“ΔΙΑΦΩΝΙΑ : ΓΙΑΤΙ ΚΑΙ ΠΩΣ ΔΙΑΦΩΝΟΥΜΕ”

Γράφει ο Δημήτριος Μητρόπουλος, Αντ/γος ε.α. Επιτ. Υπαρχηγός ΕΛ.ΑΣ.

Πτυχιούχος Νομικής, Δημοσίου Δικαίου και Πολιτικών Επιστημών, Διπλωματούχος

CAM Λονδίνου, Μέλος της Ένωσης Μεσσηνίων Συγγραφέων.

Διαφωνία είναι η διαφορά απόψεων που υπάρχει, για ένα συγκεκριμένο ζήτημα, ανάμεσα σε δύο ή περισσότερα άτομα.

Η Διαφωνία είναι μία, από τις εκφράσεις του ανθρώπου, και ιδιαίτερα του σύγχρονου, που μεγαλώνει σε κλίμα απόλυτης ελευθερίας.

Σύμφωνα με τις βασικές θέσεις της προσωκεντρικής θεωρίας του (Karj Rogers), σε ένα άτομο :

  1. 1. Η πραγματικότητα είναι φαινομενολογική, δηλαδή, οι εμπειρίες του ατόμου συνιστούν μια υποκειμενική ψυχολογική εμπειρία και όχι αντικειμενική εμπειρία (τα πάντα ερμηνεύονται, όπως φαίνονται στον ίδιο).
  2. 2. Από τις προσωπικές του φαινομενολογικές εμπειρίες, το άτομο διαμορφώνει την αυτοαντίληψή του.
  3. 3. Το άτομο έχει μεγάλη ανάγκη για θετική αυτοεκτίμηση – θετική στάση απέναντι στον εαυτό του.

4.Συχνά δεν είναι ειλικρινές με τον εαυτό του, δηλαδή προς τη δική του προσωπική αξιολόγηση της εμπειρίας και παραποιεί κάποιες αξιολογήσεις των εμπειριών που βιώνει, εκτιμώντας τον εαυτό του, βάση των αξιών που του προσάπτουν οι άλλοι.

  1. 5. Όταν η εμπειρία του εαυτού συμπίπτει με τις αξιολογήσεις των άλλων, τότε το άτομο είναι καλά προσαρμοσμένο.

Όταν δεν συμπίπτει έχουμε ασυμφωνία.

Στην ασυμφωνία, επειδή είναι απειλητική προς την εικόνα του εαυτού, οικοδομούνται μηχανισμοί Άμυνας που διαστρέφουν την αντίληψη της εμπειρίας, ώστε να μειωθεί η ασυμφωνία ανάμεσα στην αντίληψη της εμπειρίας και στην προηγούμενη δομή του εαυτού.

  1. 6. Σκοπός του ατόμου είναι να φέρει σε συμφωνία την αντίληψη για τη δομή του εαυτού του, με το φαινομενολογικό πεδίο των εμπειριών, που δέχεται καθημερινά.
  2. 7. Άτομο σε πλήρη λειτουργία είναι το άτομο, που συνεχώς μπορεί να αλλάζει και να προσαρμόζει τη συμπεριφορά του, σε νέες καταστάσεις.

Η συμπεριφορά του ατόμου κατευθύνεται από την ανάγκη του για αυτοπραγμάτωση.

Σε κάθε χώρο, επαγγελματικό, κοινωνικό ή όποιον άλλο, όση καλή συνεργασία και αν υπάρχει, όση διάθεση για εργασία και προσφορά, δεν παύουν να υπάρχουν οι διαφωνίες.

Και αυτό γιατί κάθε άνθρωπος, αντιλαμβάνεται τα πράγματα με το δικό του μοναδικό τρόπο σκέψης.

Πολλές φορές βέβαια, ο λόγος που διαφωνούμε, είναι εσωτερικός, αφορά πάθη και αδυναμίες μας.

Αν πάλι χρειαστεί κάποτε να διαφωνήσουμε, είναι σωστός ο τρόπος με τον οποίο το κάνουμε αυτό?

Να γιατί πολλές φορές, διαφωνούμε με τους άλλους :

Δεν μας αρέσει να επιβάλλονται, προτιμούμε εμείς να επιβαλλόμαστε σ’ αυτούς.

Αμφισβητούσε το υπεύθυνο πρόσωπο και τις ικανότητές του.

Εξετάζουμε το ποιος μας το λέει και όχι το τι μας λέει.

Διαφωνούμε επίσης, γιατί υπάρχει ζήλια μέσα μας ή γιατί επηρεάστηκαμε από άλλους, που μας παρακίνησαν να αντιδράσουμε.

Λοιπόν είναι κακό να διαφωνούμε κάποιες φορές με τους άλλους?

Να προβάλουμε διαφορετικό τρόπο εκτέλεσης των εργασιών?

Σε ένα πρώτο στάδιο, αυτό, όχι μόνο δεν είναι κακό, αλλά είναι και απόλυτα λογικό.

Γιατί, οι διαφορετικές ιδέες, συχνά ανοίγουν νέους ορίζοντες.

Μέχρι ποιο βαθμό όμως θα επιμείνουμε?

Η ανυποχώρητη επιμονή μας καθιστά παράλογους. Η διαφωνία συνιστά απείθεια και παρακοή.

Πως θα προχωρήσει η εργασία, πως θα ολοκληρωθεί το έργο, όταν δεν αποφασίζει ένας, αλλά όλοι?

Όταν όλοι διοικούν, εποπτεύουν, κρίνουν, κυβερνούν?

Μπορούμε να εκφράσουμε την διαφωνία μας, αν χρειαστεί, αλλά ειρηνικά και ταπεινά. Με πνεύμα διαλλακτικό χωρίς φασαρίες

Χωρίς να προσπαθούμε να ξεσηκώσουμε και άλλους στην αντίδραση.

Χωρίς την πρόθεση, οπωσδήποτε να επιβάλουμε την άποψή μας.

Χωρίς να έχουμε την μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μας, πως είναι απόλυτα σωστό αυτό που πιστεύουμε.

Και τέλος, με τη διάθεση να απαγκιστρωθούμε από την άποψή μας, όταν δούμε ότι αυτή δεν έγινε δεκτή, από τους ανώτερούς μας.

Αν όντως ενδιαφερόμαστε για την υπηρεσία μας, για την εταιρία μας, για την όποια εργασία, ας είμαστε νηφάλιοι και ψύχραιμοι.

Ας βάζουμε το μυαλό μας να δουλεύει, για να παράγουμε νέες ιδέες, αλλά να είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε και την απόρριψη των ιδεών αυτών.

Μην μένουμε εγκλωβισμένοι στον στείρο εγωισμό.

Εγωϊσμός θεωρείται η υπερβολική αγάπη του ατόμου προς τον εαυτό του, με ταυτόχρονη τάση, να υποβάλει το συμφέρον των άλλων στο δικό του.

Επίσης, η τάση ενός ατόμου να μιλά, για τον εαυτό του και να παρουσιάζει τα πράγματα πάντα, από τη δική του άποψη.

Ακολουθώντας τα παραπάνω, θα κρατήσουμε την Ειρήνη της καρδιάς μας, και η εργασία θα παραχθεί με τον καλύτερο τρόπο.

Ας είμαστε σίγουροι γι’ αυτό.

Πηγή : Ορθόδοξο Χριστιανικό Περιοδικό “Λυδία”.

Σας ευχαριστώ

Δημήτριος Μητρόπουλος