ΟΙ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΗΣ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ

Γράφει : Ο Δημήτριος Μητρόπουλος  Αντ/γος ε.α.

Επιτ. Υπαρχηγός. ΕΛ.ΑΣ. Πτυχ. Νομικής και Δημ. Δικαίου και Πολ. Επιστημών Νομικής Σχολής Αθηνών.

Συγγραφέας, Μέλος της Ένωσης Μεσσηνίων Συγγραφέων.

Στο μαρτύριο του Μητροπολίτη Χρυσοστόμου, έθεσε τέλος κάποιος, με δύο σφαίρες στο κεφάλι.

Στο αξιόλογο περιοδικό “Καινή Κτίσις”, διαβάσαμε μαρτυρία στα ζοφερά γεγονότα εκείνων των ημερών.

Την καταθέτουμε ως αξιόπιστη, αφού είναι μαρτυρία αυτόπτη μάρτυρα :

Του Ακαδημαϊκού Καθηγητού ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΜΥΛΩΝΑ, σε ομιλία του στην Ακαδημία Αθηνών, εξήντα χρόνια μετά την καταστροφή, στις 14 Δεκεμβρίου του 1892.

“…Θα μου επιτρέψετε να τελειώσω την ομιλία μου με μια προσωπική εμπειρία, που για πρώτη φορά εξομολογούμε.

Κατά τις τελευταίες ημέρες του θλιβερού Σεπτεμβρίου 1922 μια ομάδα φοιτητών των International College της Σμύρνης κι εγώ, βρεθήκαμε φυλακισμένοι σε απαίσιο υπόγειο, σ’ ένα από τα μπουντρούμια του Διοικητηρίου της Σμύρνης.

Σ’ αυτό ήταν στριμωγμένοι ασφυκτικά Έλληνες Χριστιανοί αιχμάλωτοι, μάλλον άνθρωποι προορισμένοι για θάνατο.

Τις βραδινές ώρες, φύλακες με επικεφαλής Τουρκοκρήτα, παραλαμβάνει θύματα, που ετουφεκίζοντο.

Στις 5 το απόγευμα της τελευταίας ημέρας, με διέταξε να τον ακολουθήσω στην αυλή.

– Είσαι δάσκαλος με ρωτά. – Αυτήν την τιμή είχα! του απαντώ.

Και οι άλλοι που ήταν μαζί σου, είναι φοιτητές; Ναι του λέγω. – Γρήγορα μάζεψέ τους και φέρε τους εδώ!

Ελάτε μαζί μου έξω! λέγω στους συντρόφους μου.

Φαίνεται ήρθε η ώρα σας. Εμπρός, με θάρρος!

Ποια ήταν η έκπληξή μας, όταν ακούσαμε τον Τουρκοκρητικό, να λέει :

Δεν θα σας σκοτώσω, θα σας σώσω.

Απόψε θα θανατωθούν όλοι όσοι είναι στο μπουντρούμι, γιατί έφεραν κι άλλους, που δεν έχουμε χώρο να τους στοιβάξουμε.

Θα σας σώσω σήμερα, γιατί ελπίζω αυτό να με βοηθήσει να λησμονήσω, μια τρομερή σκηνή που αντίκρισαν τα μάτια μου, σκηνή στην οποία έλαβα μέρος.

Και συνέχισε :

Παρακολούθησα το χάλασμα του Δεσπότη σας. Ήμουν με εκείνους που τον τύφλωσαν, που του ‘βγαζαν τα μάτια και αιμόφυρτο τον έσυραν, από τα γένια και τα μαλλιά στα σοκάκια του τουρκομαχαλά.

Τον ξυλοκοπούσαν, τον έβριζαν και τον πετσόκοβαν.

Βαθειά εντύπωση μου έκανε και η αξέχαστη στάση του.

Στα μαρτύρια που τον υπέβαλαν δεν απαντά με φωνές, με παρακλήσεις, με κατάρες.

Το πρόσωπό του το κατάχλωμο, το σκεπασμένο με το αίμα των ματιών του, το πρόσωπό του είχε στραμμένο προς τον ουρανό και διαρκώς κάτι ψιθύριζε, που δεν ηκούετο πέρα, από την περιοχή του.

Ξέρεις εσύ, δάσκαλε, τι έλεγε; – Ναι , ξέρω, του απήντησα.

Έλεγε : Πάτερ ‘Άγιε, άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι. – Δεν σε καταλαβαίνω, δάσκαλε, μα δεν πειράζει.

Από καιρούς σε καιρό, όταν μπορούσε, ύψωνε κάπως το δεξί του χέρι και ευλογούσε τους διώκτες του.

Κάποιος πατριώτης μου, αναγνωρίζει τη χειρονομία της ευλογίας, μανιάζει και με το τρομερό μαχαίρι, του κόβει και τα δύο χέρια του Δεσπότη.

Εκείνος σωριάστηκε στη ματωμένη γη με στεναγμό, που φαινόταν ότι ήταν μάλλον στεναγμός, ανακούφισης παρά πόνου.

Τόσο τον λυπήθηκα τότε, που με δύο σφαίρες στο κεφάλι τον αποτελείωσα.

Αυτή είναι η ιστορία μου. Τώρα που σας την είπα, ελπίζω πως θα ησυχάσω.

Γι’ αυτό σας χάρισα τη ζωή. – Και που τον έθαψαν; ρώτησα με αγωνία. – Κανείς δεν ξέρει που έριξαν, το κομματιασμένο του κορμί”.

Με τον θάνατο του μαρτυρικού Ιεράρχου Χρυσοστόμου, απεδείχθη προφητικός ο λόγος που εξεφώνησε, κατά την χειροτονία του, το 1910, ως Μητροπολίτης Δράμας.

Πως η μήτρα του “Αν ποτέ χάσει την λαμπηδόνα των λίθων της, ήθελε τότε μετατραπεί εις ακάνθινον στέφανον μάρτυρος Ιεράρχου.”

Έτσι ετελειώθη ο μαρτυρικός Ιεράρχης, τον οποίο ο ευρωπαϊκός τύπος εχαρακτήριζε “ομηρικόν ήρωα”.

Από το σύνολο των 459 κληρικών 8 εκκλησιαστικών επαρχιών της Μικρασίας, πέθαναν με μαρτυρικό θάνατο οι 374.

Για να μην αρνηθούν την πίστη τους στον Χριστό και τις πατροπαράδοτες αξίες του Ελληνισμού.

Σε μας τους επιγενομένους μένει το χρέος να “λιτανεύουμε τις μνήμες και να λιβανίζουμε, τους Νεομάρτυρες, για να είμαστε άξιοι, της θυσίας και της ιστορίας τους.

Πηγή : Μηνιαίο Χριστιανικό Περιοδικό “ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ”.

Σας ευχαριστώ

Δημήτριος Μητρόπουλος