ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΤΗΣ ΑΠΕΛΠΙΣΙΑΣ

Γράφει : Ο Δημήτριος Μητρόπουλος  Αντ/γος ε.α. Επιτ. Υπαρχηγός. ΕΛ.ΑΣ. Πτυχ. Νομικής και Δημ. Δικαίου και Πολ. Επιστημών Νομικής Σχολής  Αθηνών.  Συγγραφέας, Μέλος της Ένωσης Μεσσηνίων Συγγραφέων.

Στη σύγχρονη εποχή κυριαρχεί απελπισία. Οι άνθρωποι γύρισαν την πλάτη στον Θεό κι ολοένα βυθίζονται στη άβυσσο της απόγνωσης. Από τη μια νομίζουμε, ότι ο εαυτός μας είναι τα πάντα. Είναι το κέντρο του κόσμου. Είναι ένας μικρός Θεός. Θεωρούμε, ότι με την εξυπνάδα και τις ικανότητές μας, θα σώσουμε τον κόσμο. Πιστεύουμε μόνο στον εαυτό μας.

Από την άλλη, συνειδητοποιούμε κάποια στιγμή, ότι δεν είμαστε τέλειοι, ότι δεν μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα, ότι υστερούμε, ότι έχουμε πάθη και αδυναμίες. Κι επειδή δεν το αντέχουμε αυτό, απελπιζόμαστε. Η αλήθεια είναι, ότι μας λείπει το φώς του Χριστού. Η απελπισία είναι μια οδυνηρή κατάσταση. Ο άνθρωπος νοιώθει να τον έχει τυλίξει το σκοτάδι. Βλέπει ότι στη ζωή του, είναι όλα μαύρα. Δεν έχει όρεξη να ζήσει. Η ψυχή του γέρνει κάτω από το βάρος, των πολλών αρνητικών λογιστών.

Η απελπισία είναι ένας συνεχής θάνατος. Είναι το πιο αποτελεσματικό όπλο του διαβόλου. Ο σκοπός του διαβόλου είναι να μας οδηγήσει στην απελπισία. Δεν τον ευχαριστούμε τόσο όταν αμαρτάνουμε, αλλά όταν πέφτουμε σε απελπισία. Γιατί ο άνθρωπος που πέφτει σε αμαρτία μετανοεί και σηκώνεται, ενώ ο απελπισμένος, δεν μπορεί να μετανοήσει. Η απελπισία δεν αφήνει τον αμαρτωλό να σηκωθεί.

Γι’ αυτό και είναι η μεγαλύτερη αμαρτία. Λένε οι Άγιοι ότι η απελπισία είναι η κατασυκοφάντηση του Θεού,  γιατί είναι σα να πιστεύουμε, ότι ο Θεός δεν μπορεί να μας σώσει, δεν μπορεί να μας γλυτώσει και να μας αλλάξει τη ζωή.

Ακυρώνουμε τη δύναμη του Θεού και Τον κατεβάζουμε στα δικά μας μέτρα ιδιαίτερα, δεινή είναι η κατάσταση του απελπισμένου ανθρώπου. Ζει μέσα στο άγχος, νοιώθει ανασφάλεια, έχει ταραχή. Επειδή έχει χάσει την ελπίδα του, βασανίζεται από σκοτεινούς λογισμούς. Αδιαφορεί για τα πάντα και για τον εαυτό του. Δεν τον νοιάζει τίποτα. Ζητάει παρηγοριά στην αμαρτία, μήπως τυχόν βρει εκεί λίγη ευχαρίστηση. Η ψυχή του απελπισμένου, χάνει όλη της την ενέργεια και γερνάει πρόωρα.

Το φάρμακο της απελπισίας είναι η μετάνοια. Να πάψουμε να μεμψιμοιρούμε και να πάρουμε την απόφαση να μετανοήσουμε αληθινά. Να αισθανθούμε πόσο αμαρτωλοί είμαστε και με πόνο να στραφούμε στο Θεό, να μας βοηθήσει. Γιατί ο άνθρωπος που μετανοεί αισθάνεται την αγάπη του Θεού, νοιώθει τη χάρη και την ευλογία του Θεού.

Φεύγει ο φόβος και η απόγνωση από την καρδιά του. Όταν ο άνθρωπος αποκαταστήσει τη σχέση του με το Θεό, τότε ανατρέπεται όλος ο εσωτερικός του κόσμος. Έρχεται στη ψυχή του το φώς, η καρδιά του γεμίζει με χαρά.

