Άγιος Ευμένιος Σαριδάκης

Γράφει : Ο Δημήτριος Μητρόπουλος  Αντ/γος ε.α.

Επιτ. Υπαρχηγός. ΕΛ.ΑΣ. Πτυχ. Νομικής και Δημ. Δικαίου και Πολ. Επιστημών Νομικής Σχολής Αθηνών.

Συγγραφέας. Μέλος της Ένωσης Μεσσηνίων Συγγραφέων.

Ένας γελαστός ιερέας από την Κρήτη, ο πατήρ Ευμένιος, ο παππούλης όπως τον αποκαλούσαν, που απεβίωσε το 1999, ο οποίος αγαπούσε και προσευχόταν για όλους τους πονεμένους ανθρώπους και κυρίως για τους λεπρούς του Λοιμωδών της Αγίας Βαρβάρας, όπου μπήκε ως ασθενής από λέπρα και αφού ιάθηκε έμεινε ως ιερέας, ανακηρύχτηκε άγιος.

Η Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, προχώρησε στην αγιοκατάταξη του γέροντα Ευμενίου Σαριδάκη, κατόπιν αιτήματος του Μητροπολίτη Γορτύνης και Αρκαδίας κ. Μακαρίου για εγγραφή στο αγιολόγιο της Ορθόδοξου Εκκλησίας.

Ο π. Ευμένιος γεννήθηκε το 1931 στην Εθιά Μονοφατσίου του νομού Ηρακλείου Κρήτης και ήταν το όγδοο παιδί μιας φτωχής και πιστής οικογένειας.

Έγινε μοναχός σε ηλικία 17 χρόνων και δοκιμάστηκε σκληρά και από την ασθένεια της λέπρας.

Λόγω της λέπρας, ο πατήρ Ευμένιος, ήρθε στο Νοσοκομείο Λοιμωδών στην Αγία Βαρβάρα Αθηνών, όπου θεραπεύτηκε.

Η επαφή όμως με τον ανθρώπινο πόνο, τον οδήγησε να λάβει την απόφαση να παραμείνει στο Νοσοκομείο ως ιερέας, για να βοηθήσει όσο μπορούσε τους ανθρώπους που έπασχαν.

Ως ιερέας λειτουργούσε στο ναό των Αγίων Αναργύρων, Ιατρών Κοσμά και Δαμιανού, μέσα στο Λοιμωδών.

Στο Νοσοκομείο Λοιμωδών γνώρισε τον λεπρό άγιο Μοναχό Νικηφόρο, που, αν και τυφλός από την ασθένειά του, έγινε μεγάλος πνευματικός πατέρας και δάσκαλος του Γέροντα Ευμένιου.

Η Διεύθυνση του Σταθμού, επειδή ήταν μοναχός, του παρεχώρησε μικρό κελί, δίπλα στο εκκλησάκι των Αγίων Αναργύρων, όπου διέμεινε όλη τη ζωή του.

Ο ίδιος έλεγε : “Εγώ, δεκαεπτά χρόνων 17 πήγα στο μοναστήρι. Ήμουν 16 χρόνια στο χωριό μου.

Αγαπούσα τον Θεό, βέβαια, σκεφτόμουν πολλές φορές να γίνω καλόγερος.

Μία μέρα μου λέει ο Παππάς : Έλα να σε κάνω νεωκόρο. Πήγα και εγώ. Άναβα τα καντήλια πρωί – βράδυ, διάβαζα κιόλας, ότι βιβλία έβλεπα τα διάβαζα.

Ανήμερα της Πρωτοχρονιάς του 1944, το απόγευμα, πήγα, άναψα τα καντήλια στην εκκλησία και μετά πήγα στο σπίτι μας.

Ήταν εκεί η αδελφή μου η Ευγενία. Φάγαμε ξεροτήγανα, τηγανίτες και μακαρόνες. Εκεί που τρώγαμε, ήρθε μια λάμψη και με τύφλωσε και μπήκε μέσα στα βάθη της ψυχής μου. Κι αμέσως, την ίδια στιγμή, φώναξα της Ευγενίας : “Ευγενία, θα γίνω καλόγερος”.

Στη συνέχεια πήγε στην μόνη Αγίου Νικήτα, στα νότια της Κρήτης. Μετά την τριετή του δοκιμασία του μοναχού Ονομάστηκε Σωφρόνιος, ενώ τα καλοκαίρια πήγαινε στο Άγιον Όρος.

Μετά πήγε στο στρατό όμως αρρώστησε βαριά από λέπρα. Στον αντιλεπρικό Σταθμό Αθηνών, ο πατήρ Σωφρόνιος νοσηλεύτηκε επιτυχώς και θεραπεύτηκε ολοκληρωτικά. Το 1975, σε ηλικία 44 ετών, ο μοναχός Σωφρόνιος χειροτονήθηκε σε πρεσβύτερο και πήρε το όνομά Ευμένιος.

Ο Γέροντας Πορφύριος έλεγε για τον γέροντα Ευμένιο : “Να πηγαίνετε να παίρνετε την ευχή του Γέροντα Ευμένιου, γιατί είναι ο κρυμμένος Άγιος των ημερών μας. Σαν τον γέροντα Ευμένιο βρίσκει κανείς κάθε διακόσια χρόνια.

Εφέτος γιορτάστηκε για πρώτη φορά η μνήμη του, στις 23 Μαΐου.

Τα δύο τελευταία χρόνια της ζωής του, τα πέρασε στο Νοσοκομείο “Ευαγγελισμός” και την 23 Μαΐου 1999 απεβίωσε και τάφηκε με την επιθυμία του, στον τόπο που γεννήθηκε, στην Εθιά.

Δοξάζουμε τον Άγιο Θεό μας που, σ’ αυτές τις άστατες μέρες που ζούμε, αναδεικνύει αγίους ανθρώπους, για να μας παρηγορήσει, να ενδυναμώνει την πίστη μας, να μας στηρίξει στον καθημερινό αγώνα.

Σας Ευχαριστώ

Δημήτριος Μητρόπουλος