ΤΟ ΑΙΣΘΗΜΑ ΤΗΣ ΑΔΙΚΙΑΣ

Γράφει : Ο Δημήτριος Μητρόπουλος  Αντ/γος ε.α. Επιτ. Υπαρχηγός. ΕΛ.ΑΣ. Πτυχ. Νομικής και Δημ. Δικαίου και Πολ. Επιστημών Νομικής Σχολής  Αθηνών.  Συγγραφέας, Μέλος της Ένωσης Μεσσηνίων Συγγραφέων.

Στην καθημερινή μας ζωή ,μας απασχολεί πολύ το αίσθημα της αδικίας. Σε όλα τα επίπεδα των σχέσεων, έχουμε την αίσθηση ότι οι άλλοι μας αδικούν, ότι είμαστε οι αδικημένοι. Και προσπαθούμε να βρούμε το δίκιο μας. Θεωρούμε ότι δεν ζούμε καλά, επειδή μας αδικούν. Αυτό όμως είναι λάθος.

Η χαρά, η αγάπη, η ανάπαυση της καρδιάς, η ευτυχία, τα οποία όλοι μας επιθυμούμε, δεν έχουν σχέση, με το αν μας αδικούν ή όχι.

Λέει ο Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος, ότι “κανείς δεν μπορεί να σε αδικήσει, αν εσύ δεν αδικείς τον εαυτό σου”. Δηλαδή, κανείς δεν μπορεί, να μας αδικήσει, παρά μόνο ο εαυτός μας. Όταν λοιπόν κάποιος νομίζει ότι οι άλλοι τον αδικούν, οφείλει άμεσα να αντιδράσει. Όχι εναντίον εκείνων που τον αδικούν, αλλά εναντίων του εαυτού του. Οφείλει να προβληματιστεί για την ποιότητα της καρδιάς του.

Αν νομίζουμε ότι οι άλλοι μας αδικούν, αυτό δείχνει, ότι δεν έχουμε κάνει αρχή στην πνευματική ζωή. Βρισκόμαστε σε νηπιακή πνευματική κατάσταση. Ζούμε σε μια μετριότητα και οι ορίζοντές μας είναι περιορισμένοι.

Καταδικάζουμε τον εαυτό μας σε πνευματική φτώχεια. Αν όμως αδικούμαστε και υπομένουμε με γενναιότητα την αδικία, αυτό σημαίνει ότι αρχίσαμε να ζούμε σύμφωνα με τις εντολές του Θεού.

Γιατί αισθανόμαστε αδικημένοι;

Το αίσθημα της αδικίας είναι απόδειξη ότι το κοσμικό φρόνημα καλά κρατεί μέσα μας. Όταν έχουμε ως μοναδικό σκοπό της ζωής μας τις ανέσεις, τον πλούτο, το να περνάμε καλά, πάντα θα μας κυνηγάει η αίσθηση ότι είμαστε αδικημένοι.

Αισθάνεται αδικημένος ο άνθρωπος που δεν τον αναγνωρίζουν και δεν τον τιμούν οι άλλοι .Αυτό όμως σημαίνει, ότι κριτήριο του είναι οι άνθρωποι κι όχι ο Θεός.

Νιώθει αδικημένος αυτός που δεν κατάλαβε ακόμη, ποιός είναι ο Θεός. Δεν γνώρισε την αγάπη του Θεού. Είναι κλεισμένος στο καβούκι του. Αυτός που είναι γεμάτος ανασφάλειες και εγωισμό.

Γενικά αισθάνονται ότι αδικούνται, αυτοί που κυριαρχούνται από τα πάθη τους, οι μειονεκτικοί άνθρωποι, οι πνευματικά ράθυμοι.

Ο άνθρωπος που βρήκε τον θησαυρό, που βρήκε την αληθινή ζωή, κι αυτή είναι ο Χριστός, δεν προσβάλλεται από καμιά αδικία. Αξιολογεί διαφορετικά τη ζωή. Μπορεί να καταλάβει, ότι η αδικία που του γίνεται, είναι μια μικρότητα των ανθρώπων, για την οποία δεν αξίζει να στενοχωρηθεί. Αυτό δεν μπορεί κανείς να το αντιληφθεί, εάν δεν έχει αποκαλυφθεί μέσα του η θεία χάρις.

Εάν θεωρούμε ότι μοναδικός θησαυρός στη ζωή μας είναι ο Χριστός, τότε ποιος μπορεί να μας αδικήσει; Γιατί ο μόνος που μπορεί να μας απομακρύνει από το Θεό, είμαστε εμείς, όταν αμαρτάνουμε. Οπότε μόνο εμείς μπορούμε να αδικήσουμε τον εαυτό μας.

Γιατί αληθινή σχέση αγάπης δεν είναι μόνο, όταν ο άνθρωπός μας, μας σέβεται, μας αγαπάει, μας τιμάει, δεν μας αδικεί. Η αληθινή αγάπη πραγματώνεται, όταν έχουμε αναζήτηση Θεού. Όταν έμπνευσή μας είναι ο Θεός. Όταν ξέρουμε να συγχωράμε.

