ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΗ ΕΜΦΥΣΗΣΗ ΕΙΡΗΝΗΣ
Γράφει : Ο Δημήτριος Μητρόπουλος Αντ/γος ε.α.
Επιτ. Υπαρχηγός. ΕΛ.ΑΣ. Πτυχ. Νομικής και Δημ. Δικαίου και Πολ. Επιστημών
Νομικής Σχολής Αθηνών.
Συγγραφέας, Μέλος της Ένωσης Μεσσηνίων Συγγραφέων.
Δώρο ανεκτίμητης αξίας. Αγαθό παγκοσμίου βεληνεκούς. Δικαίωμα πανανθρώπινο είναι η Ειρήνη. Λέξη γλυκιά και πράγμα γλυκύτερο, κατά τον Άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο. Όλοι την επιζητούμε τόσο σε συλλογικό επίπεδο, όσο και στην προσωπική μας ζωή. Κι ο καθένας πάλι διαπιστώνει, πόσο αυτή η πολύτιμη δωρεά, είναι συνάμα και ό,τι πιο εύθραυστο.
Διαλύεται με την πρώτη απειλητική ανταλλαγή μηνυμάτων μεταξύ κρατών, αλλά καταστρέφεται και με μια ασυλλόγιστη σπίθα λογομαχίας, ανάμεσα σε δύο πρόσωπα.
Όταν η Ειρήνη αποτελεί σταθερό υπόβαθρο της ψυχής, η ομορφιά της εκπέμπεται παντού.
Στολίζει όλες τις πτυχές της προσωπικότητας και σκορπίζει στο περιβάλλον το διακριτικό άρωμά της.
Εξασφαλίζει μια ατμόσφαιρα πηγαίας χαράς και καθαρής αγάπης. Κάθε ειρηνοποιός παρουσία σε ένα χώρο λειτουργεί ευεργετικά ως πυροσβέστης, καθώς σταματάει αθόρυβα σταγόνες συνδιαλλαγής και ενότητας.
Στην ταραχώδη εποχή μας, κάθε ειρηνοφόρα προσπάθεια κατέχει καίρια θέση στα “ζητεήται”, των άυλων αγαθών.
Βέβαια, ορισμένες πρωτοβουλίες φαντάζουν κενές ή μάταιες, καθώς στηρίζονται σε δράσεις τεχνικές, που έχουν οργανωθεί με τρόπο πομπώδη με προστριβές μεταξύ των εθελοντών και ενίοτε με έκδηλο ανταγωνισμό των φορέων συμμετοχής.
Άλλοτε πάλι μια καλοδουλεμένη εκδήλωση ξεκινά με συμπαθή κίνητρα και περιλαμβάνει διάφορα τραγούδια περί συμφιλίωσης, κείμενα με υψοποιούς στοχασμούς και χαριτωμένες παιδικές ζωγραφιές με λευκά περιστέρια.
Όλα αυτά δημιουργούν στους δέκτες θετικά συναισθήματα. Μόνο που η περιστασιακή συγκίνηση δεν αρκεί. Το ζητούμενο είναι βαθύτερο : να καταστεί η ειρήνη αναφέρετο βίωμα.
Οι αρχαίοι ‘Έλληνες έπαυαν τις ένοπλες συρράξεις με σπονδές. Βέβαια η ανακωχή ήταν συνήθως προσωρινή. Εκεχειρία, προβλεπόταν για τους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Στα μετέπειτα χρόνια ακολούθησε η PaxRomana, που μόνο ειρήνη δεν εξασφάλισε στη ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Μια υποκριτική ησυχία δια των όπλων επιβαλλόταν σε όλη την επικράτεια κι από κάτω υποθάλπτωνταν εχθρότητες μίση μηχανορραφίες.
Κάπως έτσι μοιάζουν και οι σημερινές ανταλλαγές συγνώμης, στις οποίες πέρα από την τυπική φράση δεν μετέχει η καρδιά.
Η “ευδία” είναι μόνον εξωτερική, ενώ τα κρατούμενα συσσωρεύονται και με την
πρώτη ευκαιρία, θα εκτοξευθούν εναντίον του άλλου, ακόμη και αν περάσουν δεκαετίες.
