ΤΟ ΔΕΝΔΡΟ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

Γράφει : Ο Δημήτριος Μητρόπουλος  Αντ/γος ε.α. Επιτ. Υπαρχηγός. ΕΛ.ΑΣ. Πτυχ. Νομικής και Δημ. Δικαίου και Πολ. Επιστημών Νομικής Σχολής  Αθηνών.  Συγγραφέας, Μέλος της Ένωσης Μεσσηνίων Συγγραφέων.

Τρίτη πρωί, κάνω τον καθημερινό περίπατο στη παραλία του χωριού όπου παραθερίζω. Παρακολουθώ τους κολυμβητές που απολαμβάνουν την ομορφιά της θάλασσας και τα κανώ που πηγαινογυρίζουν, με τους νεαρούς συνήθως επιβάτες τους.

Κάποια στιγμή βλέπω πεσμένο στο έδαφος, ένα τεράστιο κλωνάρι κάτω από ένα πανύψηλο πεύκο. Είναι κατάφορτο από μικρά και μεγάλα κουκουνάρια, και προφανώς δεν άντεξε στον βραδινό δυνατό αέρα.

Κάθομαι σ’ ενα παγκάκι και το παρατηρώ. Είναι τόσο όμορφο. Μόλις χθες χαιρόταν τη φύση γύρω αδελφωμένο με τους διπλανούς φοίνικες. Χαιρόταν τον κόσμο που ήταν κάτω από την δυνατή σκιά του και τα παιδιά που έπαιζαν ανέμελα στο γρασίδι. Μια πολύ όμορφη καθημερινή εικόνα.

Και σκέφτηκα :

Έτσι είναι και η κοινωνία που ζούμε. Ένα μεγάλο σκιερό δένδρο, με τα κλαδιά του, όλους εμάς τους ανθρώπους, τα τέλια δημιουργήματα του Θεού. Και ενώ γύρω μας υπάρχει, τόση ποικιλία και ομορφιά, αυτό το πανύψηλο δένδρο που λέγεται κοινωνία, σιγά σιγά μπορεί να διαβρώνεται από κάποιους ανθρώπους, ασυνείδητους, απάτριδες, άθρησκους, που μόνο μέλημα τους, είναι η καταστροφή του κράτους.

Παράλληλα, δέχεται και εξωτερικές επιδράσεις, όπως το μεγάλο πεύκο τους ισχυρούς ανέμους.

Όσο όμως το δένδρο αυτό που λέγεται πατρίδα έχει γερές ρίζες, δηλαδή στηρίζεται στις αρχές του Ευαγγελίου, σε ηθικούς νόμους που δεν καταπατούνται, όσο υπάρχει φόβος Θεού και οι πολίτες του συμμορφώνονται και ζουν σύμφωνα με το θέλημά Του, τόσο το μεγάλο και όμορφο δένδρο της κοινωνίας με τις βαθιές ρίζες θα στέκεται ολόρθο και κανένας άνεμος δεν θα μπορέσει να τσακίσει τα κλαδιά του η’ να το ξεριζώσει.

Τι σημαίνει για μένα η αγάπη, προς την Πατρίδα. Πατρίδα είναι ο τόπος στον οποίο κατοικούν άνθρωποι με κοινή καταγωγή, με την ίδια γλώσσα, με την ίδια θρησκεία, με τα ίδια ήθη και έθιμα. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν κοινή ιστορία και κοινό πολιτισμό.

Η πραγματική έννοια της Πατρίδας οφείλεται στους Αρχαίους Έλληνες. Πρώτοι αυτοί απ όλους τους λαούς της αρχαιότητας θεώρησαν την αγάπη προς την Πατρίδα σαν την ανώτερη απ’ όλες τις άλλες αγάπες.

Στα αθάνατα έργα του Ομήρου συναντάμε πολλές φορές τη νοσταλγία των ηρώων για την πατρίδα τους. Και πρίμος γύρισε ο καιρός και πήγαν στην πατρίδα Χαρά γεμάτος έφτασε στην ποθητή του χώρα κι έσκυψε και το χώμα της φιλούσε με λαχτάρα κι έχουνε δάκρυα φλογέρα στη γη απ’ τη’ χαρά του.

Αλλά κι ο Οδυσσέας με την ίδια συγκίνηση αντικρίζει τη δική του πατρίδα. Όταν γύρισε δεν μπορούσε να το πιστέψει πως βλέπει την Ιθάκη μπροστά του και ρωτούσε την Αθηνά να τον διαβεβαιώσει….

