Γράφει : Ο Δημήτριος Μητρόπουλος  Αντ/γος ε.α. Επιτ. Υπαρχηγός. ΕΛ.ΑΣ. Πτυχ. Νομικής και Δημ. Δικαίου και Πολ. Επιστημών Νομικής Σχολής  Αθηνών.  Συγγραφέας, Μέλος της Ένωσης Μεσσηνίων Συγγραφέων.

Όταν ήμουν σε ηλικία 8 ετών, η μητέρα μου έκανε μεταπτυχιακό στη ψυχολογία. Θυμάμαι που, όταν τη ρώτησε ο Πατέρας μου, γιατί μπαίνει σ’ αυτή τη διαδικασία, αφού δεν θα εξασκήσει ποτέ, αυτό το επάγγελμα, του απάντησε.

“διότι η ψυχολογία τα έχει μελετήσει όλα”.

Μεγάλη λέξη μου φάνηκε το “όλα”. Φυσικά εγώ χαιρόμουν που την έβλεπα να λάμπει από τη χαρά της, παρόλο που οι εργασίες της ήταν μάλλον δύσκολες.

Πέρασαν 21 χρόνια για να διαπιστώσω, ότι είχε δίκιο. Όλως τυχαίως έπεσε στο μάτι μου ένα βιβλίο που εκδόθηκε το 1996 με τίτλο “the Conscious Mind (o Συνειδητός νους) από τον Ντέιβιντ Τσάλμερς.

Ο Αυστραλός φιλόσοφος, μέσα από ένα πείραμα, κάλεσε τον αναγνώστη να σκεφθεί το δίδυμο ζόμπι του, ένα πλάσμα που είναι “μόριο για μόριο πανομοιότυπο με το εμένα”, αλλά που έχει “παντελή έλλειψη συνειδητής εμπειρίας”.

Κατέληξε στο συμπέρασμα ότι, αν μπορούμε να φανταστούμε ένα τέτοιο δίδυμο (ζόμπι), τότε μπορούμε, να το δημιουργήσουμε. Και τη στοιχεία θα έχει αυτό το ζόμπι; Μα, θα λειτουργεί σαν μηχανή.

“Πως λειτουργεί μια μηχανή :”

αναρωτήθηκα και επιστράτευσα τις γνώσεις μου, ως Μηχανολόγος. Μια μηχανή έχει προκαθορισμένες ενέργειες, οι οποίες σχετικά επιδέχονται σχετική διόρθωση. Και εκεί που σκεπτόμουν τις προκαθορισμένες ενέργειες, κατάλαβα τι είχε ο Ντέιβιντ Τσάλμερς στο νου του. Έψαχνε το αντίθετο της συνείδησης. Ένα άτομο που στερείται της λειτουργίας της συνείδησης, λειτουργεί σύμφωνα, με τις αρχές μιας μηχανής. Οι ενέργειες ενός συνειδητού ανθρώπου είναι δύσκολο να προβλεφθούν. Ένας σκεπτόμενος άνθρωπος τις περισσότερες φορές δεν ενεργεί σύμφωνα με ένα πρότυπο, αλλά ένα ζόμπι λειτουργεί, σύμφωνα με ένα προδιαγεγραμμένο μοτίβο.

Στην πραγματικότητα, ένα τέτοιο ζόμπι είναι ένα αποπροσωποποιημένο άτομο, ένα προσομοιότυπο. Η εκμηδένιση των πνευματικών αξιών, που βρίσκονται τώρα σε πλήρη εξέλιξη, έχει ήδη επηρεάσει αρνητικά το ανθρώπινο πνεύμα.

Η ατομικότητα μετατρέπεται σε κάτι άμορφο και οι άνθρωποι είναι καταδικασμένοι να γίνουν στατιστικές μονάδες, ακούγοντας λαίμαργα τον χώρο των μέσων και αντανακλώντας μόνο αλόγιστα, τι συμβαίνει σε αυτόν.

