Η ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ–ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΙΣΙΟΔΟΞΟΙ Ο,ΤΙ ΚΑΙ ΑΝ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ

Γράφει : Ο Δημήτριος Μητρόπουλος  Αντ/γος ε.α. Επιτ. Υπαρχηγός. ΕΛ.ΑΣ. Πτυχ. Νομικής και Δημ. Δικαίου και Πολ. Επιστημών Νομικής Σχολής  Αθηνών.  Συγγραφέας, Μέλος της Ένωσης Μεσσηνίων Συγγραφέων.

Υπάρχει ένας ανάπηρος άνθρωπος γεμάτος αισιοδοξία, τον οποίο έχω δει με τα ίδια μου τα μάτια.

Είναι ένας στρατιώτης που πληγώθηκε στον πόλεμο. Μια εχθρική σφαίρα διαπέρασε το σώμα του, τον πλήγωσε δίπλα στη μέση του. Με κάλεσε να τον επισκεφθώ. Μπήκαμε μέσα στο μισοσκότεινο δωμάτιο. Σε μια μεγάλη καρέκλα, με πλάτη δίπλα στο παράθυρο, καθόταν ο γνωστός μου. Με κοίταξε και μου είπε :

“Κάθομαι εδώ από το πρωί μέχρι το βράδυ και παρατηρώ τη ζωή από το παράθυρο. Από το πρωί μέχρι το βράδυ και καμιά φορά, από το ένα πρωί, έως το άλλο πρωί.

Ξέρετε πως εάν ένας άνθρωπος βρεθεί μέσα σ’ ένα άδειο πηγάδι και από εκεί παρατηρήσει μέρα μεσημέρι τον ουρανό, θα δει τα αστέρια του ουρανού;

Και εγώ παρατηρώ μέσα από το μισοσκόταδό μου τους ανθρώπους και μου φαίνονται σαν αστέρια λαμπερά που φέγγουν, κινούνται κυκλικά και αδιάκοπα.

Όσο συμμετείχα στο στρόβιλο της ζωής δεν ήξερα, ότι η ζωή είναι τόσο ωραία και τόσο γλυκιά.

Από τότε που έχασα τα πόδια μου, κέρδισα τα μάτια μου. Ναι βλέπω αυτή τη ζωή, από τότε που κάθισα σ’ αυτήν την καρέκλα. Η ζωή είναι ωραία και γεμάτη αρμονία.

Η αρρώστια δεν είναι μεγάλο κακό και ο θάνατος επίσης, δεν είναι ούτε μεγάλο, ούτε μικρό κακό.

Δεν αισθάνομαι τα πόδια μου καθόλου. Δεν στηρίζουνε αυτά εμένα, αλλά εγώ αυτά. Αλλά υπάρχει κάτι που στηρίζει εμένα, όπως εγώ κρατώ τα παράλυτα πόδια μου. Αν δεν υπήρχε αυτό, θα ήμουν όλος παράλυτος.

Αυτό που με κρατά, είναι η εσωτερική μου ψυχική αισιοδοξία. Η ψυχή μου για καιρό ήταν παράλυτη. Η οπτική της ζωής μου κυρίως ήταν παράλυτη επειδή δεν μπορούσε να βλέπει την ομορφιά και το νόημα αυτής της ζωής.

Η ψυχή μου περιφερόταν στο σκοτάδι και της φαινόταν όλος ο κόσμος σκοτεινός. Η μοναδική της δραστηριότητα ήταν η υποταγή της στο σώμα. Το σώμα μου έσερνε την ψυχή πίσω του, όπως τραβά ο κυνηγός το σκύλο από το λουρί. Η ψυχή μου χοροπηδούσε, χόρευε στη σκόνη και τη λάσπη, ακολουθώντας το σώμα, υπακούοντας πάντα στη θέληση του σώματος.

