Η ΝΑΥΜΑΧΙΑ ΤΟΥ ΝΑΥΑΡΙΝΟΥ

Γράφει : Ο Δημήτριος Μητρόπουλος  Αντ/γος ε.α.

Επιτ. Υπαρχηγός. ΕΛ.ΑΣ. Πτυχ. Νομικής και Δημ. Δικαίου και Πολ. Επιστημών Νομικής Σχολής Αθηνών.

Συγγραφέας, Μέλος της Ένωσης Μεσσηνίων Συγγραφέων.

Ο τριεθνής στόλος υπό τους ναυάρχους Δεριγνύ, Κόδριγκτον και Χέϊδεν κατατρόπωσε τον τουρκοαιγυπτιακό του Ιμπραήμ έξω από το Ναβαρίνου και άνοιξε το δρόμο για την ελληνική ανεξαρτησία.

Μετά την πτώση της Ακρόπολις (24 Μαΐου 1827) η επανάσταση του ’21 έπνεε τα λοίσθια.

Στην Ηπειρωτική Ελλάδα είχε κατασταλεί και μόνο στο Ανατολικό τμήμα της Πελοποννήσου παρέμεινε ζωντανή.

Κι εκεί, όμως, απειλείτο από τον Ιμπραήμ, που σκόπευε να εκστρατεύσει κατά του Ναυπλίου και της Ύδρας.

Σε αυτή τη δύσκολη στιγμή για την Ελλάδα, η ευρωπαϊκή διπλωματία άλλαξε στάση και άρχισε να διάκειται ευμενώς προς την Επανάσταση.

Συνέβαλε σε αυτό και ο νέος Υπουργός Εξωτερικών της Αγγλίας Γεώργιος Κάνιγγ, που έδωσε μια πιο φιλελεύθερη τροπή στην εξωτερική πολιτική της Γηραιάς Αλβιώνας.

Έτσι στις 24 Ιουνίου του 1827 υπογράφηκε στο Λονδίνο Συνθήκη μεταξύ Αγγλίας Γαλλίας και Ρωσίας, που καθόριζε τα της ανεξαρτησίας της Ελλάδος.

Σύμφωνα με την Συνθήκη, ιδρυόταν ελληνικό κράτος, υπό την επικυριαρχία του Σουλτάνου, με σύνορα τον Αμβρακικό και τον Παγασητικό Κόλπο.

Στη Συνθήκη Ειρηνεύσεως της Ελλάδος υπήρχε και ένα μυστικό άρθρο, που προέβλεπε την επέμβαση των τριών δυνάμεων, εάν οι δύο εμπόλεμες δεν δέχονται τους όρους της σύμβασης.

Το μεσημέρι της 8ης Οκτωβρίου τα πλοία του συμμαχικού στόλου άρχισαν να εισπλέουν στον κόλπο του Ναυαρίνου, με επικεφαλής την αγγλική ναυαρχίδα Ασία.

Ο Κόδριγκτον ήλπιζε ότι έστω και την τελευταία στιγμή ο Ιμπραήμ θα έσπευδε να συμφωνήσει με την προτεινόμενη ανακωχή.

Αντί απάντησης, οι Αιγύπτιοι πέρασαν στη δράση και άρχισαν τους πυροβολισμούς κατά της αγγλικής λέμβου την οποία είχε στείλει με λευκή σημαία ο Κόδριγκτον προς συνεννόηση.

Με αποτέλεσμα να φονευθεί ο Έλληνας πηδαλιούχος της Πέτρος Μικέλης.

Ταυτόχρονα εκανονιοβολούντο η αγγλική και η γαλλική ναυαρχίδα.

Ο Κόδριγκτον, μη έχοντας άλλη λύση, έδωσε τη παραγγελία της επίθεσης.

Παρά την αριθμητική υπέροχη του τουρκοαιγυπτιακού στόλου και την βοήθεια των πυροβολείων της Σφακτηρίας, η ναυμαχία αμέσως έκρινε υπέρ του συμμαχικού στόλου, που είχε μεγαλύτερη δύναμη πυρός.

Γύρω στις 6 το απόγευμα, η λιμνοθάλασσα είχε γεμίσει από τα κατεστραμμένα πλοία του τουρκοαιγυπτιακού στόλου.

12 φρεγάτες, 22 κορβέτες και 25 μικρότερα πλοία είχαν βυθιστεί, ενώ 6.000 άνδρες σκοτώθηκαν ή πνίγηκαν.

Οι σύμμαχοι έχασαν 172 άνδρες, ενώ οι τραυματίες ανήλθαν σε περίπου 500.

Δύο πλοία καταστράφηκαν ολοσχερώς και αρκετά υπέστησαν εκτεταμένες ζημιές.

Η είδηση για την ναυμαχία έτυχε διαφορετικής υποδοχής στις πρωτεύουσες των δυνάμεων, που συμμετείχαν στην επιχείρηση.

Στο Λονδίνο ο Πρωθυπουργός δούκας του Ουέλινγκτον χαρακτήρισε τη ναυμαχία “ατυχές και απαίσιο γεγονός”. Ενώ μια’ μερίδα πολιτικών υποστήριξε ότι ο Κόδριγκτον έπρεπε να παραπεμφθεί στο ναυτοδικείο για ανυπακοή, επειδή δεν είχε εντολή να δράσει.

Αντίθετα, στο Παρίσι και τη Μόσχα η είδηση προκάλεσε μεγάλο ενθουσιασμό.

Η Ναυμαχία του Ναυαρίνου σήμανε την ελευθερία της Ελλάδας παρά τη συνεχιζόμενη σφοδρή άρνηση του Σουλτάνου.

Οι τρεις δυνάμεις επέβαλαν τελικά τη θέλησή τους και μέχρι τις 12 Σεπτεμβρίου 1829 που δόθηκε η τελευταία μάχη του Αγώνα στην Πέτρα της Βοιωτίας, το ελληνικό κράτος είχα σχηματιστεί με βόρεια σύνορα, τη γραμμή Αμβρακικού– Παγασητικού.

 

Με εκτίμηση

Δημήτριος Μητρόπουλος