Ακόμη κι αν έχουμε κάνει τις βαρύτερες αμαρτίες, ο Θεός περιμένει να ζητήσουμε το έλεος Του κι αυτός αμέσως μας δέχεται και μας συγχωρεί. Πρότυπό μας ο ληστής επάνω στο Σταυρό, ο οποίος είχε το κουράγιο να ζητήσει το έλεος του Θεού και μπήκε πρώτος στον Παράδεισο.

Να παραδεχτούμε πρώτα ενώπιον του Θεού, τα χάλια μας και ότι αποτύχαμε. Κι έπειτα να Τον παρακαλέσουμε, να έρθει στη ζωή μας. Να τον αναζητούμε και να μη φοβόμαστε τίποτα. Η αγάπη Του είναι αυτή που αληθινά μας ελευθερώνει.

Να μη μας καταβάλει καμία δυσκολία. Να επιμένουμε και να ελπίζουμε στο έλεος του Θεού. Κι ο κυβερνήτης, όταν το πλοίο του χτυπιέται από μεγάλα κύματα, δεν απελπίζεται, δεν τα παρατάει, αλλά εντείνει τις προσπάθειες του, μέχρι να φτάσει με ασφάλεια στο λιμάνι. Κι όταν ο Θεός μας βλέπει να μην τα παρατάμε και να αγωνιζόμαστε, “αναγκάζεται” να επέμβει.

Μια παγίδα του πονηρού είναι, να μας κάνει να νομίζουμε ότι δεν θα τα καταφέρουμε ποτέ να βγούμε από την απελπισία μας. Ότι θα είμαστε, για πάντα έτσι. Και αναλογιζόμενοι αυτό, πέφτουμε σε μεγαλύτερη απελπισία.

Αν τα δεχτούμε όλα αυτά, πλέον ο διάβολος μας έχει στο χέρι του. Εμείς να μην δίνουμε σημασία σε αυτούς τους λογισμούς και να παραδοθούμε στον Θεό.

Ακόμη κι αν όλοι οι δαίμονες, πέσουν επάνω μας, εμείς να ελπίζουμε στο έλεος του Θεού. Να μη σταματάμε να ελπίζουμε. Να συνηθίσουμε σε αυτήν την άσκηση, να βλέπουμε φως, όταν γύρω μας υπάρχει μόνο σκοτάδι. Κι ο Θεός που μας βλέπει να αγωνιζόμαστε, θα μας βγάλει από το αδιέξοδο αυτό.

Ο Θεός δεν θα μας αφήσει ποτέ. Κανέναν δεν εγκαταλείπει. Όλοι παιδιά του είμαστε. Ας αφεθούμε σ’ Αυτόν, γιατί έχει τη λύση και για τη δική μας περίπτωση.

Και πολλοί, κατά την διάρκεια των πειρασμών που είχαν, δοκιμάστηκαν στην πίστη, ολιγοψύχησαν. Στο τέλος όμως μέσα από αυτά, γεννήθηκε η ελπίδα.

Πάντως κι από την απελπισία, μπορεί να βγει κάτι καλό. Αφού είδαμε πως είναι να ζει κανείς στο σκοτάδι, τώρα ας πάμε στο φώς.

Να μη μείνουμε εκεί. Να πατήσουμε πάνω στο δικό μας σκοτάδι, και να βγούμε στο φως του Χριστού. Η εμπειρία της απόγνωσης που έχουμε, αντί να μας καθηλώσει, ας μας δώσει ώθηση να βρούμε τον Θεό. Να, που ακόμη και η απελπισία γίνεται μι ά ευκαιρία να βρούμε τον Θεό και να γίνουμε ανακαινισμένοι άνθρωποι.

Με τη χάρη του Θεού όλα γίνονται. Δεν θα τα καταφέρουμε με τις δικές μας δυνάμεις. Να ξέρουμε όμως ότι μια πόρτα χωρίζει την ελπίδα από την απελπισία. Μια μικρή κίνηση να κάνουμε κι αμέσως… βρεθήκαμε στο φως του Χριστού.

Πηγή : Ορθόδοξο Χριστιανικό Περιοδικό “ΘΕΟΦΙΛΟΣ”.

Με εκτίμηση

Δημήτριος Μητρόπουλος