Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ Η ΚΟΛΑΣΗ ΠΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ

Γράφει : Ο Δημήτριος Μητρόπουλος  Αντ/γος ε.α. Επιτ. Υπαρχηγός. ΕΛ.ΑΣ. Πτυχ. Νομικής και Δημ. Δικαίου και Πολ. Επιστημών Νομικής Σχολής  Αθηνών.  Συγγραφέας, Μέλος της Ένωσης Μεσσηνίων Συγγραφέων.

Κάθε εποχή έχει τα δικά της σύμβολα, τις δικές τις μάσκες, τα δικά της θύματα. Όμως αν κοιτάξουμε πίσω στην ιστορία, θα δούμε ότι υπάρχει ένα μοτίβο που επαναλαμβάνεται ασταμάτητα : δαιμονοποίηση, επέμβαση, αποσταθεροποίηση, λεηλασία. Ο άνθρωπος αντί να εξελιχθεί σε φύλακα της δικαιοσύνης, παραμένει ένας έμπορος του πολέμου, ένας κερδοσκόπος της καταστροφής.

Πόσες χώρες δεν υπήρξαν άλλοτε ανεξάρτητες και αυτάρκεις, ώσπου η δίψα για τον πλούτο τους,

να τις μετατρέψει σε πεδία μάχης, με ανοιχτές πληγές, που δεν κλείνουν ποτέ; Το Ιράκ βομβαρδίστηκε και διαμελίστηκε, για να περάσει ο μαύρος χρυσός σε άλλα χέρια. Η Λιβύη με υψηλό βιοτικό επίπεδο, για τα δεδομένα της Αφρικής, έπεσε στα χέρια της αναρχίας και των συμμοριών, όταν κρίθηκε ότι έπρεπε να αλλάξει η διαχείριση των πλουτοπαραγωγικών της πόρων. Η Συρία λεηλατήθηκε, σφαγιάστηκε, σμπαραλιάστηκε, επειδή οι ισχυροί αποφάσισαν ότι έπρεπε να γίνει πιο “δημοκρατική” – με τα δικά τους μέτρα.

Και τώρα η Ουκρανία, ένας τόπος με ανεκτίμητο ορυκτό πλούτο, με σπάνιες γαίες που κινούν την βιομηχανία του μέλλοντος, έχει μετατραπεί σε ένα ατελείωτο θέατρο πολέμου, όπου δεν λογαριάζετε τίποτε άλλο, εκτός από τα συμφέροντα. Δεν λογαριάζονται αλήθεια, ακόμα κι όταν αυτή δεν είναι αρεστή. Είναι η ανθρώπινη αξιοπρέπεια που θα σταθεί απέναντι στη μηχανή της λεηλασίας και θα φωνάξει: “Όχι άλλο”.

Και η Ελλάδα; Η Ελλάδα υπέστη και συνεχίζει να υφίσταται το ίδιο μοτίβο λεηλασίας. Σήμερα τιμούμε την 25η Μαρτίου του 1821, την ημέρα που ένας λαός αποφάσισε να σταθεί όρθιος απέναντι σε μια πανίσχυρη αυτοκρατορία, να διεκδικήσει την ελευθερία του με το αίμα του. Όμως τι ακολούθησε μετά την Επανάσταση;

Οι Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής, που έσπευσαν να αναγνωρίσουν το νέο ελληνικό κράτος, δεν το

έκαναν από ανιδιοτελή αγάπη για την ελευθερία. Η Ελλάδα γεννήθηκε από έναν πόλεμο ανεξαρτησίας, μόνο και μόνο για να βρεθεί δεμένη, με νέα δεσμά : τα δάνεια του Λονδίνου, τις παρεμβάσεις των ξένων πρεσβειών, τις “προστατευτικές” Δυνάμεις που όριζαν ποιο θα κυβερνήσει.

Από τότε μέχρι σήμερα, η χώρα μας δεν σταμάτησε ποτέ να βρίσκεται στη μέση ενός παιχνιδιού συμφερόντων, όπου ο πλούτος της , η στρατηγική της θέση, οι πόροι της και η ίδια πολιτική της ελευθερία, γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης.

