ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ
Γράφει : Ο Δημήτριος Μητρόπουλος Αντ/γος ε.α.
Επιτ. Υπαρχηγός. ΕΛ.ΑΣ. Πτυχ. Νομικής και Δημ. Δικαίου και Πολ. Επιστημών Νομικής Σχολής Αθηνών.
Συγγραφέας, Μέλος της Ένωσης Μεσσηνίων Συγγραφέων.
Η εποχή μας έχει εύστοχα χαρακτηριστεί ως εποχή του “ατόμου και του ατομισμού”, εποχή της “πολυφωνίας”, αλλά και της “παραφωνίας”.
Τροπαιούχος και τροπαιοφόρος επιστημονικά, αλλά “αποτρόπαιη” εν πολλοίς Ηθικά, παρουσιάζει με έναν τρόπο τραγικά παράλογο και παράλογο τραγικά ένα πρόσωπο σύνθετο, και συνάμα αντιφατικό.
Από τη μια προτάσσει τον απαστράπτοντα και πολυώνυμο καλπασμό του τεχνολογικού γίγαντα και από την άλλη αντιτάσσει τον υποφωτισμένο και αδύναμο βηματισμό του ηθικού νάνου.
Έτσι, ενώ ο πρώτος Εξερεύνησε και κατέκτησε το διάστημα και το γήινο πεδίο, ο δεύτερος δεν κατόρθωσε να εξιχνιάσει και να εξηγήσει πλήρως το ψυχικό μας τοπίο.
Και ο κόσμος μας, δημιούργημα του Θεού της Αγάπης, θα περίμενε κανείς, πως και αν ακόμη δεν ήταν τόσο, “όμορφος, ηθικός, και αγγελικά πλασμένος”, τουλάχιστον να μην είναι τόσο ναρκοθετημένος.
Βλέποντας όμως καθημερινά τον άνθρωπο πάνω στον πλανήτη μας, να συμπεριφέρεται στον συνάνθρωπο, όχι φιλάνθρωπα αλλά απάνθρωπα, συνειδητοποιεί, πως το μίσος και η απάτη πρωταγωνιστούν και δεσπόζουν στις διαπροσωπικές σχέσεις, περισσότερο από την καλοσύνη και την αγάπη.
Το ειδεχθέστερο λοιπόν από τα αποκρουστικά αυτά εγκλήματα, είναι η καταπάτηση των ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, τόσο σε ατομικό, όσο και σε συλλογικό επίπεδο.
Λέγοντας ανθρώπινα δικαιώματα εννοούμε τα απαράγραπτα και αναφαίρετα δικαιώματα που έχει ο άνθρωπος, ως δημιούργημα αλλά και παιδί του Θεού. Όλες δηλαδή τις βασικές εξουσίες, που παρέχει το δίκαιο στον άνθρωπο, να υπερασπίζεται και να υπηρετεί τα έννομα συμφέροντά του.
Θεμελιώδη δικαιώματα είναι της ζωής, της τιμής, της περιουσίας και της ελευθερίας, που διαχρονικά και οικουμενικά, δίνουν το στίγμα της ιδιαιτερότητας, της μοναδικότητας αλλά και της ιερότητας της ανθρώπινης παρουσίας και οντότητας.
Οι ωραίες διακηρύξεις για ελευθερία, ισότητα, δικαιοσύνη και αδελφοσύνη με στοιχεία ανθρωπισμού, μοιάζουν ανεδαφικές σ’ έναν κόσμο που κυριαρχείται από τον ανταγωνισμό, τη βία, την ανελευθερία, την φτώχεια, τον κοινωνικό αποκλεισμό, την μισαλοδοξία, και την αποξένωση από τη φύση.
Έτσι καλλιεργείται μια γενικευμένη δυσπιστία, ότι τα “φυσικά και απαράγραπτα “δικαιώματα χρησιμοποιούνται για την νομιμοποίηση της κρατούσης τάξης πραγμάτων, ως αντίβαρο όσων αρνητικών και επώδυνων διαδραματίζονται στην ιστορική σκηνή.
Αλλά και όταν δεν αμφισβητείται η καλή πρόθεση των διακηρύξεων, τα δικαιώματα παραμένουν ως καρποί ενός σύγχρονου κήπου της Εδέμ, περίκλειστου και άβατου στο μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπότητας.
Ίσως η αρχή βρίσκεται στους “απλούς νόμους της ηθικής και της Δικαιοσύνης”, που πρέπει να διέπουν τις σχέσεις, τόσο των ανθρώπων, όσο και των Εθνών.
Είναι αξιοσημείωτο, ότι η αναφορά στους νόμους αυτούς, περιέχεται στον πιο κατηγορηματικό αντίλογο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.
Γιατί οι “νόμοι” αυτοί είναι ικανοί να νοηματοδοτήσουν μια ρεαλιστική αντίληψη περί δικαιοσύνης.
Να ενεργοποιήσουν δηλαδή, με δημοκρατική συναίνεση τους κανόνες που θα μπορούσαν στο πλαίσιο των κοινωνικών θεσμών, να καθορίσουν την προσήκουσα διανομή των βαρών της κοινωνικής ζωής και των πλεονεκτημάτων, που απορρέουν από την κοινωνική συνεργασία.
Είναι λοιπόν το στοίχημα των καιρών, η ανακάλυψη εκ νέου των δικαίων του ανθρώπου, παραδοσιακών και επιγενομένων.
Χρειάζεται η “ελάχιστη εγγυημένη” αποταμίευση δυνατοτήτων αυτοκαθορισμού και δημοκρατικής συμμετοχής.
Αυτή αποτελεί τον υλικό – αλλά και ιδεολογικό – “τόπο” που είναι αναγκαίος για την οικειοποίηση, χωρίς καταχρήσεις, του ανθρώπινου μέτρου διαβίωσης, στη “μοναδική μικρή γη μας”. Αυτήν που ο άνθρωπος δικαιούται να χαρεί ειρήνη, αλληλεγγύη και να εκδηλώσει αγάπη προς τον συνάνθρωπο, επιπλέον θα έχει το δικαίωμα στην απόλαυση, ενός υγιούς φυσικού περιβάλλοντος.
Πηγή : Από το βιβλίο μου : “Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ ΤΟΥ.”
Με εκτίμηση
Δημήτριος Μητρόπουλος