Ο ΑΘΕΟΣ ΟΓΚΟΛΟΓΟΣ ΙΑΤΡΟΣ STEPHEN IACOBONI

του Md Aderson επιστρέφει, εις την πίστη, θεραπεύων καρκινοπαθείς.

“Ήμουν χημικός εκείνη την εποχή και… ήμουν νέος καλά μορφωμένος και ηλίθιος… Δεν ήμουν σοφός… δεν ημπόρεσα να δω την πλάνη…” (ο ίδιος για τον εαυτό του).

Προλεγόμενα.

Ο Δρ Stephen Iacuboni είναι μέρος της γενιάς των baby boomer. Γεννήθηκε το 1952 και ενηλικιώθηκε τη δεκαετία του 1960, τότε που η χώρα των Η.Π.Α. ζούσε με την έξαρσιν του ιδανικού αμερικανικού ονείρου.

Ο ίδιος ομιλών σε μια τηλεφωνική του επικοινωνία εις τους The Epoch Times είπε : Μεγάλωσα, ως Ρωμαιοκαθολικός και ήμουν πολύ πιστός, αλλά υπάρχουν κάποιες ευγενείς αντιφάσεις με τον Χριστιανισμό και όταν είσαι νέος και ιδεαλιστής, είπε, δεν καταλαβαίνεις ότι οι άνθρωποι είναι ατελείς και έτσι τους κατηγορείς, δια πράγματα που είναι απλώς μέρος, του να είσαι ένας αδύναμος άνθρωπος, με ελαττώματα.

Η εμφάνιση της απογοήτευσης

Δεν άργησαν να εμφανιστούν τα δύσκολα. Ο Iacoboni ένοιωσε να τον πλημμυρίζει μεγάλη απογοήτευση, εις τις αρχές της δεκαετίας του 1970. Ήταν τότε που τα κοινωνικά προβλήματα εις τις εσωτερικές πόλεις της Αμερικής, ήρθαν στην επιφάνεια με διαμαρτυρίες, δια τα πολιτικά δικαιώματα και τα αντιπολεμικά κινήματα, κατά του πολέμου του Βιετνάμ. Ο ίδιος ο Iacoboni λέγει : “μεγάλωσα να είμαι πατριώτης και πίστευα ότι όλοι ήταν ίσοι. Έγινα νεαρός ενήλικας και τότε διαπίστωσα και συνειδητοποίησα, ότι οι έγχρωμοι άνθρωποι δεν έχουν τα ίδια δικαιώματα και ότι έχουμε σφάξει αθώους ανθρώπους, εις την Νοτιανατολική Ασία (εις τον πόλεμο του Βιετνάμ). Μετά από οκτώ χρόνια οι Ηνωμένες Πολιτείες (Η.Π.Α.) αποχώρησαν από το Βιετνάμ. Ήταν τότε που τα θύματα του Αμερικανικού στρατού, ήταν πάρα πολλά, για να μεταφερθούν στη χώρα. Εκείνα τα χρόνια οι Χριστιανοί των Η.Π.Α. κατηγορήθηκαν για τις αντικομουνιστικές τους πολιτικές και οδήγησαν εις τον πόλεμο του Βιετνάμ, με τα αυξανόμενα θύματα, τους τραυματισμένους βετεράνους και τις ιστορίες, δια τις βίαιες δολοφονίες του αμερικανικού στρατού εναντίων των Βιετναμέζων αμάχων. Την ίδια εποχή η σύγχρονη επιστήμη έκανε συναρπαστικές νέες αποκαλύψεις, πλαισιωμένες με αφηγήσεις, οι οποίες αρνούνται την ύπαρξη, ενός ανώτερου Όντος. Αυτά όλα απογοήτευσαν τον ευαίσθητο νεαρό Iacoboni και εκλόνισαν την θρησκευτική του πίστη.

Ως εντυπωσιασμένος νεαρός ενήλικας εκείνη την εποχή ο Iacoboni, έλαβε τα επιχειρήματα του Monod ως γεγονότα, ως αληθινά. Απογοητευμένος για το κόσμο, η αντιθρησκευτική αφήγηση,  τόσο από την πολιτική, όσο και από την επιστήμη, του έκαμε νόημα. Ο Iacoboni είπε “επειδή οι Χριστιανοί είναι υποκριτές, η θρησκεία τους βασίζεται σε ένα παραμύθι, για κάτι που συνέβη πριν από πολύ καιρό, και τώρα έχουμε απόδειξη εις την επιστήμη, ότι δεν υπάρχει Θεός”. Για τον Iacoboni εκείνη την εποχή, κατά την marina Zhang, ήταν εύκολο και πιθανώς πιο άνετο, να αφήσει τον Θεό, παρά να πιστέψει σε κάτι, που οι σεβαστοί ανώτεροι στις επιστήμες, αρνούνται ολόψυχα. Ο Iacoboni λέγει “όταν είσαι 20 ετών, δεν είναι δα και τόσο δύσκολο να αφήσεις τον Θεό, διότι η πίστη στο Θεό συνεπάγεται ορισμένους περιορισμούς. Η δεκαετία του 1970 ήταν η εποχή της ελεύθερης σκέψης. Υπήρχε έλεγχος των γεννήσεων… όλοι αναζητούσαν αλλαγή”;

