ΧΕΙΛΗ ΧΑΡΗ ΧΕΟΝΤΑ

Γράφει : Ο Δημήτριος Μητρόπουλος  Αντ/γος ε.α. Επιτ. Υπαρχηγός. ΕΛ.ΑΣ. Πτυχ. Νομικής και Δημ. Δικαίου και Πολ. Επιστημών Νομικής Σχολής  Αθηνών.  Συγγραφέας, Μέλος της Ένωσης Μεσσηνίων Συγγραφέων.

Σε μια εποχή που τη χαρακτηρίζει η εξωστρέφεια παρά η εσωστρέφεια και η βαθειά σκέψη ο άνθρωπος εκφράζεται, ίσως περισσότερο από ποτέ, με κάθε πρόσφορο μέσο. (Faceboοk, Twitter, κ.α.). Μέσω αυτών, κυρίως, εγχέει αφειδώς σχεδόν την κάθε του σκέψη. Τις περισσότερες φορές, μάλιστα την προσφέρει ατόφια, δίχως ιδιαίτερη επεξεργασία.

Το τελευταίο είναι άλλοτε καλό, κι άλλοτε όχι. Η έκφραση του “αγίου πρωτοτύπου” της σκέψης του μπορεί να μην είναι τόσο πολύτιμη και χρήσιμη στον κόσμο.

Μια άλλη διαπίστωση είναι κι ετούτη. Ότι η ψυχή του ανθρώπου, μέχρι το τέλος, είναι προορισμένη να κινείται ανάμεσα σε περισσεύματα και ελλείψεις. Περισσεύματα και ελλείψεις αρετών, συναισθημάτων, προθέσεων σκέψεων και τόσων άλλων.

Αυτά τα περισσεύματα και οι ελλείψεις είναι εκείνα που εν τέλει επηρεάζουν, αν όχι καθορίζουν και τις σχέσεις μας με τους άλλους και προπάντων με τον ίδιο τον Θεό.

Τα περισσεύματα αυτά και οι ελλείψεις εντοπίζονται σε έναν τόπο, στο θησαυροφυλάκιο των αρετών, των σκέψεων, των συναισθημάτων και των προθέσεων που είναι η πνευματική καρδιά του ανθρώπου. Αυτός ο τόπος που είναι και τόπος συνάντησης του ανθρώπου με τον Θεό, αλλά και του ανθρώπου με τον συνάνθρωπο του, είναι καλά κρυμμένος, αλλά έχει και μια “αχίλλειο πτέρνα”. Αυτή η αχίλλειος πτέρνα, είναι ο λόγος του ανθρώπου, γιατί ό,τι είναι ο άνθρωπος είναι και οι λόγοι του.

Το τελευταίο αποτελεί μια διαβεβαίωση του Χριστού, που τη συναντάμε σε δύο Ευαγγελιστές μέσα στην Καινή Διαθήκη. Στην πρώτη περίπτωση, απευθυνόμενος στους Φαρισαίους αναφέρει : “Απόγονοι από φαρμακερές οχιές, πως μπορείτε εσείς πότε να λέτε λόγους αγαθούς, εφ’ όσον είστε πονηροί και διεστραμμένοι; Διότι το στόμα αντλεί και ομιλεί πάντοτε από εκείνα που υπερεκχειλίζουν την καρδίαν”.

Στη δεύτερη περίπτωση αναφέρει : “Ο αγαθός άνθρωπος βγάζει από τον αγαθό θησαυρό της καρδιάς του, πάντοτε το αγαθό και ο πονηρός άνθρωπος από τον κακό θησαυρό της καρδιάς του βγάζει τον κακό και τον φαύλο. Διότι το στόμα λαλεί από το περίσσευμα που ξεχύνεται από την καρδιά.

“Η καρδιά είναι το κέντρο της ψυχικής καρδιακής αισθήσεως, αλλά και το κέντρο του λόγου σύμφωνα με τους λόγους του Κυρίου.” Εκ του περισσεύματος της καρδίας το στόμα λαλεί”. Αν η καρδιά εκφράζει το κρυφό κόσμο της ψυχής, ο όρος “σάρκα” είναι δηλωτικό του ψυχοσωματικού ανθρώπου, καθώς ο Λόγος όταν έλαβε την ανθρώπινη φύση, “σάρξ” εγένετο.

Κέντρο αυτής της “σάρκας”… είναι η “καρδιά”, η οποία επηρεάζει και τις ψυχικές και τις σωματικές αισθήσεις του ανθρώπου. Η ενοποιημένη ψυχοσωματικά “καρδιά”, μέσα από την οποία εκχέεται η χάρη του Θεού, στα ψυχοσωματικά μέλη καθιστώντας και το σώμα “ναόν Θεού”, αποτελεί τον δυναμικό πυρήνα της ανθρώπινης υπάρξεως, στον οποίο συγκεφαλαιώνονται όλες οι κατά φύσιν δυνάμεις.”

