ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ

Γράφει : Ο Δημήτριος Μητρόπουλος  Αντ/γος ε.α.

Επιτ. Υπαρχηγός. ΕΛ.ΑΣ. Πτυχ. Νομικής και Δημ. Δικαίου και Πολ. Επιστημών Νομικής Σχολής Αθηνών.

Συγγραφέας, Μέλος της Ένωσης Μεσσηνίων Συγγραφέων.

Όλοι γινόμαστε νοσταλγικοί κατά καιρούς αλλά υπάρχουν περίοδοι πού αυτό γίνεται εντονότερο.

Η ομόφωνη άποψη των επιστημόνων, είναι πως η εποχή κατά την οποία κορυφώνεται το αίσθημα της νοσταλγίας, είναι τα πρώτα χρόνια της ενήλικης ζωής.

Τα πρώτα χρόνια της ενήλικης ζωής είναι ένα πολύ σημαντικό αναπτυξιακό στάδιο. Τα άτομα προσπαθούν να επιλέξουν το δρόμο που θα χαράξουν στη ζωή τους.

Κάποιοι φεύγουν από το πατρικό τους σπίτι για να σπουδάσουν, κάποιοι ξεκινούν να εργάζονται, και κάποιοι παντρεύονται.

Έτσι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, οι περισσότεροι βιώνουν μεγάλες αλλαγές.

Η νοσταλγία είναι ένας τρόπος να διαχειρίζονται τις αλλαγές και τις μεταβάσεις.

Η νοσταλγία δεν είναι λέξη ελληνική και δεν την συναντάμε στον Όμηρο, ως ορισμό της λαχτάρας του Οδυσσέα να επιστρέψει στην Ιθάκη.

Η ετυμολογική έννοια της λέξης “νοσταλγία”, είναι : “Ο ψυχικός πόνος που προκαλεί η λαχτάρα και η προσμονή της επιστροφής στη πατρίδα”.

Σήμερα, οι παλιοί διηγούνται με νοσταλγία τα δύσκολα, αλλά υπέροχα για αυτούς παιδικά χρόνια.

Τα μισογκρεμισμένα φουρναριά, τα δένδρα που στέκουν ακόμα περήφανα στα πατρικά τους σπίτια, ξυπνούν αναμνήσεις που είναι χαραγμένες, για πάντα στη καρδιά τους.

Τα ελληνικά χωριά ερημώνουν εδώ και πολλές δεκαετίες στην Ελλάδα, μιας και οι νέοι τα εγκαταλείπουν μεταφερόμενοι, σε μεγαλύτερα αστικά κέντρα.

Η εικόνα των κλειστών καταστημάτων πολλές φορές είναι στενόχωρη, ωστόσο δύο γυναίκες αποφάσισαν, να αλλάξουν την ατμόσφαιρα στο χωριό τους.

Ονομάζεται Κάτω Ποροϊα, βρίσκεται στο Νομό Σερρών, κοντά στην Τεχνική Λίμνη Κερκίνη.

Εκεί λοιπόν, κατοικούν δύο γυναίκες, η Ελένη Καραφλούδη και η Κλεονίκη Ζωιψίδου.

Μέσα σε λίγους μήνες έκαναν με τα πινέλα τους, όσους περνούν από τον τόπο τους, να σταματούν για να θαυμάσουν και να φωτογραφήσουν τις δημιουργίες τους.

Ζωγραφίσαμε 12 προσόψεις, αναδεικνύοντας την Παλαιά χρήση καταστημάτων, αλλά και τη ζωή γενικότερα του χωριού τις περασμένες δεκαετίες.

“Είναι πολλοί αυτοί που σταματούν, για να βγάζουν φωτογραφίες, διαφημίζοντας έτσι τα “Κάτω Ποροϊα “, παρατηρεί η κ. Καραφλούδη.

Τονίζει δε ότι το χωριό γνώρισε μεγάλη άνθιση στο παρελθόν, με πολλά καταστήματα να λειτουργούν στην περιοχή, για να εξυπηρετήσουν τον τότε πληθυσμό του, ενώ είναι ενδεικτικό ότι στο δημοτικό σχολείο, φοιτούσαν 300 παιδιά.

Τώρα οι μόνιμοι κάτοικοι είναι μόλις 400.

Οφείλουμε να αναφέρουμε ότι η δουλειά των δύο γυναικών είναι μοναδική, σε γεμίζει νοσταλγία να βλέπεις ζωγραφιές από καταστήματα μιας άλλης εποχής, όπως το μπακάλικο “η αφθονία”.

Γενικά, θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι σαφές, πως η νοσταλγία, είναι ένας τρόπος για εμάς τους ανθρώπους, να δραπετεύουμε, οπότε μας είναι απαραίτητο από έναν κόσμο που τον βιώνουμε σκληρό, ψυχρό, καθώς σε ένα βαθμό αφιλόξενο.

Η πιο σύγχρονη σημασία είναι :

“Η λαχτάρα για τα περασμένα”.

Κάθε εποχή έχει τα δικά της, κάθε γενιά περνάει τα δικά της.

Πόσες φορές δεν έχουμε πει κάθε πέρσι και καλύτερα.

Οι εποχές άλλαξαν ο κόσμος εξελίχτηκε, η επιστήμη έκανε θαύματα, η τεχνολογία εκτινάχτηκε και ο άνθρωπος με την πάροδο των χρόνων και τις αλλαγές των εποχών άλλαξε.

Οι άνθρωποι του τότε και οι άνθρωποι του τώρα, σου δίνουν την εντύπωση πως δεν θα μπορέσουν να συνυπάρξουν.

Η νοσταλγία κάθε εποχής, για την προηγούμενη.

Με εκτίμηση

Δημήτριος Μητρόπουλος