Ωστόσο ο Iacoboni ανακάλυψε σύντομα, ότι η απομάκρυνσή του από την πίστη, στις αρχές της ηλικίας των 20 ετών τους, θα κατέληγε να απαιτήσει ένα μακρύ και συναισθηματικό δρόμο, πίσω από εκεί που ξεκίνησαν όλα.

Επιστροφή στη πίστη με την θεραπεία καρκινοπαθών. Όπως γράφει στο βιβλίο του ο Iacoboni με τίτλο “The undying Souj”, την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα, κάπου γύρω στο 2.000, ήρθε πολύ αργά και επέστρεψε στην πίστη.

Σ’ αυτό ο Iacoboni γράφει για τον συναισθηματικό του ταξίδι πίσω στην πίστη, καθώς αντιμετώπιζε καρκινοπαθείς, τεκμηριώνων τους πρώτους ασθενείς του, ενώ ήταν ακόμη συνεργάτης, μέχρι τότε που έγινε ογκολόγος.

Την υποτροφία, που έλαβε, την άσκησε στο MDA anderson, το οποίο παραμένει μέχρι σήμερα ένα παγκοσμίου φήμης, πανεπιστημιακό εκπαιδευτικό Νοσοκομείο και μια από τις κορυφαίες εγκαταστάσεις έρευνας, για τον καρκίνο, σε όλο τον κόσμο. Γράφει : “Ανήκω στο Αnderson – φιλοσοφικά εννοώ”. Ως νέος, άθεος διανοούμενος, νέος από την Ιατρική Σχολή και γεμάτος ύβριν, επέλεξα την ογκολογία διότι ήθελα να αποδείξω, ότι η επιστήμη και η λογική μπορούσαν να θριαμβεύσουν πάνω από οτιδήποτε – ακόμη και τον καρκίνο. “Ωστόσο σύντομα διαπίστωσε, ότι τις περισσότερες φορές, η σύγχρονη επιστήμη δεν μπορούσε να εμποδίσει τον καρκίνο, να καταστρέφει τις ζωές των ασθενών του”.

Το ακόμη πιο δύσκολο.

Σύντομα ο Iacoboni συνειδητοποίησε το εξής. Ενώ η θεραπεία ασθενών ήταν δύσκολη, έπρεπε επιπλέον να αντιμετωπίσει μια άλλη πρόκληση, για την οποία δεν ήταν προετοιμασμένος. Και να ποια; Οι ασθενείς του ήθελαν κάτι παραπάνω, από έναν γιατρό. Ήθελαν παρηγοριά, δηλαδή ήθελαν ένα συναισθηματικό θεραπευτή και οδηγό. Με λίγα λόγια ,ήθελαν κάποιον ειδικό να τους βοηθήσει να αντιμετωπίσουν τον θάνατο. Ο Ιacoboni γράφει στο βιβλίο του : όντας εγώ άθεος, φυσικά, δε είχα να τους δώσω απαντήσεις. Ως άθεος γιατρός, που ασχολείται με ασθενείς, οι οποίοι είναι σε μεγάλο βαθμό αγνωστικιστές, οι ετοιμοθάνατοι, είναι πολύ σκληροί για όλους. Οι ασθενείς μου, λέει ο Ιacoboni που δεν επέτρεπαν στον εαυτό τους να έχουν πίστη, βασανίστηκαν πολύ, πολύ, στο νεκροκρέβατό τους”. Αυτή η σκληρή πραγματικότητα ταλαιπώρησε πολύ τον Iakoboni. Συνειδητοποίησε, ότι κάτι του έλλειπε, Έτσι στη μέση της καριέρας του άρχισε να ψάχνει, για απαντήσεις, για να μπορέσει να βοηθήσει τους ασθενείς του στο συναισθηματικό τους ταξίδι.

Ο επηρεασμός ενός βιβλίου.

