ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ : ΤΟ ΑΒΑΠΤΙΣΤΟ

Γράφει : Ο Δημήτριος Μητρόπουλος  Αντ/γος ε.α.

Επιτ. Υπαρχηγός. ΕΛ.ΑΣ. Πτυχ. Νομικής και Δημ. Δικαίου και Πολ. Επιστημών Νομικής Σχολής Αθηνών.

Συγγραφέας, Μέλος της Ένωσης Μεσσηνίων Συγγραφέων.

Η ξένη κουλτούρα, ο πολιτισμός της Γαλλίας μάγεψαν τον Παναγιώτη.

Είχε πάει εκεί για σπουδές και προγραμματίσει να επιστρέψει μετά στην Ελλάδα.

Τα σχέδια όμως άλλαξαν. Βρήκε δουλειά σε μια μεγάλη εταιρεία και η επαγγελματική του πορεία ήταν σταθερά ανοδική. Γιατί να την εγκαταλείψει; Σύντομα ακολούθησε και ο γάμος, πολιτικός βέβαια, καθώς η σύζυγος του, ήταν άθεη Γαλλίδα.

Δεν τον ένοιαζε αυτό, άλλωστε και ο ίδιος ήταν θρησκευτικά αδιάφορος.

Το πρώτο τους παιδί πήρε το όνομα του πατέρα του Παναγιώτη, το ονόμασαν Χρήστο.

Ήταν ένας μικρός χαριτωμένος και ξύπνιος, με γαλλικά χαρακτηριστικά και ελληνική σπιρτάδα.

Κάθε καλοκαίρι κατέβαιναν στην Ελλάδα λίγες μέρες. Η γιαγιά η κυρία Πολυξένη, πρόσεχε το εγγόνι με ιδιαίτερη στοργή, το είχε πάντα μαζί της. Ακόμα και στη Εκκλησία, που το είχε συνήθεια να πηγαίνει κάθε εβδομάδα, το έπαιρνε μέχρι την αυλή μαζί της, κι ύστερα του θύμιζε :

– Εσύ δεν κάνεις να μπεις. Είσαι αβάπτιστο.

Σοβάρευε ο Χρήστος ξαφνικά. Άνοιγε τα μάτια και κοιτούσε την γιαγιά γεμάτος απορία. Εκείνη δεν εξηγούσε περισσότερα.

– Παίξε φρόνιμα εδώ στην αυλή και περίμενέ με, συμπλήρωνε πάντα η γιαγιά.

Το μικρό αγόρι καθόταν στο προαύλιο της εκκλησίας. Παρατηρούσε τον κόσμο που ερχόταν.

Έβλεπε παιδάκια σαν κι αυτό, όμορφα ντυμένα μαζί με τους γονείς τους να μπαίνουν στην εκκλησία. Και κάθε φορά που άνοιγαν την ξύλινη πόρτα άκουγε τις όμορφες ψαλμωδίες.

Μα και το άλλο; Πως έβγαιναν οι άνθρωποι, τόσο γαληνεμένοι. Το καταλάβαινε ο μικρός Χρήστος και ας μη μπορούσε να το ερμηνεύσει.

Φέτος με ενέργειες του Παναγιώτη συνδύασαν με τις χειμερινές διακοπές των γαλλικών σχολείων, να έλθει όλη η οικογένεια μαζί στην Ελλάδα.

Όλοι το χάρηκαν πολύ και κυρίως οι παππούδες, που θα είχαν μαζί τους τον αγαπημένο τους εγγονό.

Στα δώδεκα χρόνια ο Χρήστος φέτος έλπιζε, πως θα τον αντιμετώπιζε αλλιώς η Γιαγιά, όταν ερχόταν η ώρα για την εκκλησία.

Ήθελε τόσο να δει πως είναι στη θεία λειτουργία!

Όμως εκείνη ήταν ανένδοτη.

– Είσαι αβάπτιστο παιδί μου δεν γίνεται.

Ο Ιερέας, απ’ την χαμηλή πορτούλα του ιερού, είδε τον Χρήστο, που καθόταν λυπημένος στην αυλή. Έστειλε ένα από τα πολλά παιδάκια που διακονούσαν στο ιερό, να τον φωνάξουν.

– Δεν κάνει να μπω είμαι αβάπτιστος, επανέλαβε ο Χρήστος τα λόγια της γιαγιάς, όταν συνάντησε τον καλό παππούλη στην πόρτα του ιερού.

Κούνησε το κεφάλι ο γέροντας ιερέας, σαν να έλεγε : “Τα ξέρω όλα. Μη στεναχωριέσαι, δεν θα το μαρτυρήσουμε στην γιαγιά”.

Οδήγησε τον Χρήστο δύο βήματα πιο μέσα, στο ιερό, εκεί που στέκονταν και τα άλλα παιδάκια.

Ο Χρήστος σάστισε. Κατάλαβε ότι βρισκόταν σε ένα χώρο ξεχωριστό. Σ’ ένα χώρο για τους λίγους. Μήπως θα συναντούσε εδώ και το Θεό.

Καθισμένος σε μια γωνιά παρατηρούσε τον παππούλη, που μεταρσιωμένος τελούσε το μυστήριο.

Δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια του, όταν γονάτισε μπροστά στην Αγία Τράπεζα.

“Σίγουρα θα βλέπει Αγγέλους” σχολίαζαν τα μεγαλύτερα παιδιά.

Μετά το “Δι’ ευχών”, ο ιερέας κράτησε τα παιδιά για Κατηχητική συνάντηση.

Ενθουσιάστηκε ο Χρήστος. Πρώτη φορά άκουγε για τον Θεό δημιουργό, για το Θεό Πατέρα και Σωτήρα.

Αποτέλεσμα :

Λίγες μέρες πριν επιστρέψουν στην Γαλλία, το παιδί ζήτησε να βαπτισθεί! Οι γονείς δεν του έφεραν αντίρρηση. Άλλωστε με όνομα Χριστιανικό το φώναζαν κι έως τότε.

Μετά από δύο μέρες βαπτισμένο πια, έφυγε από το χωριό με δάκρυα στα μάτια και με την προσευχή γρήγορα να έρθει το καλοκαίρι.

Για να συναντήσει και να ξαναμιλήσει με τον παππούλη που, ενώ δεν έπρεπε ούτε στο ναό να τον βάλει, αυτό το αβάπτιστο, εκείνος το έβαλε, μαζί με τους Αγγέλους στο ιερό.

Πηγή : Ορθόδοξο Χριστιανικό Περιοδικό ” ΘΕΟΦΙΛΟΣ”.

Με εκτίμηση

Δημήτριος Μητρόπουλος