Η 72α επέτειος της Μάχης του Μακρυγιάννη, εορτάσθηκε και φέτος πανηγυρικά, στις 4 Δεκεμβρίου 2016, πλησίον του χώρου του ιστορικού κτιριακού συγκροτήματος, σε εκδήλωση που οργάνωσε και πάλι ο Σύνδεσμος Αποστράτων Αστυνομικών Αθηνών. Η προσέλευση του κόσμου υπήρξε αθρόα και μάλιστα ανθρώπων νεαρότερων ηλικιών, ξεπερνώντας κάθε προηγούμενη τα παρελθόντα χρόνια.
Εκατοντάδες προσκυνητές παρέστησαν και φέτος στον Ιερό Ναό του Αγίου Γεωργίου Μακρυγιάννη, κατακλύζοντας κυριολεκτικά τον χώρο, κατά το ετήσιο μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως των ψυχών των Πεσόντων υπέρ Πίστεως και Πατρίδος, στη Μάχη των Αθηνών τον Δεκέμβριο του 1944, χοροστατούντος του εφημερίου του Ναού πατέρα Ιωάννη. Μετά την επιμνημόσυνη δέηση ακολούθησαν ομιλίες του προέδρου του Δ.Σ. του Συνδέσμου Αστυνομικών Αθηνών (Σ.ΑΠ.ΑΣ.Α.) αντιστρατήγου ε.α. κ. Χρήστου Κονταρίδη και του προέδρου του Δ.Σ. της Ένωσης Αποστράτων Αξιωματικών Στρατού (Ε.Α.Α.Σ.) Υποστρατήγου ε.α. κ. Ευαγγέλου Δανιά , για τη σημασία του εορτασμού αυτής της επετείου. Ακολούθησε προσκλητήριο νεκρών, τήρηση ενός λεπτού σιγής και κατάθεση στεφάνων στο Μνημείο των Πεσόντων ανδρών του Στρατού και της Χωροφυλακής, που τις δύσκολες ημέρες εκείνες προσέφεραν τη ζωή τους στην Πατρίδα ‘’φυλάσσοντας Θερμοπύλες’’. Η εκδήλωση επερατώθη με τον Εθνικό μας ύμνο.
Ο πρόεδρος του Συνδέσμου Αποστράτων Αστυνομικών Αθηνών Aντιστράτηγος ε.α. Χρήστος Κονταρίδης κατά την ομιλία του, έθεσε το ιστορικό πλαίσιο του πώς φτάσαμε στο ‘Δεκεμβριανό’ πραξικόπημα, αλλά και την σημασία της Μάχης του Μακρυγιάννη, λέγοντας μεταξύ άλλων: ‘’ Στις 26 Σεπτεμβρίου 1944, άρχισε η Γερμανική αποχώρηση από την Ελλάδα. Την ίδια ημέρα υπογράφηκε η Συμφωνία της Καζέρτας, όπου, ενόψει της απελευθέρωσης, το ΕΑΜ συμφώνησε να τεθεί ο ΕΛΑΣ, μαζί με όλα τα αντάρτικα Σώματα υπό την διοίκηση του Βρετανού στρατηγού Σκόμπυ. Λίγες ημέρες μετά, στις 9 Οκτωβρίου, επικυρώθηκε στη Μόσχα η ‘’Συμφωνία των ποσοστών’’, όπου ο Στάλιν συμφώνησε ότι η Βρετανία θα έχει τον πρώτο λόγο στην Ελλάδα. Στις 7 Οκτωβρίου του 1944 άρχισε η αποβίβαση βρετανικών στρατευμάτων στην Πελοπόννησο. Στις 12 Οκτωβρίου οι τελευταίες γερμανικές δυνάμεις εγκατέλειψαν την Αθήνα και δύο ημέρες μετά οι Βρετανοί εισήλθαν στην πρωτεύουσα. Στις 18 Οκτωβρίου έφτασε στην Αθήνα η νόμιμη ελληνική κυβέρνηση υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου, σε ατμόσφαιρα εθνικού ενθουσιασμού. Στην κυβέρνηση αυτή (που ορκίσθηκε 5 ημέρες μετά), μετείχαν από τις τάξεις του ΕΑΜ έξι υπουργοί, εκ των οποίων ο Πορφυρογένης (ως υπουργός Εργασίας) και ο Ζεύγος (ως υπουργός Γεωργίας) ήταν στελέχη του Κ.Κ.Ε.