Τι να κάνουμε όταν αδικούμαστε;

Την ώρα πάντως που αισθανόμαστε ότι κάποιος μας αδικεί, δεν χρειάζεται να αναστατωνόμαστε και να συγχυζόμαστε. Να φερόμαστε φυσιολογικά. Αν δεν μιλήσουμε και δεν ερεθίσουμε τον εαυτό μας προς την κακία, η μάχη ησυχάζει. Αν όμως θελήσουμε να επιβάλουμε το δίκιο μας, την δική μας ορθή σκέψη, δεν θα καταφέρουμε τίποτα.

Να αναθέσουμε στον Θεό τη λύση του προβλήματος κι ο δίκαιος Κριτής θα μας δικαιώσει. Ας απαρνηθούμε τη λογική μας, που εκφράζεται με την ανταπόδοση του κακού που μας έκαναν. Ας κάνουμε λίγη υπομονή και στραφούμε στην προσευχή, μπορεί να συγκινήσουμε αυτόν που μας αδίκησε και να τον κάνουμε να συνέλθει. Θα δει ο Θεός την υπομονή μας, τον αγώνα να μην αντιδράσουμε και θα έλθει να μας ευλογήσει.

Να δούμε την αδικία ως μία δοκιμασία, η οποία πολύ θα μας ωφελήσει. Ο Θεός μας παιδαγωγεί στην υπομονή, στη συγχώρεση, στην επιείκεια, στην ανεξικακία.

Κι αυτός που μας αδικεί είναι ο ευεργέτης μας, γιατί μας βοηθάει να βελτιωθούμε. Μας βοηθάει να δούμε σε τι υστερούμε, να καλλιεργηθούμε πνευματικά και να ωριμάσουμε.

Οπότε, πρέπει να τον θυμόμαστε με ευγνωμοσύνη, σαν το γιατρό που τον έστειλε ο Θεός να μας γιατρέψει. Τις ενέργειές του όσο πικρές κι αν είναι να τις βλέπουμε σαν φάρμακα ιαματικά. Όσο πιο πολύ μας δυσκολεύει και μας αδικεί ο άλλος, τόσο περισσότερες δυνατότητες εξέλιξης έχουμε.

Ποιός, είναι πιο αδικημένος από τον Χριστό; Οι Άγιοι δεν αδικήθηκαν στη ζωή τους; Μήπως η αδικία αποτέλεσε εμπόδιο στην πνευματική τους πρόοδο; Το αντίθετο συνέβη. Επειδή πήραν μέσα τους την κατάλληλη στάση και ταπεινώθηκαν, οι αδικίες που υπέστησαν συνέβαλαν τελικά στον αγιασμό τους.

Αν αδικούμαστε ή δεν αδικούμαστε, τελικά δεν έχει καμία σημασία. Ας μη βλέπουμε τα πράγματα όπως φαίνονται. Μην κρίνουμε με βάση τις αδυναμίες και τις ατέλειές μας. Να κάνουμε την υπέρβαση στη ζωή μας. Να αναζητούμε την αγάπη και όχι το δίκιο μας. Κι αν αληθινά θέλουμε να μην αισθανόμαστε ποτέ αδικημένοι, ο Θεός θα μας το δώσει. Η αδικία μας θυμώνει. Μας εξοργίζει, μας βγάζει εκτός εαυτού. Μας ωθεί να ανταπαντήσουμε, να επιτεθούμε, να πονέσουμε αυτόν που μας αδίκησε όπως του αξίζει. Και δικαιολογημένα. Ωστόσο καμία από τις παραπάνω αντιδράσεις, δεν θα μας ωφελήσει.

Τι δεν πρέπει να κάνουμε, όταν μας αδικούν. Το πρώτο βήμα για να αντιμετωπίσουμε με επιτυχία την αδικία που μας έγινε, είναι να μην την παίρνουμε προσωπικά – όσο δύσκολο κι αν ακούγεται αυτό. Ας συνειδητοποιήσουμε, ότι πολλοί άνθρωποι αδικούν τους άλλους όχι από πρόθεση, αλλά γιατί πραγματικά πιστεύουν ότι έχουν δίκιο.  Συχνά μάλιστα ταυτίζουν το δίκιο, με το συμφέρον τους.

Η αδικία δεν απασχολεί αποκλειστικά μονωμένα άτομα. Αδικία μπορεί να βιώνουν και κοινωνικές ομάδες, κοινότητες και κράτη. Η αδικία μπορεί να “τρυπώσει” στο DNA ανθρώπων, ομάδων και λαών και να καθορίσει το ατομικό ή το συλλογικό τους αποτέλεσμα.

Πηγή : – Θάλεια Αντώνογλου, Σύμβουλος Ψυχικής υγείας.

– Ορθόδοξο Χριστιανικό Περιοδικό “Όσιος Θεόφιλος”.

Ημ/νία γραφής : 1/3/2025

Με εκτίμηση

Δημήτριος Μητρόπουλος