Η ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Γράφει : Ο Δημήτριος Μητρόπουλος  Αντ/γος ε.α.

Επιτ. Υπαρχηγός. ΕΛ.ΑΣ. Πτυχ. Νομικής και Δημ. Δικαίου και Πολ. Επιστημών Νομικής Σχολής Αθηνών.

Συγγραφέας, Μέλος της Ένωσης Μεσσηνίων Συγγραφέων.

Η έλλειψη σιγουριάς, για τη θέση και την αξία του μες στη ζωή και ειδικότερα στο κοινωνικό του περίγυρο , γίνεται στον άνθρωπο βασική πηγή άγχους. Από εδώ ξεκινά, κυρίως, η υπερβολική επιθυμία του να διακριθεί.

Η ανάγκη της διάκρισης υπάρχει στον άνθρωπο από τη νηπιακή ηλικία. Πολλά κάνει το μικρό παιδί, για να το προσέξουν. Μπορεί να καταφύγει σε ζημιές ή γενικότερα σε αντικοινωνική συμπεριφορά, προκειμένου να κερδίσει την προσοχή ή την συζήτηση γύρω από το άτομο’ του.

Έχει πολλά κοινά σημεία η συμπεριφορά του ενήλικου με αυτήν του μικρού παιδιού. Κάνει τα πάντα, άλλοτε συνειδητά κι άλλοτε ασυνείδητα, για να ξεχωρίσει και να διακριθεί μέσα στο περιβάλλον του

ΤΙ ευχαρίστηση αισθάνεται, όταν τον φωνάζουν με τ’ όνομα του , όταν τον δείχνουν και λένε αυτός είναι ο κ. Τάδε. Όταν αισθάνεται το θαυμασμό τους.

Ο Τζών Νιούη, λέγει ότι η πιο βαθιά ανάγκη του ανθρώπου είναι “ο πόθος να νιώθει σπουδαίος”.

Το ίδιο επαναλάμβανε ο Ουίλλιαμ Τζαίμς με τα λόγια : Η βαθύτερη αρχή στην ανθρώπινη φύση είναι η δίψα για εκτίμηση.”

Εδώ βέβαια οφείλουμε να πούμε ότι όσο πιο ώριμος και εσωτερικά ελεύθερος είναι ο άνθρωπος, τόσο λιγότερο εξαρτάται από την εξωτερική αναγνώριση και επιδοκιμασία και αρκείται σ’ αυτή, που προέρχεται από τον ίδιο του τον εαυτό και τη συναίσθηση ότι κάνει το καθήκον του.

Η οικογενειακή, η σχολική και η κοινωνική ζωή μας δίνουν πολλές τέτοιες ευκαιρίες. Φτάνει να έχουμε υπομονή και διάθεση. Όλοι οι άνθρωποι γύρω μας αξίζουν κι έχουν κάτι το ξεχωριστό. Καθήκον δικό μας να το βρούμε και να το τονίσουμε.

H ανάγκη, ωστόσο, της επιδοκιμασίας έχει σαν αιτία την εξασφάλιση της κοινωνικής θέσης του ατόμου μέσα στην κοινωνία και ταυτόχρονα την τόνωση της αυτοπεποίθησης

Γι’ αυτό και το άτομο επιζητεί την επιδοκιμασία των άλλων. Αντιδρά κατ’ αρχήν, αλλά οπωσδήποτε προβληματίζεται από την αποδοκιμασία ή την αρνητική κρίση, οποιαδήποτε και αν είναι η προέλευση της.

Στην επιθυμία του να διακριθεί ο άνθρωπος, θέλει ν’ αντιμετωπίζεται με σεβασμό από τους συνανθρώπους του, σαν ένας ξεχωριστός άνθρωπος κι όχι σαν παραγωγική μονάδα μόνο.

Επιθυμεί να σέβονται την παρουσία του, τη γνώμη του, τις πεποιθήσεις του, τ’ ανθρώπινα δικαιώματά του. Να ‘χει τις ίδιες ευκαιρίες με τους άλλους ανθρώπους.

Γι’ αυτό το τελευταίο θ’ αναφέρουμε ένα παράδειγμα, γνωστό στους περισσότερους.

Ένας υπάλληλος κάθεται στο γραφείο του. Ίσως να πίνει καφέ και να διαβάζει εφημερίδα. Σε μια στιγμή μπαίνει στο γραφείο του κάποια ηλικιωμένη χωριάτισσα για να ζητήσει μια πληροφορία. Ο υπάλληλος συνεχίζει τη “σοβαρή του απασχόληση.” Χωρίς να δώσει προσοχή στον ερχομό της ηλικιωμένης κυρίας. Εκείνη κάνει ένα βήμα μπροστά του.

_ .Με συγχωρείτε, θα ήθελα….

Αλλά δεν προλαμβάνει ν’ αποδώσει την κουβέντα της …..

_. Περίμενε έξω κυρά μου. Δε βλέπεις που είμαι απασχολημένος?

Η ηλικιωμένη κυρία βγήκε έξω, αλλά σε δύο λεπτά μια καλό βαλμένη δεσποινίδα εισβάλλει στο γραφείο σαν σίφουνας.

Ο υπάλληλος μας παραμερίζει αμέσως την εφημερίδα και σχεδόν όρθιος : “Σε τι μπορώ να σας φανώ χρήσιμος, δεσποινίς μου” της λέει.

Δυστυχώς, συνηθίζουμε να ‘μαστε καλοί, ευγενικοί κι εξυπηρετικοί απέναντι στους άλλους, ανάλογα με την κοινωνική τους τάξη, με την ηλικία τους, τη μόρφωσή τους, την εξωτερική τους εμφάνιση, τα χρήματά τους, και με το αν μπορούμε και μεις να πετύχουμε κάποια εκδούλευση απ’ αυτούς.

Τι ανωτερότητα για τον άνθρωπο, που εκτιμά, υπολογίζει και σέβεται τους συνανθρώπους του, ανεξάρτητα από τα ρούχα που φοράνε, τη θέση που κατέχουν, τα πλούτη που διαθέτουν, τη σχέση τους με αυτούς.

Ο άνθρωπος, στη προσπάθεια του να διακριθεί, καταφεύγει πολλές φορές σε ακρότητες, είτε ακόμα – καταφεύγει και σε αντικοινωνική συμπεριφορά, – προκειμένου να γίνει κέντρο του ενδιαφέροντος, της προσοχής των άλλων.

Πηγή : Κωνσταντίνος Ι. Τσιμπούκης (Η ψυχική Υγεία του Σύγχρονου Ανθρώπου).

Σας ευχαριστώ

Δημήτριος Μητρόπουλος