Κείμενο του κ. Δημητρίου Μητρόπουλου  Αντιστράτηγου ε.α. (τ. Υπαρχηγού ΕΛ.ΑΣ)

Ο ΔΙΠΛΑΝΟΣ ΜΟΥ

Ο διπλανός μου! Αυτός που περπατά στο πλάι μου. Αυτός με τον οποίο συναντήθηκα μια μέρα κι από τότε διανύουμε μαζί ένα μεγάλο μέρος, από το μήκος του δρόμου της ζωής.

Αυτός με τον οποίο μοιράζομαι το πλάτος του δρόμου, στην πορεία της ζωής. Δίπλα – δίπλα…..

Ο διπλανός μου! Ο / Η σύζυγος, ο συγγενής, ο συνάδελφος, ο γείτονας. Άραγε πόσο τον γνωρίζω? Πόσο αφουγκράζομαι τον πόνο του, πόσο συμμετέχω στη χαρά του?

Ποιά Θέση του έχω δώσει στην ζωή μου? Είναι φίλος ή εχθρός? Ξένος ή αδελφός? Μήπως στέκομαι δίπλα του απλώς από το φόβο της μοναξιάς?

Ο διπλανός μου…? Τι τέλος πάντων σημαίνει για μένα? Αν είναι ο πλησίον του Ευαγγελίου, τότε αναγνωρίζω τις ευθύνες μου. Οφείλω να δείξω συμπαράσταση, να προσφέρω υπηρεσίες, να σκύψω, για να τον σηκώσω, αν κάποιο εμπόδιο τον κάνει να σκοντάψει και να πέσει…..

Πρέπει να μάθουμε να εκτιμάμε τους συνανθρώπους μας και να σεβόμαστε τις ανάγκες τους.

Μπορεί σήμερα να μη χρειαζόμαστε τη βοήθεια κανενός, αλλά ποτέ κανένας δεν ξέρει, πως έρχονται τα πράγματα.

Η συμπαράσταση και η αλληλοβοήθεια είναι καλό να γίνουν μέρος της καθημερινότητας μας.

Πως θα απαντήσουμε, όταν χρειαστεί να μας παρέχει κάποιος βοήθεια, όταν εμείς δεν την έχουμε προσφέρει ποτέ?

Και η βοήθεια δεν είναι κατ’ ανάγκη πάντα οικονομική. Μπορούμε να προσφέρουμε, με τα λόγια μας, με μια αγκαλιά η πολύ απλά να ακούσουμε το πρόβλημα του συνανθρώπου μας, κοιτώντας τον στα μάτια και να δείξουμε κατανόηση.

Πάντα υπάρχει ελπίδα και αισιοδοξία αρκεί να πηγάζει από μέσα μας και να πιστέψουμε στον εαυτό μας και στις δυνατότητές του, τις οποίες πιθανότατα δεν έχουμε ανακαλύψει.

Ο κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός και έτσι πρέπει να τον αντιμετωπίζουμε.

Τα εμπόδια και οι δυσκολίες, εμφανίζονται στο δρόμο μας πολλές φορές. Έρχονται όμως για κάποιο σκοπό. Για να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας και να κινητοποιηθούν όλες μας οι δυνάμεις, ψυχικές και σωματικές.

Καταναλωνόμαστε σε ανούσια πράγματα και έτσι χάνουμε την ουσία.

Οι άνθρωποι που εμφανίζονται στη ζωή μας διαφορετικοί σε, κάθε δεδομένη στιγμή, παίζουν και αυτοί το δικό τους ρόλο.

Έρχονται να μας διδάξουν, αυτά που οι ίδιοι έχουν βιώσει και να μας προστατέψουν, με τον τρόπο τους.

Την αλληλοβοήθεια και καλοσύνη σαν έννοιες τις έχουν μέσα τους και προσπαθούν να τις μεταδώσουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Ας μάθουμε να μοιραζόμαστε και ας μπούμε στη διαδικασία της σκέψης και του προβληματισμού. Όπως φερόμαστε στους άλλους, έτσι θα φερθούν και σε εμάς.

Να κάνουμε το καλό, χωρίς να έχουμε στο μυαλό μας την ανταπόδοση.

Αλληλοβοήθεια και αλληλοσυμπαράσταση, σημαίνει επίσης έχω την καλή θέληση και διάθεση να βοηθήσω, γιατί μέσα από αυτό, θα βοηθηθώ και εγώ.

Η αλληλοβοήθεια και προσφορά είναι ισότιμη με την αγάπη. Αν δεν αγαπήσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό, κανένας δεν πρόκειται να το κάνει για εμάς. Ας απλώσουμε λοιπόν το χέρι μας, ας ανοίξουμε την καρδιά μας και η επόμενη ημέρα σίγουρα δεν θα είναι όπως οι άλλες.

Όταν κάνεις κάτι καλό για κάποιον, ενισχύεις τον αυτοσεβασμό σου και νοιώθεις την ιδιαίτερη χαρά που έχουν, όσοι προσφέρουν.

Ενισχύεται η αυτοεκτίμηση σου, γιατί η πράξη της προσφοράς, σου δημιουργεί συναισθήματα ικανοποίησης και πληρότητας.

Όταν προσφέρεις χωρίς ιδιοτέλεια, χωρίς να περιμένεις ανταμοιβή, απαλλάσσεται αυτομάτως από τα δεσμά των κοινωνικών συμβάσεων. Είσαι ελεύθερος.

Όταν προσφέρεις, δίνεις χαρά και αυτό σου μεταφέρει ευχάριστα συναισθήματα. Χαίρεσαι κι εσύ, όταν κάνεις χαρούμενο κάποιον άλλο, που το έχει ανάγκη.

Ένα δικό του χαμόγελο, σε αναπτερώνει.

Το δίδαγμα που αναδύεται όταν προσφέρεις ανθρωπιστική βοήθεια είναι να μάθεις να ζεις με απλό τρόπο, εκτιμώντας τα μικρά καθημερινά πράγματα και προστατεύοντάς τα, ώστε να τα διατηρήσεις και στο μέλλον.

Σε εποχές λατρείας του ατομικισμού, η προσφορά στον συνάνθρωπο, μας σπρώχνει σε πράξεις, που δίνουν διέξοδο στα προβλήματα που γεννιούνται, από την εθελοτυφλία των σύγχρονων κοινωνιών, από τις αδυναμίες του κράτους και την απουσία μέριμνας, για τις ευπαθείς κοινωνικές ομάδες.

Τελικά, αν στραφούμε στο “εμείς”, θα νιώσουμε την παν ανθρώπινη αξία της αγάπης για τον συνάνθρωπο.

Ο εγωκεντρισμός δεν μας προσφέρει σε καμία περίπτωση τη δυνατότητα εξέλιξης.

Μέσα από το “εμείς”, ανακαλύπτουμε συνεχώς νέες πλευρές του εαυτού μας, γεγονός που βοηθά στην αυτογνωσία μας.

Ο διπλανός μου, λοιπόν, δεν είναι πρόσωπο αδιάφορο για μένα και το μέλλον μου. Αντίθετα. Είναι το σημαντικότερο κομμάτι της ζωής μου. Μακάρι σύντομα να εκτιμήσω το ρόλο του. Θα έχω κάνει την εξυπνότερη κίνηση….

Σας ευχαριστώ

Δημήτριος Μητρόπουλος, Αντιστράτηγος ε.α. (τ. Υπαρχηγός ΕΛ.ΑΣ)