Η οικονομική λεηλασία της Ελλάδος είναι μια αλυσίδα γεγονότων που ξεκινά από τον 19ο αιώνα και φτάνει μέχρι τη σημερινή εποχή. Από την επιβολή ξένων μοναρχών που διαχειρίζονταν την χώρα ως προτεκτοράτο, μέχρι τη σύγχρονη οικονομική κατοχή που βιώσαμε τα μνημόνια, η λογική παραμένει η ίδια : δαιμονοποίηση, επέμβαση, αποσταθεροποίηση, λεηλασία.

Το 2010, η Ελλάδα δεν αντιμετωπίστηκε ως ένα κυρίαρχο κράτος με οικονομικές δυσκολίες, αλλά ως ένα πρόβλημα που έπρεπε να “ρυθμιστεί”, προς όφελος των ισχυρών. Το αφήγημα ήταν ξεκάθαρο :

Οι “Έλληνες είναι τεμπέληδες, είναι σπάταλοι, πρέπει να τιμωρηθούν”. Το αποτέλεσμα ήταν η επιβολή εξαντλητικών μέτρων, το ξεπούλημα δημοσίων υποδομών, η εκποίηση της δημόσιας περιουσίας και ο μαζικός εκπατριωτισμός των νέων. Το λιμάνι του Πειραιά, τα αεροδρόμια, η ενέργεια οι επικοινωνίες, όλα πέρασαν στα χέρια πολυεθνικών, ενώ ο λαός υπέστη μια από τις χειρότερες ανθρωπιστικές κρίσεις που γνώρισε ευρωπαϊκή χώρα σε καιρό ειρήνης.

Η λεηλασία δεν έγινε μόνο με οικονομικά μέσα. Το Αιγαίο είναι μια ανοιχτή πληγή, με τους πόρους

του να βρίσκονται στο στόχαστρο διεθνών συμφερόντων. Τα εθνικά μας θέματα γίνονται αντικείμενο διαπραγμάτευσης σε κλειστά γραφεία, όπου οι αποφάσεις λαμβάνονται όχι με γνώμονα τη δικαιοσύνη, αλλά με βάση του ποιος έχει την ισχυρότερη θέση στο τραπέζι.

Και εμείς θα παραμείνουμε παθητικοί θεατές της ιστορίας μας. Η 25η Μαρτίου δεν είναι μια απλή θεϊκή εορτή. Είναι μια υπενθύμιση, ότι η ελευθερία δεν χαρίζεται, αλλά κατακτάται. Όπως οι Έλληνες του 1821 στάθηκαν απέναντι σε μια αυτοκρατορία, έτσι και σήμερα πρέπει να σταθούμε απέναντι στις νέες μορφές εξάρτησης και εκμετάλλευσης Να μην αφήσουμε άλλους να αποφασίζουν για το μέλλον μας, να μην αποδεχτούμε την μοίρα που μας γράφουν άλλοι.

Η ιστορία δεν είναι απλώς ένα μάθημα. Είναι μια κραυγή και αυτή την κραυγή πρέπει να την ακούσουμε, προτού ακόμα βρεθούμε ξανά δεμένοι με νέα αόρατα δεσμά. Τώρα έχουμε δει τα πρόσωπα όλων, έπεσαν οι μάσκες εντός και εκτός της Ελλάδος. Τώρα εμείς οι απλοί Έλληνες ξέρουμε ότι για εκείνους δεν υπάρχουμε, δεν έχουμε αξία.

Η ζωή μας είναι χρήματα γι’ αυτούς. Ας μην το επιτρέψουμε πάλι. Από κάπου γίνεται η δύσκολη αρχή, ας την κάνουμε εμείς οι Έλληνες και να την κάνουμε αυτή τη στιγμή. Ας μην την σταματήσουμε, ας μην ξανακοροϊδευτούμε, ας μείνουμε ενω μένοι, ας συζητήσουμε ο ένας με τον άλλον. Τόση παγκόσμια κοροϊδία, πως να την αντέξει η ψυχή μας!

Πηγή : Γεώργιος Βουδούρης, Περιοδικό, “Τρίτο Μάτι”.

Ημ/νία γραφής : 22/3/2025

Με εκτίμηση

Δημήτριος Μητρόπουλος