Όταν ο Iacoboni εφοιτούσε στην Ιατρική Σχολή, έλαβε ένα βιβλίο, το οποίο άσκησε βαθειά επίδραση επάνω του και διαμόρφωσε, τα νεανικά του χρόνια. Αυτό το βιβλίο επηρέασε και πολλούς άλλους φοιτητές της Ιατρικής Σχολής, εκείνη την εποχή. Ήταν το βιβλίο του Βιοχημικού Iacgues modon με τίτλο “Chanse and Neccesity”, άθεο με βραβείο Νόμπελ. Ο monod μοιράστηκε το βραβείο με τον Francois Iacod και τον Αndre Lwoff το 1968. Οι τρεις αυτοί απέδειξαν, ότι οι πληροφορίες που μεταφέρονται εις το DNA, μεταφράζονται εις πρωτεΐνες μέσω ενός αγγελιοφόρου RNA (mRNA). Έδειξαν επίσης χρησιμοποιούντες οπερόνιο Iac (που απαιτείται για τη μεταφορά και τον μεταβολισμό της λακτόζης) από το Escherichia coli, ότι το αν οι δράσεις των ενζύμων (πρωτεΐνες που επιταχύνουν τις χημικές αντιδράσεις) ενεργοποιούντο ή καταστέλλοντο, αυτορυθμίζονταν από το DNA. O Monod χρησιμοποίησε αυτό το εύρημα γιατί άραγε; Μα δια να εδραίωση το επιχείρημά του, ότι (τάχα) οι βιομοριακές δράσεις ελέγχονται αποκλειστικά από το DNA μας και επομένως, κατ’ αυτόν, δεν υπήρχε κάποια ανώτερη οντότητα.

Σημείωσις : Αν το καλοπροσέξει κανείς, διαπιστώνει ότι το συμπέρασμα του Monod ήταν αυθαίρετο. Επί πλέον, τότε ήταν μια εποχή κατά την οποία δεν γινόταν σαφής διαχωρισμός μεταξύ επιστήμης και επιστημόνων και συχνά γνώμες επιστημόνων εκλαμβάνονταν ,ως επιστημονικά συμπεράσματα.

Ας προστεθεί εδώ, ότι η γνήσια επιστήμη βλέπει πάλι το παρελθόν της και διορθώνει τα λάθη της, αν υπάρχουν, προσέχει το παρόν της και το προφυλάσσει από ξένους και αντιεπιστημονικούς επηρεασμούς και προχωρεί προσεκτικά και ακριβόλογα προς το μέλλον. Ας προστεθεί εδώ, ότι παρά την απομυθοποίηση του εγχειρήματος του αθέου monod, επάνω από (30) χρόνια αργότερα, από έναν άλλο άθεο επιστήμονα, με την ανακάλυψη της Επιγενετικής, το επιχείρημα του Monod κατά της ύπαρξης του Θεού, παρέμεινε και η κληρονομιά της απομόνωσης, που άφησε για τον άνθρωπο, παρέμεινε επίσης.

Ο δρόμος για την επιστροφή στη πίστη. Τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν για το Iacononi, όταν άρχισε να ασκείται σε μια μικρή αγροτική πόλη. Επρόκειτο για ένα μέρος, στο οποίο όλοι σχεδόν οι ασθενείς του είχαν μια κάποια πίστη. Κανένας δεν ήταν άπιστος. Ο πρώτος ασθενής του, που τον οδήγησε, στο ταξίδι της επιστροφής του στη πίστη, ήταν ένας άνδρας από την Ουκρανία με το όνομα Πάβελ. Ο Πάβελ ήταν ένας απλός αγρότης. Φρόντιζε τα ζώα του και τις καλλιέργειές του, που – δυστυχώς – βρίσκονταν κοντά στο πυρηνικό αντιδραστήρα του Τσέρνομπιλ το έτος 1986. Όταν συνέβη η καταστροφή του Τσέρνομπιλ το έτος 1986, η ακτινοβολία μετέτρεψε τις ντομάτες σε χρώμα κίτρινο, τα πράσινα φασόλια σε κόκκινα και το σιτάρι του συρρικνώθηκε. Ωστόσο η γυναίκα του Πάβελ και οι άλλες γυναίκες άλεσαν τα δημητριακά σε αλεύρι για ψωμί και τα έφαγαν όλα, και τα λαχανικά με τα παράξενα χρώματα. Δεν είχαν άλλη επιλογή, ή θα έτρωγαν ό,τι φύτεψαν ή θα λιμοκτονούσαν. Έτσι ο Πάβελ ανέπτυξε λευχαιμία προκαλούμενη από ακτινοβολία του μολυσμένου φαγητού, που έτρωγε. Είχε Ρώσους συγγενείς στην Ουάσιγκτον, των οποίων η Εκκλησία ανέφερε την υπόθεση, στη Πολιτεία και στον τοπικό βουλευτή τους Τομ Φόλεϊ, τότε Πρόεδρο της Βουλής. Έτσι ο Πάβελ μεταφέρθηκε στην Ουάσιγκτον για θεραπεία.

Πηγή : Περιοδικό “Φωτεινή Γραμμή, Κωνσταντίνου Βαστεκη, Κιλκίς Θεολόγου, Πρώην Λυκειάρχου.

Με εκτίμηση

Δημήτριος Μητρόπουλος