ΠΩΣ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΩ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ–ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΠΙΣΤΗΣ.

Γράφει : Ο Δημήτριος Μητρόπουλος  Αντ/γος ε.α. Επιτ. Υπαρχηγός. ΕΛ.ΑΣ. Πτυχ. Νομικής και Δημ. Δικαίου και Πολ. Επιστημών Νομικής Σχολής  Αθηνών.  Συγγραφέας, Μέλος της Ένωσης Μεσσηνίων Συγγραφέων.

Εύκολο είναι κάθε παιδί να μαθαίνει εύκολα και με καλούς τρόπους. Οτιδήποτε βλέπει, ακούει, αισθάνεται, παρατηρεί, είναι για αυτό ένα μάθημα.

Δύο όμως είναι οι κύριοι τρόποι, με τους οποίους το παιδί μαθαίνει. Ο ένας είναι ο λόγος, δηλαδή ή διδασκαλία και ο άλλος είναι η πράξη, το παράδειγμα, αυτό που βλέπει να κάνουν και οι άλλοι άνθρωποι. Και τα δύο είναι σπουδαία και αναντικατάστατα. Είναι όμως και αλληλοσυμπληρούμενα. Και είναι κοινά παραδεκτό, ότι δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να συγκρούεται το ένα με το άλλο. Πρέπει να συμβαδίζει ο λόγος με την πράξη. Επειδή όμως εμείς οι μεγαλύτεροι, που έχουμε χρέος να διαμορφώσουμε υγιείς χαρακτήρες παιδιών, εύκολα λέμε κάποια λόγια, δύσκολα όμως τα κάνουμε πράξη, και πολλές φορές κάνουμε το αντίθετο από ό,τι λέμε, αυτό δημιουργεί μια σύγχυση στο παιδί.

Επίσης, το παιδί μαθαίνει πολύ καλύτερα, μέσα από τις πράξεις των γονέων του, διότι αυτό είναι κάτι το βιωματικό και όχι θεωρητικό. Είναι όλοι λοιπόν πολύ σημαντικό, οι γονείς να εφαρμόζουν στην πράξη όλα αυτά, τα οποία διδάσκουν με τα λόγια, στα παιδιά τους.

Επειδή αυτό είναι η σωστή ανατροφή των παιδιών και επειδή αυτή εξαρτάται, σε μεγάλο βαθμό, από το πόσο κοντά στο Θεό είναι η οικογένεια, θα πρέπει να εξετάσουμε, πως μπορεί ο γονέας να γίνει ένα καλό παράδειγμα πίστης, για το παιδί. Διότι μόνο μέσα από το παράδειγμα το παιδί θα πειστεί να ζήσει μια ζωή κατά Θεόν και επομένως να μεγαλώσει με υγιείς αρχές και αξίες. Το βίωμα της πίστης στη καθημερινή ζωή από τους γονείς, φαίνεται πολύ καθαρά, μέσα από τις επιλογές τους, στα προβλήματα που ανακύπτουν συνεχώς. Οι γονείς που επιθυμούν να είναι παράδειγμα πίστης για τα παιδιά τους μπορούν να το πετύχουν με διάφορους τρόπους, ζώντας πάντα με τις επιταγές του Ευαγγελίου.

Η αληθινή πίστη στο Θεό, δεν περιορίζεται σε τυπικές θρησκευτικές πράξεις, αλλά είναι μια ολοκληρωμένη στάση ζωής που περιλαμβάνει τη συστηματική προσευχή, την αγάπη για τον πλησίον και τη συνείδηση της παρουσίας του Θεού.

Παρακάτω θα αναφέρουμε κάποιους τρόπους με τους οποίους, μπορούν οι γονείς να γίνουν άξια παραδείγματα πίστης.

Προσευχή στο σπίτι.

Η προσευχή αποτελεί το πιο σημαντικό σημάδι, πίστης και ευλάβειας. Δεν είναι δυνατόν να λέει κάποιος, ότι πιστεύει χωρίς να προσεύχεται. Όπως επίσης, κάποιος που προσεύχεται, είναι και πιστός. Και αναλόγως πόσο προσεύχεται, τόσο πιο δυνατή πίστη έχει. Οι γονείς είναι αυτοί, οι ποίοι αρχικά θα μάθουν στο παιδί, να κάνει την προσευχή του πριν τον ύπνο, αλλά και στο τραπέζι, όταν θα καθίσει να γευματίσει. Μεγαλώνοντας, θα του μάθουν και άλλες ευκαιρίες προσευχής. Όλη αυτή η διαδικασία όμως, θα πέσει στο κενό, εάν το παιδί δεν βλέπει τον γονέα του, να προσεύχεται. Και μάλιστα, πολύ περισσότερο, από όσο θα προτρέψει το παιδί του να κάνει. Είναι το καλύτερο παράδειγμα και το πιο δυνατό κήρυγμα.

