ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ ΚΑΙ Ο ΗΛΙΟΣ
Γράφει : Ο Δημήτριος Μητρόπουλος Αντ/γος ε.α. Επιτ. Υπαρχηγός. ΕΛ.ΑΣ. Πτυχ. Νομικής και Δημ. Δικαίου και Πολ. Επιστημών Νομικής Σχολής Αθηνών. Συγγραφέας, Μέλος της Ένωσης Μεσσηνίων Συγγραφέων.
Πολυπραγμονούν, για να ερμηνεύσουν το αστέρι των μάγων. Ένα θαυμαστό φαινόμενο που οδήγησε τα βήματα των σοφών στη ταπεινή φάτνη της Βηθλεέμ. Πιο πολύ όμως κι από αυτό το αστέρι θα άξιζε να τραβήξει τη προσοχή μας ένα άλλο Άστρο, που άναψε την Αγία εκείνη νύχτα. Ένας άλλος Ήλιος που άστραψε και ξύπνησε μια ανθρωπότητα βυθισμένη στο πιο πηχτό σκοτάδι. Το άστρο αυτό η’ μάλλον ο Ήλιος της δικαιοσύνης δεν γνωρίζει ανατολή και δύση, ζενίθ και ναδίρ. Μεσουρανεί αδιάκοπα, έστω κι αν κάποτε μοιάζει να χάνεται από τα σύννεφα της ανθρώπινης κακίας. Τα σύννεφα όμως, όσο πολλά και πυκνά κι αν είναι, μόνο προσωρινά τον καλύπτουν. Και δεν επηρεάζουν, ούτε την θερμότητα ούτε την φωτεινότητά του.
Απλώς τον εμποδίζουν ή μάλλον την καλύπτουν στα μάτια μερικών ανθρώπων. Ο Ήλιος αυτός, που άστραψε την Αγία εκείνη νύχτα, μένει από τότε στο στερέωμα της ανθρωπότητας, για να φωτίζει τα βήματά της και να θερμαίνει την πορεία της.
Τι ήταν ο κόσμος χωρίς αυτό το Θεϊκό Φως. Και τι θα ήταν ακόμη και σήμερα, χωρίς τη μοναδική αυτή ακτινοβολία; “Ο λαός ο καθήμενος εν σκότει είδε φως μέγα και τοις καθημένοις εν χώρα και σκιά θανάτου φως ανέτειλεν αυτοίς”.
Βυθισμένος ο κόσμος όλος στο πιο βαθύ σκοτάδι, αλυσοδεμένος με τα πιο βαριά τυραννικά δεσμά, περίμενε εναγώνια τη λύτρωση και τη σωτηρία. Και ξαφνικά ένα φως δυνατό άστραψε μέσα του και γύρω του.
Ο κόσμος είδε φως μέγα, μια πρωτόγνωρη ελπίδα φώτισε την ψυχή του και ένα υπερκόσμιο χαμόγελο άνθισε στα σφιγμένα του χείλη. Και το μοναδικό αυτό φως, δεν θα παύσει να μεσουρανεί. Και δεν θα σταματήσει, ούτε στιγμή να χύνει βάλσαμο παρηγοριάς στις πονεμένες ψυχές.
Δεν θα παύσει να φωτίζει και να δείχνει το δρόμο στις ψυχές που χάνονταν στα μονοπάτια της αμαρτίας. Μπορούμε να συλλάβουμε σήμερα το βάθος που έκρυβαν τα προφητικά εκείνα λόγια. Το μέγα φως που άστραψε την Αγία εκείνη νύχτα ήλθε, για να “ευαγγελισθεί τους φτωχούς, να γιατρέψει τους συντετριμμένους την καρδίαν, να κηρύξει αιχμαλώτους άφεσιν και τυφλοίς ανάβλεψιν, να αποστείλει τεθραυσμένους εν αφέσει να κηρύξει ενιαυτόν Κυρίου δεκτόν”. (Λούκ.δ’18-19).