Από τότε που κάθομαι σ’ αυτήν την καρέκλα και παρατηρώ τον κόσμο από το παράθυρο, τακτοποίησα τη σκέψη μου και τα αισθήματά μου. Για πολύ καιρό μέσα στο κεφάλι μου και την καρδιά μου επικρατούσε χάος. Ο άνθρωπος βρίσκει την αρμονία στη ζωή και στον κόσμο, όταν τη βρει μέσα του. Αυτή την εσωτερική αρμονία, μόλις τη βρήκα. Απομάκρυνα το χάος και το φόβο από μέσα μου. Παλιά αισθανόμουν φόβο ακόμη και για ένα απλό συνάχι. Σήμερα υπάρχουν δίπλα μου, δύο παράλυτα πόδια, που κάποτε, ήταν βασικά μέλη του σώματός μου, και δεν φοβάμαι καθόλου. Μια ανατροπή συνέβη μέσα στη ψυχή. Τώρα που έγινα πιο άσχημος ο κόσμος μου φαίνεται πιο όμορφος. Όταν με συμπονά όλος ο κόσμος, τότε αρχίζω να λυπάμαι όλο τον κόσμο”.

Έτσι μου μίλησε ο παράλυτος άνθρωπος. Πόσοι από σας δεν θα έλεγαν : Εγώ στη θέση του θα αυτοκτονούσα. Ο αριθμός των αυτοκτονιών στην εποχή μας, αυξάνει ανησυχητικά και για λόγους λιγότερο σοβαρούς, απ’ ότι είναι τα δύο παράλυτα πόδια.

Η αγωγή και η διαπαιδαγώγηση παίζει σημαντικό ρόλο στο θέμα αυτό. Ο κόσμος επιβιώνει λόγω της αγάπης. Αν πει κανείς πως στον κόσμο δεν υπάρχει αγάπη, αυτό είναι η πιο φρικτή και ψευδής καταδίκη του κόσμου.

Θα βρείτε εκατοντάδες νέους και ηλικιωμένους που δεν ξέρουν το “Πάτερ ημών” και δεν διαβάζουν το Ευαγγέλιο, αλλά δεν θα βρείτε ούτε μερικές δεκάδες ανθρώπων, που δεν επαναλαμβάνουν καθημερινά : Αδελφέ μου σ’ αυτόν τον κόσμο δεν υπάρχει αγάπη.

Όποιος όμως επαναλαμβάνει αυτά τα λόγια, δεν σκέφτεται πως υπάρχει σ’ αυτόν τον κόσμο το χαμόγελο και η χαρά. Ακόμη και οι δάσκαλοι και οι καθηγητές, συνεχίζουν να υποτιμούν τους μαθητές κρατώντας τους επίτηδες σε μια μεγάλη απόσταση απ’ αυτούς.

Με μια λέξη σερνόμαστε και δεν προχωράμε. Μελαγχολικοί, χλωμοί, συντετριμμένοι άνθρωποι περπατούν. Η χαρά μας είναι μισή λύπη. Το χαμόγελό μας δεν μοιάζει με το χρυσαφένιο φως, του ηλίου, αλλά με το χλωμό, μελαγχολικό φως του φεγγαριού.

Οι πολλοί είναι συνηθισμένοι στην κλειστή ζωή του δωματίου. Η διασκέδαση μας φτάνει στα όρια της αμαρτίας. Εξ αιτίας της αγωγής και της διαπαιδαγώγησής μας, ολόκληρη η χώρα είναι “παράλυτη”.

