ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΡΟΣΙΝΗΣ

Γράφει : Ο Δημήτριος Μητρόπουλος  Αντ/γος ε.α.

Επιτ. Υπαρχηγός. ΕΛ.ΑΣ. Πτυχ. Νομικής και Δημ. Δικαίου και Πολ. Επιστημών Νομικής Σχολής Αθηνών.

Συγγραφέας, Μέλος της Ένωσης Μεσσηνίων Συγγραφέων.

Γεννήθηκε σε ένα αρχοντικό της Πλάκας στην Αθήνα από γονείς Μεσολογγίτες.

Η οικογένεια του Δροσίνη, εκτός από εύπορη ήταν και γνωστή για τη συνεισφορά της στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του 1821.

Παππούς του ήταν ο Γιώργης Καραγιώργης που σκοτώθηκε στην έξοδο του Μεσολογγίου το 1826, ενώ προπάππος του, ήταν ο Καπετάν Αναστάσης Δροσίνης γνωστός και ως πρωτοκλέφτης των Αγράφων.

Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο των Αθηνών και μεταγράφηκε στη Φιλοσοφική Σχολή, μετά από σύσταση του Νικολάου Πολίτη.

ΤΟ 1885 συνέχισε τις σπουδές του, στην ιστορία της Τέχνης στο εξωτερικό, στα Πανεπιστήμια της Λειψίας, της Δρέσδης και του Βερολίνου.

Επίσης ανήκε στον κύκλο των προοδευτικών ποιητών (μαζί με τους Νίκο Καμπά και Κωστή Παλαμά) που επιδίωκαν να ανανεώσουν τον ποιητικό τους λόγο και να καθιερώσουν την δημοτική, ως επίσημη γλώσσα της λογοτεχνίας.

Στις πολυάριθμες ποιητικές συλλογές του, οι ποιητικές εικόνες είναι όλες θησαυρισμένες από τον πλούτο και την ομορφιά, από τις παραδόσεις, και τις εκδηλώσεις της νεοελληνικής ζωής και της φύσης.

Είναι ποιητής Εμπειρικός που γοητεύεται από τη φύση, την ιστορία και τα μικρά περιστατικά της γύρω μας ζωής.

Ποιητής του μέτρου, της ολιγάρκειας και της εγκράτειας, χαμηλόφωνος τραγουδιστής της ζωής, της ειδυλλιακής φύσης. με συγκίνηση, σε μια γλώσσα γνήσια δημοτική.

Με τα ποιήματά του ανατράφηκαν γενιές Ελλήνων, μαθαίνοντας μέσα από αυτά, να αγαπούν τη νεοελληνική ποίηση, την φύση μας και το λαό μας.

Με τα πεζογραφήματά του ο Δροσίνης, εντάσσεται στην πρώτη φάση της ηθογραφικής πεζογραφίας.

Στα εμπλουτισμένα με ήθος ηθογραφικά και λαογραφικά στοιχεία πεζογραφήματά του, ξεχωρίζουν το φυσιολατρικό αίσθημα και η ελληνική συνείδηση.

Με την επιστροφή του στην Ελλάδα, ανέλαβε τη Διεύθυνση του περιοδικού “η Εστία”, το οποίο μετέτρεψε σε καθημερινή εφημερίδα από το 1894.

Παράλληλα με τη λογοτεχνική προσφορά του, συνεισέφερε σημαντικά σε πολλούς τομείς της πνευματικής και κοινωνικής ζωής της χώρας :

Ήταν γραμματέας του “Συλλόγου προς διάδοση ωφελίμων βιβλίων”, που είχε ιδρύσει ο Δημήτριος Βικέλας από το 1899.

Ιδρυτής του “Ημερολογίου της μεγάλης Ελλάδας” το 1922.

Διευθυντής του τμήματος Γραμμάτων και Καλών Τεχνών του Υπουργείου Παιδείας (1914 – 1920 και 1922 – 1923 και τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, από την ίδρυσή της, μέχρι το 1926.

Διετέλεσε ο πρώτος Γραμματέας των δημοσιευμάτων του Ιδρύματος (1926 -1928) και τιμήθηκε με το Αριστείο των Γραμμάτων και τεχνών.

Από το 1914 ως το 1923 διετέλεσε Τμηματάρχης Δημοτικής εκπαίδευσης του Υπουργείου Παιδείας, συμβάλλοντας ουσιαστικά στη σύνταξη του ιστορικού Λεξικού της Ελληνικής Γλώσσας και στην εφαρμογή του εκπαιδευτικού προγράμματος, του Ελευθερίου Βενιζέλου.

Το 1924 , υπό τη διεύθυνση του, οργανώθηκε το Μουσείο Κοσμητικών Τεχνών.

Στο χώρο της λογοτεχνίας πρωτοεμφανίστηκε το 1879 με ποιήματα του στα περιοδικά “Ραμπαγάς” και “Μη Χάνεσαι”.

Ένα χρόνο αργότερα κυκλοφόρησε η πρώτη του ποιητική συλλογή υπό τον τίτλο “ιστοί Αράχνης”, η σταδιοδρομία του, όμως, ως νέου ποιητή άρχισε το 1884 με τη συλλογή “Ειδύλλια.”

Ποιητής της νέας Αθηναϊκής σχολής – όπως και ο Κωστής Παλαμάς, με τον οποίο υπήρξε στενός φίλος – χρησιμοποίησε τη δημοτική γλώσσα από τις πρώτες του δημιουργίες και άντλησε στοιχεία, από τα δημοτικά τραγούδια και τη λαϊκή παράδοση.

Ως πεζογράφος, χρησιμοποίησε αρχικά την καθαρεύουσα, για να στραφεί κι εκεί αργότερα στη δημοτική, με το διήγημα του “Το βοτάνι της αγάπης”.

Απεβίωσε στο σπίτι του στην Κηφισιά, την 3η Ιανουαρίου 1951, αφήνοντας μια ζωή παραδειγματικά σεμνή και ποιητική, ένα έργο μεγάλο σε ποσότητα, πλούσιο σε ποικιλία, γόνιμο σε αισθητική ποιότητα.

–Χώμα ελληνικό–

Το ποίημα αυτό, όπως ο ίδιος ο ποιητής αναφέρει, γράφτηκε στη Λειψία τον πρώτο καιρό που βρέθηκε εκεί.

Τον διατρέχει η νοσταλγία, η αγάπη και η περηφάνια για την Πατρίδα. Δημοσιεύτηκε στο “Ημερολόγιο Σκόκου”, ένα από τα μακροβιότερα και δημοφιλέστερα περιοδικά έντυπα της εποχής του, και βρίσκεται στις σελίδες 128-129 του τόμου (4 ), του έτους 1889.

“Τώρα που θα φύγω και θα πάω στα ξένα

και θα ζούμε μήνες, χρόνους χωρισμένοι

άφησε να πάρω κάτι και από σένα,

γαλανή πατρίδα, πολυαγαπημένη.

Άφησε μαζί μου φυλαχτό να πάρω

για την κάθε λύπη, κάθε τι κακό.

Φυλαχτό απ’ αρρώστια, φυλαχτό από Χάρο,

μόνο λίγο χώμα, χώμα ελληνικό.”

(Ακολουθούν, 4 ακόμη στίχοι).

Με εκτίμηση

Δημήτριος Μητρόπουλος