Καταρράκτες και άβυσσοι είναι οι ανθρώπινες υπάρξεις, στα χείλη των οποίων κρέμονται λόγοι νευρικοί, πράοι, επιπόλαιοι, αγαπητικοί, δικαστικοί, ερευνητικοί. Μα οι πηγές όλων αυτών, με βάση το αδιάψευστο στόμα του Χριστού, είναι η ίδια η καρδιά μας. Όσα αυτή έχει σε πλησμονή, τόσα ξεχύνει με ορμή στις σχέσεις μας, στις προσευχές μας και στις σκέψεις μας.

Γι’ αυτό και στις Παροιμίες διαβάζουμε : “Με κάθε προσοχή και επαγρύπνηση φύλαξε την καρδίαν σου, διότι από το περιεχόμενό της, αναβλύζουν τρόποι ζωής”. Μάλιστα, στο αρχαίο κείμενο, οι τρόποι ζωής, αναφέρονται “ως έξοδοι ζωής”, σαν τις εξόδους των λόγων από τα χείλη μας.

Ξεκάθαρα, όση επιμέλεια να δείξει ο άνθρωπος δεν μπορεί να κρυφτεί, ούτε να υποκλιθεί. Είναι πλασμένος να εκφράζεται, με τα λόγια, με τα χείλη, με τα μάτια, με το πρόσωπο, με τη στάση του

σώματός του. Έτσι, δεν μπορεί να σου δώσει κάτι άλλο, δεν υποκρίνεται.

“Μην υποκρίνεσαι ενώπιον των ανθρώπων και πρόσεχε στους λόγους σου”. Θα διαβάσουμε στη Σοφία Σιράχ. Αλλά πως κανείς μας να προσέξει τι λόγους θα βγάλει αν εκ των προτέρων αυτοί είναι προκαθορισμένοι από το περιεχόμενο της καρδιάς μας. Μπορεί ο καθένας μας να καταπιέζει τα λεγόμενά του συνεχώς θέτοντας “φυλακήν τω στόματι”. Μα αν είναι η πηγή μολυσμένη, μολυσμένο θα είναι και το νερό.

Σε ένα ψαλμό του Δαυίδ, του οποίου οι στίχοι παραπέμπουν τόσο νοηματικά, όσο και με βάση το ύφος του δίχως άλλο, στο Άσμα Ασμάτων, αναφέρεται προφητικά, για τον Μεσσία Χριστό : “Είσαι ο ωραιότερος απ’ όλους τους ανθρώπους, χαριτωμένα λόγια βγαίνουν από το στόμα σου, για τούτο και σ’ ευλόγησε για πάντα ο Θεός”.

Είναι ωραιότερος γιατί είναι” ο Άγιος”, γιατί”: ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι αυτού”, γιατί “Δικαιοσύνη αγάπησες και μίσησες την αδικία γιατί σε διάλεξε ο Θεός, ο Θεός σου, σ’ εσένα χαρά πιότερο από τους συντρόφους σου.”

“Αυτά τα λόγια του Κυρίου, όπως και όλα τα λόγια Του, είναι καθαρά, αγνά, απαλλαγμένα από κάθε ψεύδος, όμοια προς τον άργυρο που πυρακτώθηκε και χωνεύτηκε στον κλίβανο της γης και είναι πάντα καθαρός.”

Λόγια αγνά, ήταν και είναι τα δικά του, εκείνα που βγήκαν και βγαίνουν από το περίσσευμα της αγάπης Του, όπως εκφράζονται, μέσα από την Αγία Γραφή και τους αληθινούς πιστούς του. Λόγια που αντιπαλεύανε τους πονηρούς λόγους με αγαθούς, τους ψεύτικος με λόγια της αλήθειας. Λόγια αλήθειας. Λόγια που στάθηκαν ικανά να αλλάξουν τον ρού της ιστορίας. Λόγια που μαλάκωσαν και τις πιο τραχιές και σκληρές καρδιές. Λόγια που θεράπευσαν μπαίνοντας σαν οίνος και λάδι στις βαθιές πληγές των ανθρώπων. Λόγια που παρηγόρησαν, που στήριξαν, που ζέσταναν κάθε αναγκεμένο.

Μονόδρομος η πρόσκληση του “Άγιοι γίνεστε, ότι εγώ άγιος ειμί”, για να μπορέσει να ξεχειλίσει η χάρη άφθονη και από τα δικά μας χείλη και τις δικές μας ζωές, όπως χύνεται ακόμα η δική Του. Ένα δώρο του Θεού είναι οι λόγοι που ξεχύνονται, από το στόμα μας, είτε προς Αυτόν είτε προς τους άλλους, γιατί είναι εν τέλει ένα σύντομο “τσεκ – απ” για την κατάσταση της δικής μας ψυχής.

Για την πραγματική συνειδητοποίηση του “εμπορεύματος”, που έχουμε σε πλεόνασμα, αλλά και του “εμπορεύματος” που μας λείπει. Το Αθάνατο “περίσσευμά” Του, μόνο να έχουμε κι αυτό να μη μας λείπει.!!!

Πηγή : Ορθόδοξο Χριστιανικό Περιοδικό “Παρεμβολή”.

Ημ/νία γραφής : 26/3/2025

Με Εκτίμηση

Δημήτριος Μητρόπουλος