Πολλοί νομίζουν ότι έτσι απλά κάποιος είναι αισιόδοξος και κάποιος απαισιόδοξος. Δεν είναι όμως έτσι. Αισιοδοξία σημαίνει ευτυχία, ενώ απαισιοδοξία σημαίνει δυστυχία. Η μεγαλύτερη ευτυχία για έναν άνθρωπο είναι να έχει αισιοδοξία. Ούτε μεγαλύτερη δυστυχία για έναν άνθρωπο είναι η αρρώστια, η φτώχεια, η μοναξιά, η εγκατάλειψη, η αδικία ή οποιαδήποτε δυσκολία και απώλεια. Η μεγαλύτερη δυστυχία, για έναν άνθρωπο είναι να είναι απαισιόδοξος, γιατί ενώ η αισιοδοξία αποτελεί ύμνο της ζωής, η απαισιοδοξία αποτελεί ύμνο στο θάνατο. Ανάμεσα στον όλο κόσμο και σ’ αυτόν που ζούμε, υπάρχουν σύνορα εξαιτίας της μυωπίας μας και δεν βλέπουμε την συνέχεια, την προέκταση αυτής της ζωής, μετά το θάνατο. Και δεν μπορούμε να δούμε με πνευματικά μάτια το “τώρα.”

Η αισιοδοξία αποτελεί το φωτοστέφανο της Χριστιανικής φιλοσοφίας και της Χριστιανικής ιστορίας. Αισιόδοξος ήταν ο Θεμελιωτής του Χριστιανισμού, ο πιο Αισιόδοξος από όλους τους αισιόδοξους στον κόσμο. Παρέμεινε αισιόδοξος και όταν εγκαταλελειμμένος από όλους προσευχόταν μόνος στο Θεό, εκείνη τη μοιραία νύχτα πριν αρχίσει η τραγωδία. Και τότε που τον σύρανε από τον Ηρώδη στον Πιλάτο χλευάζοντάς τον. Και τότε που Του επέβαλαν αγκάθινο στεφάνι, που Του έσχιζε το θεϊκό Του κεφάλι και τότε όταν υπό το βάρος του Σταυρού έβγαινε έξω από τα Ιεροσόλυμα, που Τον αποχαιρετούσαν με γέλια, με κατάρες και με τον ήχο των αδύναμων δακρύων των γυναικών. Και τέλος όταν το ποτήρι της πίκρας ξεχείλισε στην ιστορία, η λέξη Γολγοθάς, πάλι παρέμεινε αισιόδοξος.

Η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη συναποτελούν την αισιοδοξία. Μόνον η αισιοδοξία μας σώζει. Αν δεν έχουμε αισιοδοξία δεν έχουμε πίστη. Χωρίς την αισιοδοξία, όλοι μας είμαστε ανάπηροι.

Ας είμαστε αισιόδοξοι, ακόμη και όταν ζημιωνόμαστε, γιατί η ζημιά μας, δεν είναι ποτέ άστοχη και χωρίς λόγο. Τα βάσανά μας είναι σημαντικός παράγοντας στην συνολική πορεία ζωής ανθρωπότητας. Τα βάσανά μας είναι μισθός, με τον οποίο πληρώνουμε εισιτήριο, για να εισέλθουμε στον τόπο, τον οποίο φωτίζει ο Θεός με πολλούς ήλιους.

Ας είμαστε αισιόδοξοι και με τα συναισθήματα μας, γιατί η αισιοδοξία είναι το φάρμακο της λύπης και η πηγή της αληθινής και αιώνιας χαράς.

Ας είμαστε αισιόδοξοι και με τα καλά έργα μας, επειδή τα καλά έργα μας συνυφαίνονται με τα έργα του Θεού. Aς είμαστε αισιόδοξοι, γιατί και η ίδια ή ζωή είναι αισιόδοξη και εμείς οι άνθρωποι είμαστε η πιο υψηλή έκφραση της ζωής.

Το να είναι κανείς αισιόδοξος σημαίνει, να ζει και να εκτιμά δίκαια, το δώρο της ζωής.

Πηγή : Εκδόσεις “Ορθόδοξη Κυψέλη”, Αγίου Νικολάου Αχρίδος.

Ημ/νία γραφής : 26/2/2025

Με εκτίμηση

Δημήτριος Μητρόπουλος