“Αχ πες μου αλήθεια αν έφτασα στην ποθητή πατριδα”. Κι η Αθηνά του απαντά :

Μον’ έλα τώρα να πεισθείς το Θιάκι να σου δείξω. Να του θαλάσσιου γέροντα φόρκυνα το λιμάνι.

Να κι η στενόφυλλη ελιά στου λιμανιού το βάθος. Κοντά της είναι κι η βαθιά σπηλιά γεμάτη χάρες, Παλιός τόπος των Ξωθιών, που τις καλούν Νεράιδες.

Σ’ ένα άλλο κείμενο, στον Κρίτωνα του Πλάτωνα, είναι πασίγνωστα τα αθάνατα λόγια του Σωκράτη.

“Και από την μητέρα και από τον πατέρα και από όλους τους άλλους προγόνους πολυτιμότερο πράγμα είναι η πατρίδα και σεβαστότερο και αγιότερο και μεγαλύτερη αξία έχει και στην κρίση και στην εκτίμηση των θεών και μυαλομένων ανθρώπων…”

Ακριβώς αυτή η αγάπη προς την Πατρίδα ώθησε τον Σωκράτη να προτιμήσει να πεθάνει πίνοντας το κώνειο, παρά να δραπετεύσει σε άλλη χώρα.

Έχει αποδειχτεί από επιστημονικές έρευνες, αλλά και από προσωπική εμπειρία όλων των ανθρώπων που έχουν ξενιτευτεί ότι η διατήρηση του δεσμού με την πατρίδα τους, παίζει πρωταρχικό ρόλο για την ομαλή ψυχολογική και μελλοντική τους εξέλιξη.

Ποιες είναι οι ευθύνες μας, προς μια Πατρίδα που την αγαπάμε.

Η Αμερικανίδα εκπαιδευτικός E. Dtews, αναφέρει σε ένα βιβλίο της τα παρακάτω λόγια που είπε ένας έφηβος, όταν ανακάλυψε τις δυνατότητές του : “Μου φαίνεται ότι ο Πρόεδρος Κένεντυ μιλούσε απ’ ευθείας σε μένα όταν έλεγε :

Να μη σας απασχολεί, το τι μπορεί η Πατρίδα σας να σας προσφέρει. Καλύτερα να ερευνάτε τι μπορείτε εσείς να προσφέρετε στην πατρίδα σας. Ο λόγος αυτός του Προέδρου με ενέπνεε, να θέλω να κάνω κάτι χρήσιμο”.

Αγάπη λοιπόν στην πατρίδα μας σημαίνει ενδιαφέρον να γνωρίσω όλες της τις πλευρές, τη γλώσσα τη θρησκεία, τις παραδόσεις, την ιστορία και τον πανάρχαιο πολιτισμό της.

Σημαίνει επίσης, να αναλάβω τις ευθύνες μου και να με απασχολεί περισσότερο τι μπορώ εγώ να της προσφέρω, παρά τι μπορεί εκείνη να μου προσφέρει.

Η προσπάθεια μου να ολοκληρωθώ στον επαγγελματικό, στον οικογενειακό και στον κοινωνικό μου ρόλο είναι επίσης ένας τρόπος εκδήλωσης της αγάπης μου. Επαγγελματικά να είμαι ευσυνείδητος και τίμιος πολίτης.

Με την οικογένειά μου, να συμβάλλω στην ανανέωση της κοινωνίας της Πατρίδας μου και κοινωνικά, να είμαι ένα υγιές κύτταρο με σεβασμό και αγάπη προς τους άλλους. Τέλος με το να φροντίζω τον εαυτό μου, είναι και αυτός ένας τρόπος εκδήλωσης της αγάπης μου προς την πατρίδα, για να τις δώσω όσο το δυνατόν λιγότερο βάρος στα γεράματά μου.

Θα τελειώσω με μερικούς στίχους που διάλεξα από το ποίημα του Γ. Δροσίνη. “Η πατρίδα μας”.

Ξένε που μόνος κι έρημος σε ξένους τόπους τρέχεις, πες μου, ποιος είναι ο τόπος σου και ποια πατρίδα έχεις;

Τη μακρινή πατρίδα μου πάντα ποώ στα ξένα.

Εκεί τα χρόνια της ζωής περνούν ευλογημένα…… κ.λ.π.

Πηγή : – Ορθόδοξο Χριστιανικό Περιοδικό “Αγία Λυδία”.

– Ειρήνη Πρωτοπαπαδάκη, ψυχολόγος – Ψυχοθεραπεύτρια .

Ημ/νία γραφής : 16/2/2025

Με εκτίμηση

Δημήτριος Μητρόπουλος