ΜΗΝ ΑΠΟΣΤΡΕΨΕΙΣ
Γράφει : Ο Δημήτριος Μητρόπουλος Αντ/γος ε.α.
Επιτ. Υπαρχηγός. ΕΛ.ΑΣ. Πτυχ. Νομικής και Δημ. Δικαίου και Πολ. Επιστημών Νομικής Σχολής Αθηνών.
Συγγραφέας, Μέλος της Ένωσης Μεσσηνίων Συγγραφέων.
Στην είσοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, στον πρώτο κατανυκτικό εσπερινό της Κυριακής της τυρινής, ψάλλονται ως μέγα Προκείμενο οι συγκλονιστικοί στίχοι :
“Μη αποστρέψης το πρόσωπό σου από του παιδός σου, ότι θλίβομαι, ταχύ επάκουσόν μου. πρόσχες τη ψυχή μου και λύτρωσαι αυτήν.”
Το μέγα αυτό Προκείμενο επαναλαμβάνεται στον 3ο και στον 5ο κατανυκτικό εσπερινό. Οι στίχοι αυτούσιοι 18 και19 ανήκουν στον 68ο ψαλμό.
Το όλο περιεχόμενο του ψαλμού παραπέμπει στο ψαλμωδό, βασιλιά και προφήτη Δαβίδ. Αρμόζει στα δικά του παθήματα, αλλά και στα παθήματα σώματος και ψυχής κάθε ανθρώπου.
Χαρακτηρίζεται ψαλμός Μεσιακός, αναφέρεται στον Μεσσία Χριστό, τα Θεία Πάθη Του και μαζί, κατά την Πατερική γνώμη, περιέχει την προσευχή του Χριστού, ως εκπροσώπου της ανθρωπότητας.
Γραμμένοι, πριν 3.000 χρόνια οι στίχοι συγκινούν μέχρι σήμερα. Μάλιστα οι εννέα πρώτες λέξεις, γιατί αυτές, ούτε εμπνέονται, ούτε γράφονται εύκολα :
“Μη αποτρέψεις το πρόσωπόν σου, από του παιδός σου” : απευθύνεται ο ψαλμωδός στον Κύριο, ικετεύει και μαζί σαν να τον “διατάσσει”, τι να μην κάνει. Να μην του στερήσει τη θέα του προσώπου Του, την ιδιαίτερη προσωπική οικειότητα μαζί του, που δεν του είναι ένας ξένος, αλλά πολύ στενά δικός Του, το παιδί Του στους βαθιά προφητικούς αυτούς στίχους προκαταγράφεται το δραματικό ερώτημα του κρεμάμενου επί του Σταύρου Ιησού Χριστού, όταν “ανεβόησε φωνή μεγάλη…. Θεέ μου, Θεέ μου, ινατί με εγκατέλιπες”. Ο λόγος του, πριν το “τετέλεσται, αποτελεί έκφραση της θεοεγκατάλειψης που βιώνει ο εσταυρωμένος Κύριος.
Εγκαταλελειμμένος από τους μαθητές του, βλέποντας “την πλήρη αποτυχία του κηρύγματος αυτού.”
Σ’ αυτόν όμως το λόγο που κορυφώνεται η τέλεια κένωση του “ανθρώπου Χριστού Ιησού” και συγχρόνως ολοκληρώνεται η τέλεια θέωση της ανθρώπινης φύσης, που πήρε ο Χριστός με την ενσάρκωσή Του”, συνοψίζεται το ακατάληπτο μυστήριο του Σταυρού.
Ο Χριστός αδειάζει τη θεότητα Του και σταυρώνεται, ως κακούργος δούλος, για
να θεώσει τους δούλους του.
“Μη αποτρέψης το προσωπόν σου, από του παιδός μου…….”
Οι εννέα πρώτες λέξεις από το μεγάλο Προκείμενο της Κυριακής της Τυρινής, ούτε γράφονται, ούτε βιώνονται εύκολα.
Φανερώνουν το βαθύ ανικανοποίητο της ανθρώπινης ψυχής.
Τη βεβαιότητα ότι η εσωτερική απόλυτη ικανοποίηση σ ‘ αυτήν την επίγεια ζωή, είναι ανεύθυνη, ίσως μάλιστα και επικίνδυνη.
Αυτές οι λέξεις αγγίζουν αισθήματα μεγάλων αναζητητών, ασκητών και Αγίων, που βίωσαν την απρόσιτη σε πολλούς Θεοεγκατάλειψη, τη βαθειά θλίψη της θείας στέρησης.
Τη θεοεγκατάλειψη μπορούν να νιώσουν μόνο άνθρωποι μεγάλης πίστης, άνθρωποι που γευτήκανε τη χαρά της ένωσης με το Θεό και γι’ αυτό πάσχουν περισσότερο τον χωρισμό Του.
Ύστερα, ακολουθώντας το παράδειγμα του Κυρίου, φτάνουν να απευθυνθούν ως παιδιά στο πατέρα τους, να Τον ζητήσουν.
Ν’ αναρωτηθούν να εξετάσουν την πορεία τους, να συνεχίσουν τον αγώνα τους, να υπομένουν και να περιμένουν.
Ν’ ακολουθήσουν τον Χριστόν στον Άδη, όπως εκείνοι οι εκλεκτοί στους εσχάτους χρόνους της Αποκαλύψεως, “οι ακολουθούντες τω αρνίω, όπου αν υπάγη”.
Η πρώτη εκλεκτή προσφορά, οι “άμωμοι”, η “απαρχή τω Θεω’ και τω αρνίω [Αποκ.ιδ’4].
Οι χρόνοι μας έσχατοι, αποκαλυπτικοί και απειλητικοί, κι εμείς απορημένοι και στερημένοι.
Μόνο το “ότι θλίβομαι κατανοούμε, το μέγα Προκείμενο στην είσοδο της Μεγάλης Σαρακοστής.
Να γινόταν φέτος να περάσουμε αυτή την είσοδο, με άλλα οράματα, ζητώντας ως μεγάλη χάρη το “μη αποστρέψεις το πρόσωπόν σου από του παιδός σου….”
Ζητώντας τα αδύνατα, ποθώντας τα υψηλότερα και βαθύτερα.
Ν’ αγγίξουμε, έστω ελάχιστα τη μεγαλύτερη ικανοποίηση που μπορεί να βιώσει στην επίγεια ζωή του ο άνθρωπος, τη θέα του προσώπου του.
Πηγή : Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου (Σαχάρωφ). Οψόμεθα τον Θεόν καθώς έστι, σελ.202-204, 215, Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ Αγγλίας 1992.
Αγιοκατατάχτηκε από το οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως στις 27 Νοεμβρίου 2019.
Με εκτίμηση
Δημήτριος Μητρόπουλος