ΑΔΙΚΙΑ
Γράφει : Ο Δημήτριος Μητρόπουλος Αντ/γος ε.α. Επιτ. Υπαρχηγός. ΕΛ.ΑΣ. Πτυχ. Νομικής και Δημ. Δικαίου και Πολ. Επιστημών Νομικής Σχολής Αθηνών. Συγγραφέας, Μέλος της Ένωσης Μεσσηνίων Συγγραφέων.
Η αδικία είναι μια ιδιότητα που σχετίζεται με την αδικία ή τα άδικα αποτελέσματα. Η αίσθηση της αδικίας πληγώνει τον ψυχικό κόσμο. Καταστρέφει την επιθυμία της ζωής, για χαρά για συνάντηση με τους άλλους. Ορθώνει ένα κάστρο για να προστατεύσει, αλλά τελικά φυλακίζει την ύπαρξη. Η αγωνία της δικαίωσης και η πίκρα από την “αδικία” οδηγεί ικανούς ανθρώπους, να εγκλωβίζονται στο γεγονός που τους πλήγωσε και να στερούνται την ευτυχία και την ελευθερία.
Η διαρκής ενασχόληση με την αδικία που βίωσαν τους κάνει να αποσύρονται στον εαυτό τους, να χάνουν το ενδιαφέρον για τη ζωή και τελικά να οδηγούνται στη κατάθλιψη.
Η αδικία που πληγώνει, ανατρέχει στα επώδυνα βιώματα της παιδικής ηλικίας. Αναζητάει τους όρους και τις συνθήκες που την παράγουν στο οικογενειακό περιβάλλον.
Στην ελληνική μυθολογία η Αδικία ήταν η Θέα, που προσωποποιούσε την αδικία και την παραπτωματική συμπεριφορά. Συνήθως η Αδικία απεικονίζετο στο στήθος του τυράννου της Κορίνθου Κύψελου, ως απαίσια στην όψη βαρβαρική γυναίκα, καλυμμένη με τατουάζ. Επίσης απεικονίζονταν ως συρόμενη από την αντίθεσή της Θεότητας της δικαιοσύνης, τη Δίκη, με το ένα της χέρι, ενώ με το άλλο η Δίκη, την έπνιγε, ή κρατούσε ένα ξύλο, με το οποίο την χτυπούσε. Το πρότυπο για την απεικόνιση αυτή ήταν η Λάρνακα του Κύψελου, που βρισκόταν στην Ολυμπία και περιγράφεται από τον Παυσανία.
Η αδικία όπως λέγει και ο Άγιος Γέροντας Παΐσιος μαζεύει οργή Θεού. Ότι έχει ευλογία, στέκει δεν γκρεμίζεται. Ό,τι δεν έχει ευλογία δεν στέκει. Η αδικία είναι μεγάλη αμαρτία. Όλες οι αμαρτίες έχουν ελαφρυντικά, η αδικία, δεν έχει. Μαζεύει οργή Θεού. Μεγάλη λοιπόν η αμαρτία της αδικίας, διότι από τη μια μαζεύει οργή από τον Θεό και από την άλλη εξαφανίζεται η ευλογία του Θεού. Ο δαίμονας εξωθεί τους ανθρώπους στην κάθε είδους αδικία και ύστερα οι άνθρωποι κληρονομούν μόνο πόνο, προβλήματα και αρρώστιες.
Πως να αντιδρώ όταν με αδικούν. Είναι αδικία! Δεν μπορώ να το δεχθώ! Πολλές φορές έχουμε ακούσει παρόμοια λόγια. Λόγια ανθρώπων που τους πνίγει το δίκιο.
Ίσως κι εμείς οι ίδιοι να έχουμε γευθεί το ποτήρι της δοκιμασίας. Η αδικία είτε γίνεται σε μικρά και ασήμαντα πράγματα, είτε σε σπουδαία καθοριστικά για τη ζωή μας, δημιουργεί στην ψυχή πόνο και θλίψη, οργή και αγανάκτηση.
Πως όμως πρέπει να αντιμετωπίζουμε αυτή τη δύσκολη ώρα;
Την απάντηση θα μας τη δώσει, ένας από τους πιο αγαπητούς αγίους, ο Άγιος Νεκτάριος.
Από τότε που έγινε Μητροπολίτης αντιμετώπισε μια πολύ μεγάλη δοκιμασία : Τον άδικο διωγμό του, από το Πατριαρχείο Αλεξάνδρειας.
Μια μεγάλη αδικία που μόνο ένας άνθρωπος, με την αγιότητα και την πνευματικότητα του Αγίου Νεκταρίου, θα μπορούσε να την αντέξει.
Άνθρωποι μοχθηροί και ζηλόφθονες, επειδή δεν άντεχαν να βλέπουν την Αγιότητα του Μητροπολίτη Πενταπόλεως, και την αγάπη, που του έδειχνε όλος ο λαός, τον διέβαλαν στον Πατριάρχη, ότι δήθεν ξεσηκώνει το λαό και επιδιώκει να εκδιώξει από τον θρόνο τον Πατριάρχη Σωφρόνιο και να ανέβει αυτός.