Εκτός από την ατομική προσευχή, είναι πολύ σημαντικό μέσα στο σπίτι να γίνεται και οικογενειακή. Η συνηθέστερη είναι το Απόδειπνο, που γίνεται το βράδυ. Σε όσα σπίτια ακολουθεί αυτή η ευλογημένη συνήθεια, αποτελεί το πιο σημαντικό για τα παιδιά, μάθημα προσευχής. Αν οι γονείς επενδύσουν στην οικογενειακή προσευχή, το αποτέλεσμα θα τους δικαιώσει. Χρειάζεται όμως καλός και φωτισμένος χειρισμός, ιδίως από την μητέρα, για τη συγκέντρωση όλης της οικογένειας. Και φυσικά η συνέπεια των δύο γονέων στο πρόγραμμα.

Συμμετοχή στις Ακολουθίες του Ναού.

Το παράδειγμα των γονέων για προσευχή, δεν περιορίζεται μόνο σ’ αυτήν που γίνεται στο σπίτι. Ο κατ’ εξοχήν τόπος της προσευχής και λατρείας του Θεού, είναι ο ιερός ναός. Δυστυχώς υπάρχουν γονείς που τον επισκέπτονται για εκκλησιασμό μόνο 2-3 φορές τον χρόνο. Ή το χειρότερο, δεν εκκλησιάζονται καθόλου. Αυτοί αποτελούν παράδειγμα προς αποφυγήν .

Το παιδί πρέπει από μικρό να αγαπήσει τον ναό και τις ιερές ακολουθίες. Εκεί ζεσταίνεται η ψυχή του. Η λειτουργική ζωή είναι αυτή που συνδέει τον άνθρωπο με τον Θεό, με έναν σύνδεσμο που δεν μπορεί να διαταραχθεί, όσες δυσκολίες και πειρασμοί και αν έρθουν.

Έτσι λοιπόν οι γονείς πρέπει με το παράδειγμά τους να διδάξουν στα παιδιά, την ανάγκη του εκκλησιασμού και τις ωφέλειές του. Για να το καταλάβει αυτό το παιδί, θα πρέπει να βλέπει την κατά Θεόν καλή πίστη των γονέων του, κάθε φορά που αυτοί εκκλησιάζονται.

Εάν μετά τον εκκλησιασμό γυρίζουν στο σπίτι πιο ήρεμοι, πιο χαρούμενοι, πιο υπομονετικοί, πιο διαλλακτικοί, αυτό θα αποτελέσει την καλύτερη διδασκαλία, για τα οφέλη της συμμετοχής στη Θεία Λατρεία. Και τότε τα ίδια τα παιδιά θα θελήσουν να το δοκιμάσουν.

Έτσι και αυτά θα βοηθήσουν στο να αποκτήσουν τις αρετές της πίστης,  της αγάπης, της υπομονής, της ειρήνης κ.λ.π.

Πολλοί διακηρύττουν, ότι δεν πρέπει οι γονείς να τα παίρνουν μαζί τους και μάλιστα νωρίς, όταν πηγαίνουν στην Εκκλησία. Τα παιδιά που μεγάλωσαν σε σπίτι, όπου ο ένας γονέας απουσίαζε συνεχώς, συνήθως εμφανίζουν τις ακόλουθες συμπεριφορές, στην ενήλικη ζωή.

* Προβλήματα εμπιστοσύνης.

Οι άνθρωποι που έχουν μεγαλώσει στην απουσία ενός από τους γονείς τους, δυσκολεύονται να εμπιστευθούν τους άλλους.

* Φόβος εγκατάλειψης.

Ο φόβος αυτός, δεν αφορά τους ανθρώπους της ενήλικής ζωής, αλλά την απουσία που βίωσε σαν παιδί.

* Αίσθημα χαμηλής αυτοεκτίμησης.

Μελέτες έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα, πως τα παιδιά που μεγαλώνουν χωρίς σταθερή στήριξη από τους γονείς τους, είναι πιο πιθανόν να έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση και να βιώνουν αισθήματα, ανεπάρκειας.

* Προβλήματα οριοθέτησης.

Χωρίς ένα ισχυρό παράδειγμα υγιών ορίων, οι άνθρωποι αυτοί, δυσκολεύονται να καταλάβουν πότε πρέπει να βάλλουν όρια, στις σχέσεις, επαγγελματικές ή προσωπικές, ακόμη και εις βάρος της προσωπικής τους ευημερίας.

* Δυσκολία στην έκφραση συναισθημάτων.

Η καταπίεση των συναισθημάτων, μπορεί να είναι ένα μοτίβο, που συνεχίζεται και στην ενήλικη ζωή. Συσσωρεύει τα συναισθήματα του, με αποτέλεσμα να βιώνει ανυπόφορο στρες, εξουθένωση ή και σωματική εξάντληση.

* Έντονη ανεξαρτησία.

Δεν νιώθουν ασφάλεια να βασιστούν στους άλλους, ούτε θεωρούν αυτονόητο, πως κάποιος θα είναι διαρκώς μαζί τους.

* Φόβος επανάληψης του παρελθόντος.

Ανεξάρτητα από το πόσος χρόνος μπορεί να περάσει, η απουσία ενός γονέα, είναι μια εμπειρία που αφήνει ανεξίτηλα σημάδια.

Πηγή : – Ορθόδοξο Χριστιανικό Περιοδικό “Ο Θεόφιλος”.

–www.ratpact .gr.

Ημ/νία γραφής : 3/3/2025

Mε εκτίμηση

Δημήτριος Μητρόπουλος