Μια μηχανή δεν έχει αγάπη, μισός, θυμό, χαρά. Σήμερα με την αποπροσωποποίηση του ατόμου, η καλοσύνη και το έλεος, δύο έννοιες διαφορετικές και απίστευτα δύσκολο να οριστούν, πολτοποιούνται, κάτω υπό την έννοια της ευγένειας.

Ένα ρομπότ μπορεί να είναι ευγενικό, αλλά δεν μπορεί να δείξει έλεος. Σήμερα οι άνθρωποι δείχνουν ευγενικοί, αλλά χάνουν την καλοσύνη, το έλεος, την αγάπη, την ενσυναίσθηση.

Μέσα στο μετρό βλέπω καθημερινά ανθρώπους να ενισχύουν οικονομικά κάποιους άπορους που ζητούν βοήθεια, αλλά δεν συμμετέχουν συναισθηματικά.

Βγάζουν κάποια χρήματα και τα δίνουν με ευγένεια, αλλά χωρίς καμία σύνδεση με αυτό το άτομο, όπως κατανόηση της κατάστασής του, λύπη των δεινών του κ.α., ουσιαστικά με απάθεια.

Ο Χοσέ Ορτέγα Γκασέτ, Ισπανός φιλόσοφος και δοκιμιογράφος, κατά το πρώτο μισό του 20ου αιώνα, είχε δίκιο ότι “χωρίς πνευματική δύναμη η ανθρωπότητα βυθίζεται στο χάος”.

Ο άνθρωπος του πλήθους, το αποπροσωποποιημένο άτομο, δεν μπορεί να εντυπωσιαστεί από τα λόγια του μεγάλου Κάντ, που λάτρευε τον έναστρο ουρανό και τον ηθικό νόμο.

Τέτοια άτομα δεν θα κοιτάξουν τον ουρανό. Οι μάζες δεν θα καταλάβουν την παραποίηση που έγινε στο έργο του Σαίξπηρ με τίτλο “Ρωμαίος και Ιουλιέτα”, στη σύγχρονη εκδοχή του μπαλέτου του Σεργκέι Προκόφιερ, που ανέβηκε στο Παρίσι τον Σεπτέμβριο του 2022, όπου βασικούς ρόλους παίζουν δύο χορευτές. Τον Ρωμαίο υποδύεται ένας μαύρος και ένας γενειοφόρος λευκός αναλαμβάνει, τον ρόλο της Ιουλιέτας.

Κι αυτό διότι η άμορφη έλλειψη πνευματικότητας και η αβάσιμη ηθική, ταιριάζουν απόλυτα στον άνθρωπο του πλήθους.

Ο φίλος μου ο Γιάννης, που αρκετές φορές σας έχω αναφέρει, μου είπε ότι για να εξελιχθεί ο άνθρωπος, πρέπει να αφήσει πίσω τα βαρίδια της οικογένειας, της πατρίδας, και των στερεότυπων περί ηθικής.

Άκουσα τα λόγια του και τα σκέφτομαι ασταμάτητα. Πως θα είναι ένας Άνθρωπος, χωρίς συναισθήματα, χωρίς ηθική, χωρίς συνείδηση, χωρίς έλεος και καλοσύνη, χωρίς θυμό, χωρίς ελπίδα, χωρίς οικογένεια και κοινωνικούς δεσμούς;

Είμαι παλιομοδίτης ή οι μοντέρνοι έχουν λάβει την εξέλιξη λάθος; Αν δεν δώσεις μάχη με τον θυμό, την ιδιοτέλεια, την κακία που μας βγαίνει πολλές φορές, πως θα ανυψωθείς πνευματικά από επιλογή;

Τελικά, είναι η εξέλιξη αυτό που ζούμε ή η εφαρμογή των συμπερασμάτων των ερευνών / πειραμάτων;

Για σκεφτείτε το……

Πηγή : ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΟΥΔΟΥΡΗΣ  – ΕΚΔΟΤΗΣ – ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ -” ΤΡΙΤΟ ΜΑΤΙ”.

Με εκτίμηση

Δημήτριος Μητρόπουλος