Ο θυμόσοφος λαός μας λέει…..
ΚΑΛΛΙΟ ΘΛΙΨΗ – ΠΑΡΑ ΤΥΨΗ
Γράφει : Ο Δημήτριος Μητρόπουλος Αντ/γος ε.α.
Επιτ. Υπαρχηγός. ΕΛ.ΑΣ. Πτυχ. Νομικής και Δημ. Δικαίου και Πολ. Επιστημών Νομικής Σχολής Αθηνών.
Συγγραφέας, Μέλος της Ένωσης Μεσσηνίων Συγγραφέων.
Βαθειά καλλιεργημένος ο λαός μας, γνώστης του θελήματος του ηθικού και του Θεϊκού νόμου, κατέληξε σε μια μεγάλη αλήθεια.
Πολύτιμο κληροδότημα το : “Κάλλιο θλίψη πάρα τύψη”.
Δηλαδή είναι προτιμότερη η όποια στενοχώρια, από το μαρτύριο που ξεκινά, από τις τύψεις της συνειδήσεως.
Διαθήκη πνευματική η ρήση των προγόνων μας, για να μας υπενθυμίζει πως είναι συμφερότερη η ζημιά, από την παράβαση του Νόμου, ανθρώπινου και Θείου.
Η ύπαρξη της θλίψης είναι κάτι φυσιολογικό, που συμβαίνει στον οργανισμό μας, και δεν υποδηλώνει πάντα την ύπαρξη της παθολογικής της φύσεως, δηλαδή της κατάθλιψης.
Η θλίψης ως συναίσθημα μας βοηθάει στην αυτοσυντήρησή μας και επί πλέον βελτιώνει την κρίση μας και τον προβληματισμό / στοχασμό μας, σε σχέση με σημαντικές σχέσεις η καταστάσεις στη ζωή μας.
Ωστόσο, όπως κάθε συναίσθημα που βιώνουμε, μαζί και η θλίψη, εκδηλώνονται, τόσο στη φυσιολογία του σώματος μας, όσο και στη συμπεριφορά μας.
Και αυτό, μέσω των συναισθηματικών συστημάτων του εγκεφάλου μας, μας επιτρέπει να προσαρμοζόμαστε και να αλληλεπιδρούμε με το περιβάλλον μας, και τις συνθήκες που το διέπουν.
Αν δηλαδή, το περιβάλλον που βρισκόμαστε είναι αγχωτικό, τρομακτικό, απειλητικό ή ευχάριστο, ο οργανισμός μας θα προσαρμοστεί ανάλογα και θα δράσει, τόσο σε σωματικό επίπεδο, όσο και σε ψυχολογικό.
Υπάρχουν θλίψεις που φέρνουν γαλήνη, ευτυχία. Υπάρχουν θλίψεις που δίνουν χαρά. Οξύμωρο?
Όχι, όταν αυτές τις νοιώθουμε από τον πόλεμο για τις αρχές μας, για τα ιδανικά μας, για την σταθερότητα του χαρακτήρα μας, για την τιμιότητα και την ειλικρίνειά μας, για τη συνέπεια με τις αρχές μας.
Δυστυχώς, κατά τη διάρκεια της ζωής μας και αρκετά έντονα στην παιδική μας ηλικία, μάθαμε ότι η θλίψη είναι κάτι κακό και πρέπει να αποφεύγεται (ή να καταπνίγεται), μάθαμε ότι η θλίψη και το κλάμα, είναι κάτι για τους αδύναμους και τους μαλθακούς).
Όλοι σε κάποια στιγμή της ζωής μας, νιώσαμε το συναίσθημα της τύψης.
Άκρως ψυχολογική, γιατί η οδύνη από τύψεις είναι μεγαλύτερη και βασανιστικότερη από οποιαδήποτε θλίψη.
Αυτοβιώνοντας και ο Απόστολος του Χριστού έλεγε :
” Η γαρ καύχησις Ημών αυτή εστί, το μαρτύριον της συνειδήσεως Ημών.”
Οι τύψεις είναι η συναισθηματική κατάσταση, που βιώνουμε, όταν έχουμε κάνει κακό και έχουμε βλάψει, με τα λόγια ή τις ενέργειές μας, έναν ή άλλους ανθρώπους.
Μιλάμε για ένα κακό το οποίο υφίσταται, είναι γεγονός αληθινό και έχει προκαλέσει αρνητικές συνέπειες, σε έναν ή περισσοτέρους ανθρώπους.
Τύψεις μπορεί να νοιώσει εκείνος, που έδωσε μια ψευδή κατάθεση και καταδίκασε έναν αθώο, εκείνος που χτύπησε με το αυτοκίνητό του κάποιον και το παράτησε αβοήθητο, ή εκείνος που αφαίρεσε τη ζωή κάποιου.
Οι τύψεις αφορούν ένα πραγματικό κακό, στο οποίο ευθυνόμαστε απόλυτα και σίγουρα εμείς οι ίδιοι και τις συνέπειες, που έχουν αυτές, στα λόγια και τις πράξεις μας.
Οι τύψεις είναι ένα οδυνηρό συναίσθημα που βιώνει ένα άτομο που μετανιώνει, για πράξεις που έχει κάνει στο παρελθόν και τις οποίες θεωρεί ντροπιαστικές, βλαβερές ή λανθασμένες.
Οι ενοχές από την άλλη, δεν υπονοούν, ότι το άτομο που τις νοιώθει, έχει φταίξει και εκείνο υποχρεωτικά, ούτε ότι αυτό που έχει πράξει κάποιος, είναι απαραίτητα και κακό.
Όταν η συνείδησή μας διαμαρτύρεται, για την ποιότητα της ζωής μας, δεν μπορούμε να έχουμε γαλήνη.
Δεν μπορούμε να χαμογελούμε δεν έχουμε ύπνο. Δεν έχουμε σωστές ανθρώπινες σχέσεις.
Δεν έχουμε δίαυλο επικοινωνίας με τον ουρανό.
Δεν έχουμε την χάρη του Θεού.
Γι’ αυτό “κάλιο θλίψη πάρα τύψη”.
Μόνον αν οι τύψεις γίνουν μετάνοια, αν γίνουν επιστροφή στο δρόμο του αγνού, του ωραίου, του ηθικού και καθημερινός αγώνας για αρετή, τότε οι τύψεις είναι διέξοδος, από το τούνελ, είναι η αρχή του φωτός.
Είναι η αρχή για το καλύτερο, είναι ο αγώνας, για το αγιότερο.
Γιατί…. Η συνείδηση είναι η μόνη φωνή στην οποία δεν πρέπει να κωφεύουμε.
Είναι η μόνη φωνή που δεν πρέπει να παράγουμε. Η μόνη φωνή που θα παίζει στις αποφάσεις και τις επιλογές μας, ρόλο καθοριστικό.
Εξάλλου είναι γενναιότητα να είναι κανείς κύριος της θελήσεως του και δούλος της συνειδήσεώς του. Μόνο τότε εξασφαλίζεται η εσωτερική μας ελευθερία.
Μόνον τότε έχουμε εσωτερική γαλήνη, η οποία επηρεάζει την ποιότητα των διαπροσωπικών μας σχέσεων.
Μόνον τότε η συμπόρευσή μας, με τους άλλους γίνεται στάση στην πράξη.
Μόνον τότε είμαστε μέσα στο θέλημα, του Θεού Πατέρα.
Γι’ αυτό, δεν έχουμε περιθώρια, για διλήμματα.
“Κάλλιο θλίψη, παρά τύψη”.
Σας ευχαριστώ
Δημήτριος Μητρόπουλος