Δεν δίστασαν οι ραδιούργοι στις συκοφαντικές καταγγελίες να προσθέσουν και υπαινιγμούς για δήθεν ηθικές παρεκτροπές! προκειμένου να πετύχουν την πλήρη εξόντωση του.
Και πράγματι αρχικά ο Άγιος, με Πατριαρχική εντολή παύεται, από τη θέση του Πατριαρχικού επιτρόπου Καΐρου, του επιτρέπεται όμως αν θέλει να μένει στο Πατριαρχείο και να ιερουργεί, με κάποιους περιορισμούς.
Ωστόσο σε ενάμιση μήνα, με νέο Πατριαρχικό έγγραφο διατάζεται να παραιτηθεί και να εγκαταλείψει οριστικά τη γη της Αιγύπτου.
Μάταια ζητούσε ο Άγιος Νεκτάριος να συναντηθεί με τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας Σωφρόνιο και να απολογηθεί.
Οι εχθροί του ήταν καλά οργανωμένοι και απέτρεψαν μια τέτοια συνάντηση, για να μην αλλάξει γνώμη ο Πατριάρχης.
Τον κατηγόρησαν, του έδωσαν απολυτήριο και ούτε να απολογηθεί δεν τον άφησαν!
Τόση μεγάλη αδικία!
Και ο Άγιος Νεκτάριος, πως την αντιμετώπισε!
Γράφει ο ίδιος, προσπάθησε με πνεύμα ειρηνικό να διαμαρτυρηθεί, αλλά αφού δεν εισακούστηκε υποτάχθηκε στο θέλημα του Θεού και έφυγε από την Αίγυπτο, ελπίζοντας στην απόδοση της δικαιοσύνης από τον Θεό, όταν εκείνος έκρινε. Τι υψηλό παράδειγμα αξιοπρέπειας και πνευματικής ανωτερότητας!
Αξιοσημείωτη είναι και η στάση που έδειξε ο Άγιος, απέναντι στον Πατριάρχη Σωφρόνιο, που είχε παρασυρθεί από τις συκοφαντίες. Ο Άγιος δεν έπαυσε να τον σέβεται και να τον ευγνωμονεί, για όσα καλά του είχε πριν προσφέρει.
Σώζονται οι επιστολές που του έστελνε ο Άγιος από την Ελλάδα κι εκεί αποστράπτει το μεγαλείο της ταπείνωσης και της συγχωρητικότητάς του.
Ο Άγιος Νεκτάριος ήλθε στην Ελλάδα εξόριστος και άμισθος. Συνάντησε φοβερές δυσκολίες και στερήσεις, ιδιαίτερα κατά το πρώτο διάστημα, αλλά δεν έπαυσε να στηρίζει την ελπίδα του στο Θεό.
Εκείνος γνώριζε την αδικία. Εκείνος του έδινε χάρη και δύναμη να σηκώσει τον βαρύ αυτό σταυρό.
Σε ηλικία 74 ετών ασθένησε βαριά και έφυγε από τον κόσμο αυτόν το βράδυ της 8ης Νοεμβρίου 1920. Ωστόσο ο Άγιος Νεκτάριος συνεχίζει να διδάσκει πολλές γενιές ανθρώπων με την αγία ζωή και τον θεοφώτιστο λόγο του.
Τα αναρίθμητα θαύματα που τέλει ακόμη και στις ημέρες μας, φανερώνουν την παρρησία που έχει ενώπιον του Θεού. Το 1961 αναγνωρίστηκε επίσημα από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, ως Άγιος και ορίστηκε η μνήμη του να εορτάζεται, στις 9 Νοεμβρίου.
Και κάτι ακόμα : Το 1998 ο μακαριστός Πατριάρχης Αλεξανδρείας Πέτρος με επίσημη τελετή ζήτησε συγνώμη, από τον ‘Άγιο εκ μέρους του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, για τον άδικο διωγμό.
Το δίκιο και η αλήθεια έλαμψαν, για άλλη μια φορά, ενώπιον Θεού και ανθρώπων.
Πως λοιπόν θα αντιμετωπίζουμε τις αδικίες στη ζωή μας;
Με πραότητα.
Είναι πολύ σημαντικό να διατηρούμε την ψυχραιμία και την ηρεμία μας, όταν δεχόμαστε κάποια άδικη προσβολή. Τα αντίποινα έστω κι αν προέρχονται από δικαιολογημένη οργή και αγανάκτηση, μπορεί να οδηγήσουν σε χειρότερο κακό.
Με ταπείνωση.
Ακόμη και αν μας αδικούν να σκεφτόμαστε.
Μήπως εγώ είμαι άψογος σε όλα; Δεν έχω κάνει και εγώ λάθη και έχω αδικήσει;
Με υπομονή.
Να κάνουμε υπομονή αφήνοντας την απόδοση του δικαίου στην Δικαιοσύνη. Αυτό ζητά από εμάς ο Θεός. Υπομονή μέχρι τέλους. “Ο δε υπομείνας εις τέλος, ούτος σωθήσεται” (Ματθ.ι’22).
Πηγή : https :// agonists.gr 2019/08/16.
Mε εκτίμηση
Δημήτριος Μητρόπουλος