Η πανηγυρική ατμόσφαιρα της απελευθέρωσης δεν μπορούσε να αποκρύψει τα μεγάλα προβλήματα που παρέμεναν: Η χώρα είχε ερημωθεί και ο λαός πεινούσε. Η κατάσταση ήταν χαώδης. Τον Οκτώβριο του 1944, εμφανίστηκε το ζήτημα της διάρθρωσης των στρατιωτικών δυνάμεων στην μεταπολεμική Ελλάδα. Επιδιώκετο η αποστράτευση των αντάρτικων ομάδων και η συγκρότηση Εθνικού Στρατού, με κύριο κορμό του τις Ελληνικές Δυνάμεις της Μέσης Ανατολής και κυρίως την 3η Ορεινή Ταξιαρχία, η οποία έφτασε την Αθήνα στις 9 Νοεμβρίου. Λίγες ημέρες πριν, στις 5 Νοεμβρίου, ο Γεώργιος Παπανδρέου είχε δηλώσει ότι ο ΕΛΑΣ και ο ΕΔΕΣ επρόκειτο να αποστρατευθούν ως τις 10 Δεκεμβρίου. Η άφιξη της 3ης Ορεινής Ταξιαρχίας ανέτρεψε την ισορροπία δυνάμεων, αφού η συγκεκριμένη Μονάδα δεν είχε συμπεριληφθεί στην συμφωνία για διάλυση των ενόπλων τμημάτων. Η Μονάδα αυτή δεν ήταν ένα αντάρτικο Σώμα , αλλά ήταν μία πλήρως αξιόμαχη και εκπαιδευμένη Μονάδα, εξοπλισμένη όπως και κάθε άλλη του Βρετανικού Στρατού. Το ΕΑΜ, ποτέ δεν θα δεχόταν τη διάλυση του ΕΛΑΣ, χωρίς να υπάρξει πρόβλεψη για την τύχη αυτής της Ταξιαρχίας.
Η απόφαση του Κ.Κ.Ε. να προχωρήσει σε ένοπλη σύγκρουση, με σκοπό να καταλάβει βιαίως την εξουσία στην Ελλάδα, ελήφθη στις 20 Νοεμβρίου του 1944 (πολύ νωρίτερα , πριν ναυαγήσουν οι διαπραγματεύσεις με τον Παπανδρέου στις 28 Νοεμβρίου, πολλώ δε μάλλον στις 3 Δεκεμβρίου, όπως επιστεύετο πρόσφατα). Στις 30 Νοεμβρίου, ανασυστάθηκε η Κεντρική Επιτροπή του ΕΛΑΣ, με έδρα τη Μονή Κλειστών στη Χασιά Αττικής. Ήταν η τελευταία ένδειξη ότι το Κ.Κ.Ε. προετοιμαζόταν για ένοπλη σύγκρουση. Με τη νέα της μορφή απαρτίζονταν από τρείς μόνο ανθρώπους: Τον Σιάντο και τους πρώην Στρατηγούς Μάντακα και Χατζημιχάλη. Την 1η Δεκεμβρίου του 1944 , συνεδρίασε η κυβέρνηση, με την αποχή των 6 εαμικών υπουργών της, όπου διέταξε την παράδοση της Εθνικής Πολιτοφυλακής του ΕΛΑΣ, στην Εθνοφυλακή της Κυβέρνησης. Φυσικά, η απάντηση του ΕΛΑΣ υπήρξε αρνητική. Μάλιστα, ως επίδειξη δύναμής του το ΕΑΜ ανακοίνωσε ότι θα διοργάνωνε μεγάλο συλλαλητήριο στην Πλατεία Συντάγματος, στις 3 Δεκεμβρίου.
Παρά την απαγόρευση από την κυβέρνηση, το συλλαλητήριο πραγματοποιήθηκε και υπήρξε αιματηρό, αφού οι διαδηλωτές δέχθηκαν πυρά. Αποτέλεσμα ήταν να σκοτωθούν 30 περίπου άτομα και να τραυματισθούν άλλα. Κατά μία εκδοχή, τα αιματηρά επεισόδια ξεκίνησαν όταν μία ομάδα εκ των διαδηλωτών προσπάθησαν να εισέλθουν βιαίως στο κτίριο όπου στεγάζονταν η Αστυνομική Διεύθυνση Αθηνών. Ορισμένοι εξ αυτών ήταν ένοπλοι. Το ποιός άνοιξε πρώτος πυρ δεν είναι για όλους ξεκάθαρο. Το μόνο ξεκάθαρο είναι , ότι οι νεκροί διαδηλωτές ήταν το καλύτερο δώρο για το Κ.Κ.Ε., προκειμένου να προχωρήσει στο σχέδιό του, που ήταν η βίαιη κατάληψη της εξουσίας και η μετατροπή της Ελλάδας σε μία χώρα σταλινικού-σοβιετικού τύπου.
Η απόδειξη, ότι η Αριστερά αποσκοπούσε στην κατάληψη της εξουσίας δια της βίας, υπάρχει στα απομνημονεύματα του Γιάννη Ιωαννίδη και στα επιχειρησιακά σχέδια του Θεόδωρου Μακρίδη, για την κατάληψη της Αθήνας, που είχαν εκπονηθεί ήδη από το 1943. Το ότι η πολύνεκρη διαδήλωση της 3ης Δεκεμβρίου, ήταν η αιτία της (δήθεν) ‘’αυθόρμητης’’ λαϊκής εξέγερσης, η οποία οδήγησε κατ’ αρχάς στην κατάληψη Αστυνομικών Τμημάτων με δολοφονίες του προσωπικού των και εν συνεχεία στην κλιμάκωση των εξελίξεων, αυτό , φυσικά , είναι ένας μύθος. Επρόκειτο για ένα καλοσχεδιασμένο σχέδιο της Αριστεράς για κατάληψη της εξουσίας, που ναι μεν, τελικά, δεν πέτυχε, αλλά έβαλε την Πατρίδα μας σε μία πολυαίμακτη δοκιμασία για πέντε χρόνια, όπου οι επιπτώσεις των δεινών που συσσωρεύτηκαν, συνεχίσθηκαν για πολλές δεκαετίες’’.
