποδεικνύεται ένας εκπληκτικός θησαυρός που μας μετατοπίζει πνευματικά. Εξάλλου, όταν ζούμε με ανασφάλεια, στην ουσία υπολειτουργούμε. Δε ρισκάρουμε, δεν ονειρευόμαστε, δεν κυνηγάμε στόχους, δεν εξελισσόμαστε.

Υπάρχει θάλασσα χωρίς τρικυμίες? Υπάρχει ζωή χωρίς φουρτούνες, δυσκολίες, πόνους, εμπόδια?

Δύο λύσεις υπάρχουν : ή να αφεθείς και τότε χάνεσαι ή να παλέψεις και τότε νικάς και πραγματώνεις τους στόχους σου και φτάνεις στον προορισμό σου.

Οι φουρτούνες, πραγματικότητα. Όμως, μήπως πρέπει να σκεφτούμε πως ό,τι μας συμβαίνει είναι μια ώθηση να βάλουμε το τρεμάμενο χέρι μας, στο χέρι του Θεού?

Μήπως είναι μια πρόκληση να γκρεμίσουμε την φυλακή του ατομισμού μας και να δούμε με συμπάθεια, κατανόηση και ευσπλαχνία και άλλους ναυαγούς, που δίπλα μας παλεύουν με τα κύματα.?

Η καπετάνισσα Μπουμπουλίνα έλεγε συχνά :”Ο άνδρας μου σκοτώθηκε-ευλογητός ο Θεός? Το παιδί μου το μεγάλο σκοτώθηκε. ευλογητός ο Θεός? Και το μικρό μου παιδί είναι στη μάχη. αν σκοτωθεί, ευλογητός ο Θεός?”

Αυτή η γενναία Ελληνίδα δεν ήταν αναίσθητη ως σύζυγος και μάνα. Ήταν πιστή! Γιατί τα γεγονότα και οι περιστάσεις της ζωής δεν μας πλάθουν, απλά μας φανερώνουν ποιοί είμαστε.

Ο Απόστολος Πέτρος, όταν το βλέμμα του ατένιζε τον Χριστό, περπατούσε επάνω στα κύματα. Όταν πήρε τα βλέμματά του από τον Χριστό, άρχισε να καταποντίζεται.

Συχνά λέμε. γιατί σε μένα? Ένας ξένος διανοούμενος, ο Πωλ Κλωντέλ, δίνει μια όμορφη απάντηση.

Λέει πως ο Κύριος μας, δεν έλυσε το αίνιγμα του πόνου, απλά και μόνο το γέμισε με την παρουσία του.

Πόσο παρήγορο και λυτρωτικό!

Σας ευχαριστώ

Δημήτριος Μητρόπουλος