Σε όλη τη γήινη πορεία του ο ενανθρωπήσας Θεός “διέρχεται ευεργετών και ιώμε νος πάντας…” Μία αδιάκοπη και πολυποίκιλη ευεργεσία είναι η εμφάνιση του ανάμεσα στους ανθρώπους.
Πρώτη φορά θα αντηχήσει το μήνυμα της χαράς, της ειρήνης, της αγάπης σ’ ένα κόσμο που αργοπέθαινε μέσα στην αθλιότητά του. Σε όσους θα τον δεχτούν θα μεταμορφώσει τη ζωή τους. Γι’ αυτούς η αγάπη και η Ειρήνη του Θεού δεν θα είναι ένα μακρινό όνειρο. Θα είναι μια πραγματικότητα, μια βιωματική εμπειρία. Μόλις ο ήλιος ανατείλει, όλη η πλάση ζωογονείτε. Μόλις ο Ήλιος της δικαιοσύνης ανέτειλε, όλος ο κόσμος έζησε μια νέα δημιουργία, πλημμύρισε από την ευεργετική του ακτινοβολία και θαλπωρή.
“Τυφλοί αναβλέπουσι και χωλοί περιπατούσι, λεπροί καθαρίζονται και κωφοί ακούσουσι, νεκροί εγείρονται και φτωχοί ευαγγελίζονται”. (Ματθ.ια’5). Και οι θεραπείες αυτές δεν είναι μονάχα σωματικές. Είναι και πνευματικές. Κουφοί και τυφλοί και παράλυτοι και νεκροί, στη χάρη του Θεού και στα έργα της αγάπης, κάτω από τη ζωογόνο δύναμη του Χριστού αρχίζουν μια νέα ζωή, αναστημένη και δημιουργική. Όλα αυτά όμως μια μέρα ο ευεργετημένος αυτός λαός θα τα λησμονήσει. Θα ορθωθεί στα δάκτυλα των ποδιών του, θα υψώσει απειλητικά τις γροθιές του, για να γκρεμίσει, το Άστρο του ουρανού, να σβήσει τον Ήλιο.
Στη γέννησή του δεν του πρόσφεραν ένα κατάλυμα, στο διάβα του στη γη, δεν είχε “που την κεφαλή κλίνη”. Το μόνο που βρήκαν στο τέλος να του προσφέρουν σαν ανταπόδοση στις ευεργεσίες του, ήταν ένας σταυρός.
Αλλά ο Ήλιος της δικαιοσύνης φωτίζει πλούσια, γιατί μεσουρανεί ολόλαμπρος πάντα στο στερέωμα της ανθρωπότητας γιατί ο Χριστός, ήταν είναι και θα είναι “χθες και σήμερον, ο αυτός και εις τους αιώνας”.
Και σήμερα το ίδιο χαρμόσυνο μήνυμα αντηχεί σ’ έναν κόσμο κουρασμένο και βαθειά απογοητευμένο από τις διαψευσμένες προσδοκίες του. Ο Χριστός είναι η μοναδική ελπίδα του κόσμου, για τη συναδέλφωση των λαών. Κοντά του μαθαίνουμε, ότι είμαστε αδέλφια, παιδιά ενός Πατέρα. Στη παράταξή του δεν υπάρχουν Ιουδαίοι και Έλληνες, σκλάβοι και ελεύθεροι, άνδρες και γυναίκες. Υπάρχουν μονάχα αδελφοί.
Το μήνυμα που αντήχησε την Αγία εκείνη νύχτα ,φώτισε τη μεγάλη νύχτα του κόσμου. Αν αποφάσιζε ο σύγχρονος άνθρωπος, να το ακούσει, να το δεχθεί!
Γιατί ο Χριστός ήταν είναι και θα είναι “χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας”. Ο Χριστός είναι η μοναδική ελπίδα του κόσμου για τη συναδέλφωση των λαών. Κοντά του μαθαίνουμε ότι είμαστε αδέλφια, παιδιά ενός πατέρα.
Πηγή : Ορθόδοξο Χριστιανικό Περιοδικό, Όργανο, Αδελφότητος Θεολόγων “ΖΩΗ”.
Με εκτίμηση
Δημήτριος Μητρόπουλος