” Ρώτησαν το λίγο που πας?

Κοντά στο πολύ, τους είπε”

 Γράφει : Ο Δημήτριος Μητρόπουλος  Αντ/γος ε.α.

Επιτ. Υπαρχηγός. ΕΛ.ΑΣ. Πτυχ. Νομικής και Δημ. Δικαίου και Πολ. Επιστημών Νομικής Σχολής Αθηνών.

Συγγραφέας. Μέλος της Ένωσης Μεσσηνίων Συγγραφέων.

Να και πάλι ο λαός μας να συμπυκνώνει τη σοφία του σε μια φράση.

Μία φράση που χτυπά τον κώδωνα του κινδύνου. Μια φράση που μας κρατά σε εγρήγορση.

Μία φράση που μας ανοίγει τα μάτια να μην πέσουμε σε παγίδες, μια φράση να αξιολογήσουμε τον κίνδυνο του “λίγου”, που εύκολα, πολύ εύκολα, μπορεί να γίνει “πολύ”.

Το μικρό να γίνει μεγάλο, το ελάχιστο να γίνει μέγιστο.

Είναι άραγε ο φόβος ότι δεν είμαστε αρκετά καλοί που μας ακινητοποιεί?

Είναι αρκετό αυτό για να υιοθετήσουμε συμπεριφορές και στάσεις που νομίζουμε ότι θα μας δώσουν αξία και θα μας επιβεβαιώσουν στον περίγυρο?

Να χάσουμε τον εαυτό μας και να σταματήσουμε να είμαστε αυθεντικοί?

Να χαράξεις τη δική σου πορεία στο δρόμο που εσύ θέλεις να ακολουθήσεις και μόνο εσύ μπορείς να αναδείξεις, βήμα βήμα.

Μόνο έτσι η σύνδεση με τα δικά σου συναισθήματα, τα δικά σου θέλω και τα δικά σου ερεθίσματα θα έχει νόημα και έμπνευση.

Ξεχωρίζοντας το αληθινό από το ψεύτικο και το δικό σου από το ξένο, κοιτώντας με τα δικά σου μάτια χωρίς δανεικούς φακούς, ακούγοντας καθαρά χωρίς περισπασμούς, ακολουθώντας την εσωτερική ροή έχοντας διάκριση.

Όταν σκέφτεσαι με την καρδιά και αγαπάς ολόψυχα… Τότε μόνο το λίγο γίνεται πολύ.

Λοιπόν, αξίζει να τείνουμε ούς ευήκοον, γιατί μάλλον εύκολα θέλουμε να ξεγελάσουμε τους εαυτούς μας και λέμε :

“‘Ε, καλά τώρα, ένα μικρό ψεμματάκι, καημένε…. “και μας διαφεύγει το γεγονός πως είναι η αρχή του κατήφορου.

“Ε, καλά τώρα, χαρά στο πράγμα, στα ελάχιστα ασυνεπής…”

Για να λειτουργήσει ομαλά ένα κοινωνικό σύνολο, υπάρχουν κάποιοι κανόνες που λειτουργούν σαν πυξίδα για την επικοινωνία και τη συνύπαρξη.

Έχουμε τις ελευθερίες μας, αλλά υπακούμε και σε έναν κοινό κώδικα.

Αν παρεκκλίνουμε από αυτόν και κάνουμε του κεφαλιού μας, το πείραμα αποτυγχάνει.

Η αγένεια, για παράδειγμα, δημιουργεί προβλήματα.

Περισσότερα όμως προκαλεί η ασυνέπεια, η συστηματική και μάλλον συνειδητή, απέναντι σε ανθρώπους κι υποχρεώσεις.

Η ασυνέπεια, λοιπόν, για ορισμένους είναι μάλλον στάση ζωής, που ξεκινά από την αναβλητικότητα της παιδικής ηλικίας και δεν σταματά ποτέ.

Μας διαφεύγει το γεγονός πως είναι η αρχή του κατήφορου.

Και φθάνουμε στο σημείο να μην αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας, να παραβαίνει αξίες και ιδανικά, να παραβαίνει το θέλημα του Θεού – τι τραγικό – χωρίς τύψεις.

Ένας μικρός δόλος…. μια μικρή κλοπή… λίγα νευράκια… και μετά από λίγο ξεφεύγουμε από τα όρια.

Και μεγάλα να μη γίνουν τα μικρά, ωστόσο αυτά τα πολλά – πολλά μικρά αμαυρώνουν το “κατ’ εικόνα” και μας εμποδίζουν στην πραγματικότητα του “καθ’ ομοίωσιν”.

Σαν τα ελάχιστα μικρά μόρια της σκόνης, που όταν επικάθονται στα έπιπλα αμαυρώνουν την γυαλάδα και την ομορφιά τους.

Έτσι γίνεται….

Αυτά τα μικρά, τα άσχημα, δεν επιτρέπουν επίσης σε μας να αντανακλούμε στους γύρω την αγάπη του Θεού μας.

Βέβαια, αυτή η Σοφία του λαού μας έχει δύο όψεις, έχει και την θετική της πλευρά.

Αν αρχίσουμε να μειώνουμε τον ατομισμό μας και κάνουμε μικρές θυσίες χάριν των άλλων, θα είναι τόση η πληρότητα μας, ώστε θα αγωνιστούμε να γίνονται μεγαλύτερες και περισσότερες.

Αν ξεπεράσουμε το φόβο να πούμε την αλήθεια μ’ όποιο τίμημα, τότε ναι, θα έχουμε τη λεβεντιά να είμαστε αληθινοί πάντα.

Αν αρχίσουμε να προσφέρουμε την πρώτη μας συγνώμη, θα νοιώσουμε τέτοια ευτυχία, που θα γίνει μεγαλύτερη η προσπάθειά μας, αν….

Αβίαστα βγαίνει το συμπέρασμα πως όλα τα μικρά μεγαλώνουν. Και τα καλά και τα κακά. Όλα!

Αυτό λέει η πείρα και η εμπειρία, αυτό η ζωή, αυτό η Σοφία του έξυπνου ελληνικού λαού.

Γι’ αυτό η επαγρύπνηση είναι σύνεση και η προσπάθεια αγιότητα.

Ο συνετός πάντα ακούει:

“Ρώτησαν το λίγο, που πας?

Κοντά στο πολύ τους είπε”.

Αξίζει να το θυμόμαστε.

Σας Ευχαριστώ

Δημήτριος Μητρόπουλος