Σκηνές πολέμου αναπαράγονται στην καθημερινότητά μας, μέσα από οξύτατους
Τσακωμούς. Κι έτσι συνεχίζουμε να περιπλανιόμαστε μακριά από την οδό της ειρήνης.
Η δημιουργία με τα αναρίθμητα κάλλη της ίσως δύναται να συνδράμει σε αυτή τη ζωτική επιθυμία. Κατά τη σολωμονική ρήση, “μάγεμα η φύση κι όνειρο στην ομορφιά και χάρη”.
Κάθε τοπίο προσφέρει μέσα από τη μοναδικότητά του γαλήνη στον κουρασμένο οδοιπόρο της τρίτης χιλιετίας.
Μαγευτικά χρώματα, ονειρικές εκτάσεις γης λειτουργούν σαν καταπραϋντικό βάλσαμο.
Για να μεταποιηθεί βέβαια η φυσική ηρεμία σε πέρασμα προς μια ουσιώδη ειρήνευση, χρειάζεται η επανασύνδεση της ειρήνης με το Δημιουργό, η αναγωγή από την πανέμορφη κτίση, στον Πανοραία Κτίσαντα. Άλλωστε αυτός είναι ο Άρχων της ειρήνης (βλ. Ησ 9,6).
Από αυτό το “ενδιαφέρον παράθυρο” μπορεί ο άνθρωπος να εισέλθει στα μυστικά μονοπάτια της ειρήνης. Εξαρτάται από τη θέληση του καθενός να αρπάξει την ευκαιρία και να ανέβει μερικά σκαλοπάτια.
Από την απολαυστική γαλήνη ενός περιπάτου, να προχωρήσει στην αγιοπνευματική ειρήνη της προσευχής.
Το κελάηδημα των πουλιών γίνεται τότε γλυκιά συνοδεία, για να ψάλλει η ψυχή το άσμα του Αρνιού. Ο θεράπων του Θεού αξιοποιεί την πανδαισία ήχων και χρώμα αυτών, για να πλέξει δοξολογικά στεφάνια.
Οι αισθήσεις μέσα σε μια τέτοια ατμόσφαιρα καθαρίζονται και με την επίδραση της θείας Χάριτος τα αυτιά ακούν άλλου είδους ωδές.
Ο ασίγητος ύμνος του ανέμου γίνεται προσιτός στην ακοή μιας ευλαβούς ψυχής, που εκ νυκτός ορθρίζει στη φύση, ποθώντας να συναντήσει τον κύριο της Ειρήνης. Η παννύχιος δοξολογία συνεπαίρνει κι επιτείνεται.
Και η χαρά αυξάνει, όταν ενώνονται πολλές φωνές, είτε μέσα στο ναό της Δημιουργίας είτε μέσα στο μυστήριο της Λειτουργίας. Εκεί οι ειρηνοφόροι πιστοί γίνονται “κιθάρες χορδισμένες, μόνο για την δοξολογία του Θεού” και δέονται υπέρ της ειρήνης του σύμπαντος κόσμου.
Αυτή η ολόψυχη λατρεία υπερπληρώνει την ύπαρξη με την άνωθεν ειρήνη “την πάντα νουν υπερέχουσαν”. Αυτή που ξεπερνά κάθε ανθρώπινη προσδοκία, γιατί πηγάζει από την θεϊκή ευδοκία!
Πλέον ωχριά και η ηρεμία της φύσης και η οποία άλλη αφετηρία γαληνεύσης. Από εδώ και πέρα καλύπτει όλον τον ορίζοντα ο αναστημένος, που μαζί με τον χαιρετισμό της ειρήνης, “ειρήνη υμίν”, ενεφύσησε στους μαθητές του και σε όλους μας τη δική του ειρήνη.
Αυτή η εμφύσηση της θεϊκής ειρήνης, συνεχίζετε στο διηνεκές και προσφέρεται αδιακρίτως σε κάθε πιστό, που επισυνάπτει στα διακαή αιτήματα της προσευχής του και τη δέηση του προφήτη :
“Κύριε δώσε μας την ειρήνη σου και όλα τα έδωσες σε μας”. (βλ. Ησ 26,12).
Πηγή : Περιοδικό “Απολύτρωσις”
Με εκτίμηση
Δημήτριος Μητρόπουλος